Εγώ κι εσύ τετ-α-τετ στου καιρού το καφέ  χωρίς προσωπεία και πλάνα εφέ. Δυο ατυχείς της ζωής εραστές, δυο βάρδοι αγάπης του χθες...  Δυο φλιτζάνια από γκρι οπαλίνα με μπορντούρα δυο άλικα κρίνα. Δυο σιωπές για σνακ στο τραπέζι  κι ένα αντίο ρετρό στο πικ- απ,  πικρό ρεφρέν η βελόνα να παίζει... Με κοιτάς, σε κοιτώ... Δυο όψεις θλιμμένες.  Δυο φιγούρες σε καρτ-ποστάλ ξεχασμένες...  Σε κοιτώ με κοιτάς και τα χείλη σιωπούνε Λουφάξαν οι λέξεις που θέλαν να πούνε. Η καρδιά μου δι

Κυρίαρχος η θλίψη, η ανεργία κάνει παρέλαση, πρόσωπα δακρυσμένα, ψυχές σκαμμένες από την κατάθλιψη, χέρια απλωμένα για βοήθεια, πόδια να πάλλονται σαν εκκρεμές, παιδιά να χάνονται, σε εκρήξεις ουσιών κι οι ασθενείς να συνωστίζονται σε εφημερίες, ενώ τα τύμπανα να χτυπούν ρυθμικά. Μια ξαφνική και καταρακτώδης βροχή μας εξαγνίζει στιγμιαία. Όμως η πόλη κοιμάται κι οι φατρίες αλωνίζουν. Δεν ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων οι ψυχές βοούν, κράζουν απελπισμένα, ζητούν βοήθεια, την πο

Νύχια γαμψά εμπήχτηκαν στους βρόγχους της φλεγόμενης καρδιάς. Έπεα ανέμισαν, τελάληδες της απάτης, απαύγασμα αισθημάτων ανορθόδοξων. Μάχης συνέπεια, αγωνίας απάνθισμα, φθόνου φωνή μέσα στο ερωτικό παραμιλητό και τους ανασασμούς της ζωής, που φεύγει κυνηγημένη από τους επίδοξους εραστές της. Κόβεται, αργά η αορτή, και το αίμα γλυκόξινο πνίγει με το χρώμα και τη γεύση του τις αντοχές. Μαρία Καραθανάση 🌹

Έχω φτερά να πετάξω· μεγάλα, κάτασπρα φτερά που θα σηκώσουν και τους δυο μας πολύ ψηλά — ίσαμε τον ουρανό και ακόμα πιο ψηλά —  ίσαμε τον ήλιο! Μα γιατί γελάς;… George Kastrounis 🌹 («Εκτός Ορίων», Εκδ. 24γράμματα)

Θέλουμε να ταξιδέψουμε μακριά, μα μένουμε να διπλώνουμε χαρτί• καραβάκια πρόχειρα που στο πρώτο ρεύμα μουσκεύουν, σκίζονται, αρπάζουν φωτιά. Ονειρευόμαστε την ευτυχία άγρυπνοι, μα κάπως βαραίνουν τα βλέφαρα και πέφτουμε σε ύπνο νεκρώσιμο. Ξέρουμε πως ο χρόνος γλιστράει πάντα σαν άνεμος, μα τον κυνηγάμε μάταια βιαστικά• στο μεταξύ, με αυτήν μας την εμμονή στήνουμε παγίδες στις στιγμές μας. Ερωτευόμαστε μια πεταλούδα και καταλήγουμε με ένα γυάλινο ομοίωμα που διαλύεται στην πρώ

Φορές που η ζωή γίνεται δύσβατη, ανάσες κομμένες παλεύουν να  σηκωθούν, από ένα καρότσι. Ρόδες που ξέρουν πως πονάει η ψυχή. Μα οδηγούν, βγάζουν φτερά να χαρίσουν τη βόλεψη στον θαρραλέο άνθρωπο. Λύπη,θυμός για αυτούς που κοιτούν παράξενα. Μα δεν είναι ανάπηρος, είναι ηθοποιός εποχής. Τέχνη και πάλη, πορεύονται μαζί ισορροπώντας το σώμα και την ψυχή. Ο ήρωας δίνει τη δική του   παρουσία καθημερινά.  Μονολογεί θαρετά μία λέξη... Λέει με δύναμη: "Μπορώ". Δεν τον καθορίζει η αδ

Έσερνε βαριανασαίνονταςτο νιόκοπο έλατο στο πετρωμένο μονοπάτι και με μεγαλύτερη δυσκολία, έσερνε στην πλάτη του τα εβδομήντα του χρόνια. Ένας κατάμαυρος, πένθιμος ίσκιος σκέπασε τον τόπο ολοτρίγυρα, και συγχρόνως άρχισε να αγριεύει η επέλαση του βοριά και να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες. Το ξεροβόρι μαστίγωνε μια γυροβολιά τα δέντρα και τα πετρωμένα βράχια και μετά έσερνε την κοφτερή λεπίδα του στο πρόσωπό του και του πάγωνε την ανάσα. Μες στο χιονιά,γεννήθηκες Χριστέ μου, μο

Οι δρόμοι με περαστικούς πλημμυρισμένοι , οι τοίχοι παντού στολισμένοι , λαμπιόνια πολύχρωμα μαγεύουν , φως γιορτινό εκπέμπουν ! Ο κόσμος τρέχει να προλάβει , τα καταστήματα αδειάζει ! Μοναδική τους είναι φροντίδα ! Πόσο καταναλωτική κοινωνία ! Γιορτάζουμε την αγάπη , ο Θεάνθρωπος ήρθε να την διδάξει ! Ναι την Αγάπη ,μην το ξεχάσεις ! Απ´ το παραθύρι κοιτάζει , με θλίψη στην ψυχή , με μάτια δακρυσμένα , στην λησμονιά αφημένα ! Περιμένει και για εκείνον , Το αστέρι να φέξει !

Άκου φίλε μου καλέ δεν έπρεπε να παραδώσεις τα κλειδιά και τα αντικλείδια.. Αυτό λέγεται προδοσία στο θείο δώρο που λέγεται Ζωή! Γιατί ο άνθρωπος που βολεύεται με αποθηκευμένες έγνοιες στο ντουλάπι του μυαλού ζει μόνο για τα καθημερινά και τετριμμένα.... Απλά του αρκεί να ζεί για να μην αδειάζει ο τόπος.... Γιατί αφήνει ν' αραχνιάζουν όνειρα ντυμένα ακόμα και με απατηλές ελπίδες... Ναι αλλά δεν έχεις το δικαίωμα ν' αποσυρθείς Αυτό λέγεται δειλία, απραξία, Αβελτερία, απροθυμία

Σαμψούντα 1916-2008 Όταν τα οστά των νεκρών δεν βρίσκουν γαλήνη «Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για να καλύψει την ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους.» Χάουαρντ Ζιν, Αμερικανός ιστορικός (1922-2010) Χωριό Γιαζισιλάρ, πλησίον Σαμψούντας, 10 Δεκεμβρίου 1916 Ο πρωινός ήλιος είχε ανατείλει στο ουράνιο στερέωμα της Μικράς Ασίας, καθώς οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν, έκαναν την εμφάνιση τους. Ήταν καταδίκοι και ληστές στρατολογημένοι και εξοπλισμένοι από τους νεότουρκους, για

♦️"Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία" μας λέει ο Ελύτης ❤️ ❤️Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία ❤️ Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία. Σ’ ένα μικρό φως, σ’ ένα ήσυχο πρωινό, σ’ ένα χαμόγελο που δε ζητά τίποτα. Μου αρκεί που οι μέρες κρατούν Κυριακές για ξεκούραση, κι ο χρόνος στο τέλος φυλάει Χριστούγεννα, μαζί και την οικογενειακή θαλπωρή με αγαπημένα πρόσωπα Που ο χειμώνας δίνει ζωή σ’ ένα πέτρινο, χιονισμένο σπίτι κι ο καπνός από την καμινάδα ανεβαίνει σαν προσευχή. Μου

Πυκνό το σκοτάδι κι ατέλειωτη η νύχτα, για όσους ονειρεύονται καινούριους κόσμους. Δύσβατοι δρόμοι κι αργεί να χαράξει Θεέ μου. Πόσοι αγώνες και αίμα! Πόση Ελπίδα και πόσο ψέμα! Αναλώσιμοι όλοι. Και μιας χρήσεως σόλι ο λαός μας, στη νέα τάξη πραγμάτων. Στον βωμό των ονείρων και εθνικών οραμάτων. Από τον Τούρκο Αγά, στον Έλληνα και Ευρωπαίο αφέντη. Στον άγνωστο, δυνατό και κακό δυνάστη. Χώρες και χώρες.. Χωριά και πόλεις και το κλεινόν άστυ. Κι αν μέσα στην δίνη των καιρών και

Κανέλα και γαρύφαλλο φρεσκοκομμένα καρύδια σιρόπι και ζεσταμένο μέλι Των παιδικών χρόνων τα γλυκά στη μνήμη αγκιστρωμένα, σαν σβησμένα αναφιλητά στο χρόνο υφασμένα Παραμονές γιορτών Μαμά Και στην κουζίνα διάχυτη σα μετέωρη πλημμυρίδα η αγκαθερή ενθύμηση της " απουσίας" σου... Αλίκη Πέϊκου 🥀❤️🥀

