Εικαστικός καλλιτέχνης Κώστας Κούκας Χάρτινα καράβια την νύχτα οι καρδιές μας, σε όμορφους μεγάλους αφράτους ωκεανούς. Κύματα μεγάλα υγραίνουν τα όνειρά μας, ψάχνοντας να βρούμε τους άγνωστουςΘεούς. Φλόγες τα κορμιά μας στα σύννεφα χορεύουν, κάτω από τα αστέρια πρωτόγονους χορούς. Τύμπανο χτυπάει... ναι δεν είμαι μόνος!! δώσε την φωτιά σου εσύ στους ναυαγούς. Μεθυσμένους κάποτε μας βρίσκει το ξημέρωμα, στα δάχτυλα μας πλέκεται μεταξωτή η αυγή. Το δέρμα σου μυρίζει μία θάλ

ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (συλλογισμοί).. Η θέληση δεν είναι επιθυμία. Η επιθυμία ζητά, η θέληση επιβάλλει. Εκεί όπου η επιθυμία αναζητά αντικείμενο, η θέληση πλάθει μορφή. Η θέληση είναι η πρώτη ύλη του πνεύματος. Η δύναμη που αρνείται να δεχτεί τον κόσμο όπως είναι και τον αναμορφώνει σύμφωνα με την εσωτερική του αναγκαιότητα. Όποιος έχει θέληση δεν πείθεται, δημιουργεί. Κάθε δημιουργία είναι πράξη αντίστασης, αντίστασης απέναντι στο τυχαίο, στο σύνηθες, στο έτσι είναι. Ο δημιο

Στης Ιεράς Πόλης τα νερά, ο ορίζοντας λυγίζει σαν σκοινί κι η σκέψη ακονίζει το σπαθί. Χάρτινα καράβια δακρύων πλέουν σε άστρα λυπόθυμα — ναυαγισμένες ευχές, τρέμουλο ευαισθησίας στην αιχμηρή πλώρη του πόνου. Σαν αιωρούμενες τελείες, τα διαβατάρικα πουλιά· ψυχές ταξιδιάρικες, ελεύθερων πολιορκημένων. Δες, φτερά ηρώων,  σκιές που χάθηκαν στην αλύγιστη πνοή της μοίρας, σκορπίζοντας φωτοσταλίδες στάχτης. Στα χείλη της άτρωτης σιωπής αντηχούν ατέρμονες μεταμορφώσεις. Μετάβαση η Ά

Δεν πονούσε... Σώπασε, και ανάσαινε. Θα ονειρευόταν με τα δάκρυα της σιωπής να χορεύουν στα χείλη. Μια πρόβα θανάτου θα έκαναν στο στόμα πριν πέσουν στο πάτωμα. Δεν πονούσε... Θα άναβε το τζάκι, θα σέρβιρε ρακόμελο στα όνειρα. Θα μάζευε τα φωνήεντα πριν πέσουν στη φωτιά, θα τα τοποθετούσε ανάμεσα στα ρήματα και τα επίθετα, και θα έγραφε κάτω από τα σεντόνια ποίημα στο σώμα της. Ξημέρωνε.. Μα δεν πονούσε... Ανάσαινε,,, Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Εικαστικός: ΊΝΑ ΜΕΛΙΔΟΥ 🌹 Η ρημάδα η ζωή έχει πολλές κακοτοπιές, αλλά το πιο ύπουλο σαράκι είναι η κοινωνική αλλοτρίωση, η αποξένωση από το συνάνθρωπο,που εντελώς σιωπηλά και αθόρυβα,αποξεχνά στα αζήτητα και διαγράφει σταδιακά από το κιτάπι της ,αδέρφια, συντρόφους, φίλους και συγγενείς... Σχέσεις,άλλοτε ιερές, που σήμερα αραχνιάζουν..στο κενό κελάρι της καρδιάς και της μνήμης. Εκεί ακριβώς ανάμεσα σε ένα υπερφίαλο εγώ και σε ένα αποξεχασμένο εσείς, απολησμονούνται οι άλ

Ζωγράφος: Τζάκσον Πόλοκ ✍️✍️ Πρώτα επαναστατεί η ψυχή Ακολουθεί η φύση του μυαλού Η λογική παρανοεί Η ψευδαίσθηση μεγαλουργεί Η καρδιά παραφρονεί , αποκηρύσσει τα δεδομένα💗 Και σε κατάσταση υπερδιέγερσης γράφεται το ποίημα✍️ με ύμνους στην ψευδαίσθηση με όνειρα ουτοπίες αισιοδοξία , ελπίδα εθελοτυφλία στην πραγματικότητα επανάσταση σε κάθε καθεστηκυία τάξη σε κάθε χειροπιαστό σε κάθε πρέπει σε κάθε κατ’ ευφημισμό αληθινό Ο ποιητής ως επαναστάτης δημιουργεί έναν κόσμο όπως θα

Την έλεγαν, ξινή, απόμακρη, ψυχρή. Ποιος έψαξε τα μάτια της; Ποιος είδε τα δάκρυά της; Τα φύλαξε ολόδικα της με μιαν απόφαση ζωής - να σωπαίνει, να φεύγει ολοένα όχι από φόβο, μα από επιλογή. Ό,τι κράτησε θα πάρει σιωπηλά - μαζί της. Ξανθή Μηλίγγου 🌹

Άνοιξα τα μάτια μου. Το φως έμπαινε από τις γρίλιες, σχηματίζοντας λεπτές λωρίδες πάνω στο κρεβάτι. Χασμουρήθηκα και ένιωσα κάτι μαλακό να αγγίζει το χέρι μου. Φοίβη. Δεν ξέρω πώς, αλλά το όνομά της βγήκε φυσικά από το στόμα μου. Ένας μικρός κόμπος έσφιξε το στήθος μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήξερα τι. Σηκώθηκα αργά. Τα πόδια μου έμοιαζαν βαριά, σαν να μην τα είχα χρησιμοποιήσει για καιρό. Η Φοίβη, με ακολούθησε μέχρι την κουζίνα κουνώντας την ουρά της, τα νύχια της

Ήρθε πάλι η βροχή και μου χτυπάει στα παραθυρόφυλλα. Ανοίγω το παράθυρο να αναπνεύσω την ευωδιά της. Η μυρωδιά της είναι τόσο γνώριμη στις αισθήσεις μου. Νιώθω μία κάθαρση στην ψυχή μου. Το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα μου ακούγεται σαν μελωδία και οι νότες της παίρνουν τις σκέψεις μου γλυκά σε ένα ξέφρενο χορό συναισθημάτων. Παιδί του χειμώνα που η ομπρέλα δεν είναι πάντα απαραίτητο αξεσουάρ στην παρέα μου μαζί της. Ντύνομαι βιαστικά και ανοίγω την πόρτα για να συμμετέχω στ

Μοναξιά με κυριεύει στο αναπόφευκτο αντίο που βαδίζω. Στην οικειότητα της θέας που γνωρίζω με πάχνη έντυσες του έρωτα τα πάθη. Πολλά τα λάθη... Παραδομένος στην ορμή που με σκεπάζει μοιάζω με φάντασμα που υπνώτισε η αγάπη. Σκιές τριγύρω μου μα όλες σε θυμίζουν. Μείνε μαζί μου... Μες στη ψυχή μου ψηλαφίζω την ομίχλη, νιώθω το χάδι σου να φεύγει μακριά μου. Είναι το μέλλον που σε διώχνει από κοντά μου. Ο ήλιος εμφανίζεται μπροστά μου. Στην ομίχλη. Κάθε αντίο σου πυκνή διαδρο

⭐️Ένα αστέρι χάνεται στο σκοτεινό στερέωμα... Χωροχρονικό παρόν στην απουσία... Ποια αστέρια μού έδειχνες; Συνεχίζω να στρέφω το βλέμμα μου ψηλά... ✨️Γρήγορα ανασαίνει η νύχτα... Να προλάβω! Να μετρήσω τους σφυγμούς των ονείρων στο χάος... Ένα...δύο...τρία...χίλια... Χάνω το μέτρημα... Κατακλυσμός άρρητων λέξεων στον βυθό της Μνήμης... Πόσο άπειρη είναι η στιγμή; ⭐️Ξαναρχίζω... Στο σκοτάδι... Με μάτια που καίνε... Έτσι θα κρατήσουν το Φως! Στις φλόγες........ Γιούλη Σκορδάκη

