ΖΩΗ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ

Είμαι στο αυτοκίνητο μετά τη δουλειά, όπου, μόλις, είχα κερδίσει μια δίκη και είχα ανακουφιστεί, ένιωθα ότι είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Βιαζόμουν να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Δεν είχα κοιμηθεί και καλά το προηγούμενο βράδυ από την αγωνία μου έτσι και αλλιώς, οπότε ο ύπνος ήταν αυτό, ακριβώς, που χρειαζόμουν. Είμαι στο δρόμο και καθώς οδηγώ ακούω μια σφυρίχτρα, κάθε φορά που περνάω από αυτήν την οδό θυμάμαι να την ακούω. Κοιτάζω γύρω μου και τα μάτια μου βλέπουν τον τροχονόμο, τον...

Κοιτάζω ξανά τα γαλανά του μάτια, μα συνεχίζουν να μην μου λένε κάτι, τη γλώσσα, όμως, την αναγνώρισα αμέσως, ο τύπος μιλούσε πολωνικά! << Τι θες από εμένα; Γιατί μ' έχεις εδώ;>> φώναξα με όση δύναμη είχα, όση, τουλάχιστον, είχε απομείνει από αυτή... ο τόπος μυρίζει λάσπη και τσιγάρο, δεν αντέχω τη μυρωδιά… << Ξέρω πως δεν με γνωρίζεις, όμως, εγώ ξέρω τα πάντα για σένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, μήπως σου λέει κάτι το όνομα, Φώτης Τσεκούρας; >> Στο άκουσμα του ονόματος θυμήθηκα τα...

Τα μάτια μου βλέπουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω και δεν βλεπώ παρά ένα ελάχιστο μικρό φως από ψηλά. Προσπαθώ να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια αλλά τίποτα. Μυρίζει καμμένο λάστιχο και το κοστούμι μου είναι γεμάτο λάσπες. Δεν θυμάμαι πολλά, παρά μόνο ότι είχα έναν καυγά με έναν πελάτη μου, σχετικά με την υπόθεση του και δεν ήθελε να με ακούσει καθόλου. Μετά από αυτό ένα σκοτάδι… Αντικρίζω δυο γαλανά μάτια να με κοιτάνε, μου λένε κάτι σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω....