Τα μάτια μου αλήθεια, τα θωρείς; Πόσα σ'αγαπώ σου λένε Τι τα κοιτάς και δε μιλείς Η τα κοιτάς μόνο σα κλαίνε Δες,δες τα πως γελούν Δες τα άστρα στα δάκρυα τους Πώς σε ζητούν πως καρτερούν Τα δύο σου χείλη στα βλέφαρα τους Ηλιοβασίλεμα γίνονται χρυσό Εσύ,εσύ σαν τα θαυμάζεις Άπατος βυθός τα σ'αγαπώ Στα κάστρα σου σαν τα ανεβάζεις Γιατί τα μάτια σου αγάπησα Τους δύο σου ήλιους σαν κοιτάζω Στα δύο μου μάτια διάβασε Πώς τη Ρότα της γης για σε αλλάζω Θαλασσινή Από την καλντέρα της

Αν την ντύσεις ζεστά θα έρθει να κουρνιάσει μέσα στη ψυχή σου, αν την καλέσεις με φωνή γλυκιά θα έρθει τρέχοντας, να κοιταχτείτε αντικρυστά και ο ήλιος θα δύσει, αν βγεις μέσα στο χιονιά και την ψάχνεις θα σε βρει αυτή πρώτη, αν χάθηκες μέσα στα μονοπάτια της φύσης, προχώρα , εκεί που ακούς νερά να τρέχουν, εκεί θα την βρεις, αν περπατήσεις στην ακτή, βουτήξεις μέσα στην θάλασσα, σε παρασύρει στα βαθιά θα σε σώσει, αν σε φωνάξει την ανατολή πήγαινε, πάρτην από το χέρι και

Κάθισα πλάι της, ακούγοντας τους παφλασμούς της. Προσπάθησα να ξεχαστώ στα κύματα της, να χαθεί λίγο η σκέψη μου από τα τόσα που ταλαντεύουν το μυαλό μου. Γιατί; Γιατί να έρθεις; Αν δεν θα εμένες, γιατί ήρθες; Βυθίζομαι στης θάλασσας τα άγρια κύματα να απαντήσω τα γιατί μου! Μένουν αναπάντητα. Με άφησες απλόχερα να δώσω συναισθήματα γνήσια, παρθένα και πρωτόγνωρα και για τους δύο μας. Από εσένα πήρα σιωπή, αλμυρά συναισθήματα όπως της θάλασσας την αλμύρα · αυτής που δίνω τώρα

Εγώ κι εσύ τετ-α-τετ στου καιρού το καφέ  χωρίς προσωπεία και πλάνα εφέ. Δυο ατυχείς της ζωής εραστές, δυο βάρδοι αγάπης του χθες...  Δυο φλιτζάνια από γκρι οπαλίνα με μπορντούρα δυο άλικα κρίνα. Δυο σιωπές για σνακ στο τραπέζι  κι ένα αντίο ρετρό στο πικ- απ,  πικρό ρεφρέν η βελόνα να παίζει... Με κοιτάς, σε κοιτώ... Δυο όψεις θλιμμένες.  Δυο φιγούρες σε καρτ-ποστάλ ξεχασμένες...  Σε κοιτώ με κοιτάς και τα χείλη σιωπούνε Λουφάξαν οι λέξεις που θέλαν να πούνε. Η καρδιά μου δι

Κυρίαρχος η θλίψη, η ανεργία κάνει παρέλαση, πρόσωπα δακρυσμένα, ψυχές σκαμμένες από την κατάθλιψη, χέρια απλωμένα για βοήθεια, πόδια να πάλλονται σαν εκκρεμές, παιδιά να χάνονται, σε εκρήξεις ουσιών κι οι ασθενείς να συνωστίζονται σε εφημερίες, ενώ τα τύμπανα να χτυπούν ρυθμικά. Μια ξαφνική και καταρακτώδης βροχή μας εξαγνίζει στιγμιαία. Όμως η πόλη κοιμάται κι οι φατρίες αλωνίζουν. Δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων οι ψυχές βοούν, κράζουν απελπισμένα, ζητούν βοήθεια, την πο

Νύχια γαμψά εμπήχτηκαν στους βρόγχους της φλεγόμενης καρδιάς. Έπεα ανέμισαν, τελάληδες της απάτης, απαύγασμα αισθημάτων ανορθόδοξων. Μάχης συνέπεια, αγωνίας απάνθισμα, φθόνου φωνή μέσα στο ερωτικό παραμιλητό και τους ανασασμούς της ζωής, που φεύγει κυνηγημένη από τους επίδοξους εραστές της. Κόβεται, αργά η αορτή, και το αίμα γλυκόξινο πνίγει με το χρώμα και τη γεύση του τις αντοχές. Μαρία Καραθανάση 🌹

Έχω φτερά να πετάξω· μεγάλα, κάτασπρα φτερά που θα σηκώσουν και τους δυο μας πολύ ψηλά — ίσαμε τον ουρανό και ακόμα πιο ψηλά —  ίσαμε τον ήλιο! Μα γιατί γελάς;… George Kastrounis 🌹 («Εκτός Ορίων», Εκδ. 24γράμματα)