Από το αυτί με έσυρα ως τη σελίδα. Τόσες μέρες προσπαθώ να βγω απ’ τον λαβύρινθό σου — να ξαποστάσω κι εγώ, να αναπνεύσω· να σε βγάλω απ’ τα κύτταρά μου, λύκαινα. Ξέρεις... τώρα πια δεν μένουν για μένα σπίθες· δεν έχω γεύση, ούτε αφή, ούτε ανάγκη. Γιατί με κρέμασες — όχι απ’ το δέντρο — μα απ’ τη σκιά της προδοσίας σου. Μου απαγόρευσες να σ’ αγαπώ, έστω και μονόπλευρα. Μου επέβαλες να κρύβω ετούτη τη λέξη· ούτε να την γράψω μπορώ, μήτε να την προφέρω, ούτε να την συλλαβίσω. Π

Οκτώβρης. Η καρδιά του φθινοπώρου. Η όμορφη γυναίκα του χρόνου. Φλογερή και γεμάτη από χρώματα. Κίτρινο, καφέ και πορφυρό όπως το περιδέραιο που φορούσε στον λαιμό. Κόκκινα μαλλιά και βλέμμα μελαγχολικό. Γαλάζιο και γκρι. Χρώματα που το φθινόπωρο αντικατοπτρίζουν καφέ, μπορντό, κεραμίδι. Σκούρο μουσταρδί και βυσσινί όλα μαζί αν ενωθούν έναν πίνακα ζωγραφικής θα μπορούν να δημιουργήσουν. Το περιδέραιο. Μεγάλη η ιστορία του και κατάρα η αξία του. Όποια γυναίκα το φόρεσε δεν είχ

Δεν μου έδωσες την ανάσα σου, ήσουνα μια ψευδαίσθηση. Ένα όνειρο που θόλωσε κι εχάθη. Ήσουνα μια ματαιότητα που με τον αλίπλοο Βοριά αλάργεψες κι εχάθης. Να σκορπιστείς στις παρυφές του ονείρου. Να χαθείς στην αίσθηση του απείρου, στην ατραπό του ορίζοντα. Από τα παλλόμενα στήθη μου να διώξω το λυκηθμό, με γέλασες αγάπη κι ας ήσουνα μεγάλη!!!❤️ Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη 🍁

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε είναι γραμμένο για τον πρώτο φανταστικό χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει σε ηλικία μόλις 12 ετών, τον Javier Kevin Hamilton! Είμαι πίσω στο σπίτι μου, επιτέλους! Εκεί που γεννήθηκα, δηλαδή στο Manhattan της Νέας Υόρκης, δίπλα στον καλό μου συνεργάτη τον Bradley Kumar, Αγγλοϊνδό αστυνομικό. Πόσο ευτύχισμένος ήταν όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια, ο άλλος καλός μας φίλος και συνεργάτης ο Winslow Moore πήρε σύνταξη. Εκείνον, για να είμαι ειλ

"Βράδιασε κι όλας… Άλλη μια μέρα που τη ρούϕηξε με μπαμπεσιά ο χρόνος. Τελικά, σου δίνει τόσες έγνοιες και τόσες ασχολίες, που δεν βρίσκεις χώρο να εναποθέσεις, να ταξινομήσεις και να διαπραγματευθείς με τις ιδιαίτερες υπαρξιακές σου ανησυχίες. Αναζητάς διακαώς τις λύσεις τους και δικαίως αναϕωνείς: «Πότε κι όλας βράδιασε; Πότε η μαυροϕορούσα νύχτα πρόλαβε και τύλιξε ολόκληρη την πλάση με τα σκοτεινά της πέπλα;» Σαν έρχεται, θαρρείς κι ακροπατεί στις μύτες των ποδιών της, γι

Μίλα μου στη γλώσσα της εκατομμυριόχρονης γης του κοσμογυρισμένου ανέμου του αναβλύζοντος νερού και της αποτεφρώτριας φωτιάς Να λιώσουν οι πάγοι της ωκεάνιας μοναξιάς του μυαλού μου... Ψιθύρισέ μου με τη φωνή της ανενδοίαστης λαχτάρας του καταχωνιασμένου πόθου του λάγνου πάθους και του ανίκητου έρωτα Να υποδαυλιστούν οι βαθύσκιωτες πεθυμιές του κορμιού μου... Άγρυπνη κράτα με κι ετοιμοπόλεμη Μη προλάβει με σθένος να επιβληθεί της απουσίας η βασανιστική σιωπή εντός μου... Αλίκ

Εικονογράφηση: Γιώργος Θανάσης Όταν επισκέπτομαι μια πόλη, δεν με συγκινούν μόνο τα αξιοθέατα, οι γεύσεις ή οι φωνές στους δρόμους. Αναζητώ τη βιβλιοθήκη της. Εκεί, ανάμεσα σε ράφια και ψιθύρους, νιώθω πως αγγίζω τον αληθινό παλμό του πολιτισμού της. Η αρχιτεκτονική, η εσωτερική αισθητική, η ποικιλία των τίτλων — όλα μιλούν για τους ανθρώπους που ζουν εκεί: για τις ανησυχίες τους, τις αναζητήσεις τους και τα όνειρά τους. Έτσι, σε μια επίσκεψή μου στη δημόσια βιβλιοθήκη του Ν

...σσσ...σσσ...σσσ...   Ο συριστικός ήχος απορρυθμίζει την αρμονία του ονειρεμένου κήπου...   Ο τζίτζικας φοβισμένος, παύει το μονότονο τραγούδι του.   Αφαιρεί το κεντρί του από τον κορμό της μηλιάς, και φτερουγίζοντας, το εναποθέτει στο σώμα μιας συκιάς, λίγο πιο πέρα.   Εδώ δεν ενοχλείται, και ούτε ενοχλεί τα ζωντανά του κήπου.   ...τζι... τζι... τζι..., στον ίδιο τόνο, στο ίδιο μέτρο...   Η ιδιωτικότητα των στιγμών είναι ιερή.   Ένα ακάλεστο καυτό αεράκι, χαράσει την ατμόσ

Τι όνειρο κι αυτό… Μαζί τ’ αστέρια βλέπαμε, κι εγώ ρωτούσα — χωρίς φωνή — πού κρύβεις την αγάπη σου για μένα. . Το μαξιλάρι σου έσταζε, όμως δεν ήταν η βροχή· ήσουν εσύ, ένα δάκρυ που δεν μίλησε ποτέ. . Σκύβω κάθε βράδυ κι αμολάω τα παραπονεμένα φυλλοκάρδια μου στα βελούδινα μάτια σου. . Αν μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο, θα πέταγα κοντά σου με φτερά χελιδονιού — να περπατήσουμε ξανά μαζί στη βροχή, πιασμένοι χέρι χέρι, χωρίς να μας νοιάζει πού τελειώνει ο δρόμος ή αν τελειώ

Στο ανοιχτό παραθύρι της, χάνεται θολό το βλέμμα της, στα χείλη της ζωγραφισμένος ο πόνος απέραντη σιωπή, ερημιά και σκοτεινιά μες την ψυχή της. Αχ, κι αυτή η δύσπνοιά της οργιάζει, κόμποι της φράζουν το λαιμό. Την έχουν τσακίσει τα χτυπήματα της μοίρας, οι πληγές τους ανοιχτές αγιάτρευτες, πληγές που αιμορραγούν. Δεν γιατρεύεται η προδοσία της αγάπης. Ο πόνος της είναι χειρότερος κι από τον θάνατο. Νιώθει τον χρόνο να στέκεται άκαρδος να της κλέβει τ' οξυγόνο της... Να σ

Τι κάνεις; Καλά. Εσύ; Κι εγώ καλά. Τι κρύβεις; Τίποτα. Είμαι καλά. Ένα "καλά" για όλα. Για το πόνο στο κορμί, για το πόνο στη ψυχή. Για...

Πίνακας: Αντρέας Ιωαννίδης […] και τα βήματά μου έγιναν γαλάζιο — εσύ, κόκκινο — εγώ. Κι όπως ανάλαφρα βαδίζω τα άβατα μιας διαδρομής,...

Ο εγωισμός καβαλάρης αδίστακτος ! Προσπερνάει αγέρωχα,ψυχρός και απόμακρος. Το "Εγώ" του είναι ο προορισμός! Η καρδιά του κλειστή σαν...