Ποιος γνωρίζει τον βαρκάρη που όλη νύχτα λάμνει μέσα σε άγνωστα νερά; Ποιος ανάβει το φεγγάρι το τσιγάρο και το δάκρυ, στο στενό το μονοπάτι και την ερημιά; Μία ξοδεμένη αγάπη σε έναν σκονισμένο χάρτη και τα αστέρια να χορεύουν με σπασμένα τα φτερά. Νύχτωσε και η πίκρα μένει σαν κοιτώντας στον καθρέφτη και χωρίς χαρά... Ένα κέρμα για τον δρόμο μια ευχή πάνω στον ώμο για την μοναξιά... Το φεγγάρι τώρα στέκει και ακίνητο μας βλέπει δίχως πια μιλιά... Κώστας Κούκας 🌹

Κλάμα, χαρά σε αγκαλιά Γεννιέμαι και πεθαίνω Τρελή χαρά ζεστής φωλιάς Κουρνιάζω κι' ανασαίνω. Κρατούν σιγή οι αγκαλιές Τα στόματα σιγούνε Είναι στιγμή που οι καρδιές Έχουν πολλά να πούνε Κοινή ωραία φορεσιά Καθέναν μας δαμάζει Μα είναι κάθε αγκαλιά Ρούχο που μας ταιριάζει. Θεέ μου αν κάποτε χαθώ Σ' ανέμους μνήμης,ζάλης Αχ, κάνε με να ξεχαστώ Σε μια ζεστή αγκάλη. Λευτέρης Σιώμος 🌹

Χάθηκαν τα τριαντάφυλλα... Μια απώλεια έγινε αγκαθωτό στεφάνι.  Την άνοιξη σταμάτησα, να μουντίζω τις ηλιόλουστες ημέρες. Κανέναν ερχομό καλοκαιριού δεν προσμένω πια... Ένα καπνό από αναμνήσεις σιγοκαίει ο χειμώνας. Το τζάκι μου θυμίζει τον δικό του ρόλο... Μα δεν μου ζεσταίνει την ψυχή. Καμία ελπίδα δεν νιώθω ώστε να παλέψω να μαζέψω  τις στάχτες... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Άνεμος δέρνει κατά μέτωπο το σκαρί ταλαντεύεται από όλες τις πλευρές, ακυβέρνητο έχει δική του συμπεριφορά. Αντιδραστικό ανυπάκουο έχει δικές του έννοιες τι ζητά; Ψάχνεται μέσα στα ατίθασα νερά να βρει το δίκιο του. από την μια η υγρασία του νερού από την άλλη τα χαστούκια του ανέμου παλεύει να ορθοποδήσει! Σαν μόρα βολοδέρνει πάνω από τον πνιγμένο τάφο. Τα πνευμόνια του βαριανασαίνουν φουσκώνουν ξεφουσκώνουν σαν τροχοί που κοιτάν να βρουν την ρότα τους. Ο ιστός του σαν βελόν

Τα πολύχρωμα παιχνίδια ήταν παραταγμένα, σαν σιωπηλοί φρουροί, στο ράφι. Ένας ηλικιωμένος άνδρας, με πρόσωπο ροδαλό από τη ζεστασιά του τζακιού, πλησίασε. Τα στρογγυλά γυαλιά του καθρεφτίστηκαν στα γυάλινα, γαλάζια μάτια της πορσελάνινης κούκλας με τις αψεγάδιαστες ξανθές μπούκλες. Η μακριά, λευκή γενειάδα του αντικατοπτρίστηκε στη λαμαρίνα του τενεκεδένιου ρομπότ, που είχε ένα ανοιχτό στόμα και μάτια σαν μαύρα κουμπιά που κοιτούσαν το κενό με μια αλλόκοτη ακινησία. Η αντανάκ

Άλλη  μια μέρα γλυκοχαράζει. Η Αλίκη βγαίνει βιαστικά στο κρύο και σφίγγει πάνω της το φθαρμένο παλτό. Ακόμη μια μέρα αγώνα. Ακόμη μια μέρα επιβίωσης. Έχει φωτίσει ήδη ο δρόμος από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και οι βιτρίνες προσφέρουν ότι πιο ελκυστικό για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ. Πόσο της λείπει η πατρίδα.. Πόσο της λείπουν οι αγκαλιές των δικών της ανθρώπων, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, οι εορταστικές καμπάνες. ‘’Εδώ μάνα, έχει π

Ευτυχώς γεννιέσαι! Να έχουν τα χείλη μου κάπου να ακουμπήσουν. Χειμώνας έρχεται βαρύς. Τα χέρια μου κρύα, άδεια, φοβισμένα, να ζεσταθούν ζητάνε σε μεγάλο ουρανό- κι αυτό αν το θελήσεις. Τα μάτια μου Χριστέ; Αυτά νικώνται μέσα στο σκοτάδι, μα ανοίγουν σαν πάλλευκο κρίνο μπρος στους ολόφωτους οφθαλμούς σου. Ευτυχώς Κύριε γεννιέσαι! Να στηριχτώ στον ώμο σου, να βαδίζω τη ζωή μου! ©️Αντιγόνη Ηλία