Λέξεις στροβιλίζουν το μυαλό μου. Λόγια που ειπώθηκαν. Λόγια που δεν ξεστόμισα ποτέ. Μυστικά και λάθη. Σωστά και πάθη. Μέσα στου μυαλού μου το σκοτάδι ψάχνω να βρω την άκρη. Σιωπή. Σιωπή και κρύο. Το σώμα μου αρχίζει να παγώνει. Το αίμα ψάχνει λίγη ζεστασιά την καρδιά να κρατήσει για να μην πάψει να χτυπά. Ο χρόνος τελειώνει. Τικ-Τακ, τικ -τακ το ρολόι χτυπά. Δώδεκα πάλι. Μεσάνυχτα. Η ώρα των ψυχών. Η ώρα των αγγέλων και των δαιμόνων. Στη μέση εγώ. Κι απέναντι μου ένα κενό. Θ

Τα όνειρα μας στο σκοτάδι ερημικά, στη λήκυθο της Ιστορίας αιχμάλωτα. Τα συναισθήματα μας σπαραχτικά, στου χαμού την άβυσσο ευάλωτα. Τα δεκάτισε η φαύλη αισχρότητα, σιγολιώνουν σαν δακρυστάλαχτα κεριά. Τα επισκίασε η σκαιή δολιότητα, πονόφυρτη πικραλίδα στην καρδιά. Του έρμου κόσμου τα πολύπαθα δεινά, κατασπαραγμένα, θλιμμένα πουλιά. Της αμείλικτης εξουσίας τα θεριακά, στο λαιμό, μας πέρασαν πνιγηρή θηλειά. Κεφαλοκαύκια που άχυρα γεμίζουν, τα αρπαχτικά γεράκια αθώων ψυχών αν

Θέλουμε να ταξιδέψουμε μακριά, μα μένουμε να διπλώνουμε χαρτί• καραβάκια πρόχειρα που στο πρώτο ρεύμα μουσκεύουν, σκίζονται, αρπάζουν φωτιά. Ονειρευόμαστε την ευτυχία άγρυπνοι, μα κάπως βαραίνουν τα βλέφαρα και πέφτουμε σε ύπνο νεκρώσιμο. Ξέρουμε πως ο χρόνος γλιστράει πάντα σαν άνεμος, μα τον κυνηγάμε μάταια βιαστικά• στο μεταξύ, με αυτήν μας την εμμονή στήνουμε παγίδες στις στιγμές μας. Ερωτευόμαστε μια πεταλούδα και καταλήγουμε με ένα γυάλινο ομοίωμα που διαλύεται στην πρώ

Φορές που η ζωή γίνεται δύσβατη, ανάσες κομμένες παλεύουν να  σηκωθούν, από ένα καρότσι. Ρόδες που ξέρουν πως πονάει η ψυχή. Μα οδηγούν, βγάζουν φτερά να χαρίσουν τη βόλεψη στον θαρραλέο άνθρωπο. Λύπη,θυμός για αυτούς που κοιτούν παράξενα. Μα δεν είναι ανάπηρος, είναι ηθοποιός εποχής. Τέχνη και πάλη, πορεύονται μαζί ισορροπώντας το σώμα και την ψυχή. Ο ήρωας δίνει τη δική του   παρουσία καθημερινά.  Μονολογεί θαρετά μία λέξη... Λέει με δύναμη: "Μπορώ". Δεν τον καθορίζει η αδ

Πολλά σωστά στη ζωή αποδεικνύονται λάθος. Αμέτρητα λάθη μέσα στα πάθος της αναζήτησης. Όλα για ένα άγγιγμα πάθους με την ελπίδα στις ηλιόλουστες πτυχές του έρωτα να καταλήξουν τελικά οι καρδιές στην σωτηρία. Ψυχή και σώμα ψάχνει απεγνωσμένα την ευτυχία. Εγώ κρατάω μόνο την ελπίδα Αντιστέκομαι,στην πρόκληση, Προσμένοντας τον έρωτα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Αγάπη!μιά έννοια που δίδαξε ο Χριστός. Αγάπη !είναι να αγαπάς με ανιδιοτέλεια. Αγάπη!είναι το μαγικό συστατικό που ομορφαίνει τη ζωή. Αγάπη είναι να νοιάζεσαι για τον άλλο κι ας μην είναι κοντά σου... να στέλλεις την αγάπη σου με τη σκέψη.... η αγάπη έχει φτερά και πετά... με κάποιο μαγικό τρόπο φτάνει όπου επιθυμείς και γαληνεύει την ψυχή. Αγάπη,η μελωδία της ψυχής, το κλειδί που ξεκλειδώνει τη καρδιά, καθώς τα πλήκτρα ρυθμίζουν τα συναισθήματα, οι μουσικοί φθόγγοι πάλλονται

Οι δρόμοι με περαστικούς πλημμυρισμένοι , οι τοίχοι παντού στολισμένοι , λαμπιόνια πολύχρωμα μαγεύουν , φως γιορτινό εκπέμπουν ! Ο κόσμος τρέχει να προλάβει , τα καταστήματα αδειάζει ! Μοναδική τους είναι φροντίδα ! Πόσο καταναλωτική κοινωνία ! Γιορτάζουμε την αγάπη , ο Θεάνθρωπος ήρθε να την διδάξει ! Ναι την Αγάπη ,μην το ξεχάσεις ! Απ´ το παραθύρι κοιτάζει , με θλίψη στην ψυχή , με μάτια δακρυσμένα , στην λησμονιά αφημένα ! Περιμένει και για εκείνον , Το αστέρι να φέξει !

Άκου φίλε μου καλέ δεν έπρεπε να παραδώσεις τα κλειδιά και τα αντικλείδια.. Αυτό λέγεται προδοσία στο θείο δώρο που λέγεται Ζωή! Γιατί ο άνθρωπος που βολεύεται με αποθηκευμένες έγνοιες στο ντουλάπι του μυαλού ζει μόνο για τα καθημερινά και τετριμμένα.... Απλά του αρκεί να ζεί για να μην αδειάζει ο τόπος.... Γιατί αφήνει ν' αραχνιάζουν όνειρα ντυμένα ακόμα και με απατηλές ελπίδες... Ναι αλλά δεν έχεις το δικαίωμα ν' αποσυρθείς Αυτό λέγεται δειλία, απραξία, Αβελτερία, απροθυμία

Ερωτοτροπούν οι καρδιές, κάτω από σκισμένα φεγγάρια και παγωμένα αστέρια, ερωτοτροπούν οι καρδιές κάτω από δέντρα γυμνά, μέσα σε κάμπους που δεν ήπιαν νερό και ξεράθηκαν, κι ύστερα κλαίνε, κι ύστερα πονάνε, ρέει η πίκρα στα ρυάκια της σιωπής ο δυνατός αέρας γκρεμίζει την δόξα του έρωτα, όμως οι καρδιές θα συνεχίσουν να ερωτεύονται, θα κτυπούν οι κτύποι σαν καμπάνες από φως και χαρά, θα σηκώνουν τις άγκυρες και θα βάζουν πλώρη για άγνωστους προορισμούς, λίγοι θα καταφέρουν

♦️"Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία" μας λέει ο Ελύτης ❤️ ❤️Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία ❤️ Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία. Σ’ ένα μικρό φως, σ’ ένα ήσυχο πρωινό, σ’ ένα χαμόγελο που δε ζητά τίποτα. Μου αρκεί που οι μέρες κρατούν Κυριακές για ξεκούραση, κι ο χρόνος στο τέλος φυλάει Χριστούγεννα, μαζί και την οικογενειακή θαλπωρή με αγαπημένα πρόσωπα Που ο χειμώνας δίνει ζωή σ’ ένα πέτρινο, χιονισμένο σπίτι κι ο καπνός από την καμινάδα ανεβαίνει σαν προσευχή. Μου

Πυκνό το σκοτάδι κι ατέλειωτη η νύχτα, για όσους ονειρεύονται καινούριους κόσμους. Δύσβατοι δρόμοι κι αργεί να χαράξει Θεέ μου. Πόσοι αγώνες και αίμα! Πόση Ελπίδα και πόσο ψέμα! Αναλώσιμοι όλοι. Και μιας χρήσεως σόλι ο λαός μας, στη νέα τάξη πραγμάτων. Στον βωμό των ονείρων και εθνικών οραμάτων. Από τον Τούρκο Αγά, στον Έλληνα και Ευρωπαίο αφέντη. Στον άγνωστο, δυνατό και κακό δυνάστη. Χώρες και χώρες.. Χωριά και πόλεις και το κλεινόν άστυ. Κι αν μέσα στην δίνη των καιρών και

Κανέλα και γαρύφαλλο φρεσκοκομμένα καρύδια σιρόπι και ζεσταμένο μέλι Των παιδικών χρόνων τα γλυκά στη μνήμη αγκιστρωμένα, σαν σβησμένα αναφιλητά στο χρόνο υφασμένα Παραμονές γιορτών Μαμά Και στην κουζίνα διάχυτη σα μετέωρη πλημμυρίδα η αγκαθερή ενθύμηση της " απουσίας" σου... Αλίκη Πέϊκου 🥀❤️🥀

Λογική συνέπεια. "το γαρ τίκτειν ανάγκης έργον εστί , το δε εκτρέφειν φιλόστοργίας " Το σπουδαιότερο είναι πως παραπονιόμαστε ενοχλημένοι από την ανάρμοστη ,ανεξήγητη και συχνά απάνθρωπη συμπεριφορά αρκετών νεότερων συνανθρώπων μας. Όμως δεν είναι ν' απορεί κανείς ,  μα πιο πολύ να διερωτάται, μη κι είναι φυσιολογική αυτή η συμπεριφορά  άνθρωπων που μεγάλωσαν  θηλάζοντας συνθετικό αγγελαδίσιο γάλα , από μακρουλές γυάλινες φιάλες με σκληρές πλαστικές ρόγες υπό τους ήχους της τ