ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ

Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμματισμένα φύλλα, και ο άνεμος μετρά τα ξερά του νήματα. Ακόμα μια μέρα δεν είχα νέα σου… Ίσως να φεύγεις ή να έφυγες… Τα δειλινά έχουν μια θλίψη φθινοπωρινής βροχής. Δεν είναι εύκολο να βρεις παρηγοριά σε μια βροχή που έρχεται, να κοιτάς τις αστραπές στα παράθυρα, το παγερό γκρίζο, τις σταγόνες που γκρεμίζονται, τους κίτρινους ίσκιους στη θάλασσα, τις χαρακιές στα μονοπάτια και κάποιες ακτίνες ταξιδιών που καπνίζουν. Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμματισμένα φύλλα,...

. Ο ήλιος βουτά στο κόκκινο πέπλο της δύσης· η νύχτα απλώνει τα φτερά της. . Εκείνη περπατά — τα μαλλιά της χορεύουν στον άνεμο· η μορφή που χάθηκε ποτέ δεν έφυγε. . Φως που μένει πίσω απ’ το σκοτάδι, ανάμνηση που ανασαίνει όταν όλα σβήνουν. . Η οπτασία στα όνειρά μου, η ψυχή που χτύπησε δίπλα μου — και ακόμη χτυπά. . Όχι εικόνα, ούτε φάντασμα· μια ζωή χαρισμένη στιγμιαία. . Το τραγούδι αντηχεί μέσα στα τριζόνια, μια αγκαλιά που κρατώ στο σκοτάδι. . Ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, εκεί που...

Καθώς ο μελλοντικός άνεμος κοκκινίζει τη δύση, η μέρα τελειώνει μ’ ένα σκόρπισμα αισθήσεων. Λαβύρινθος πίσω μας — συλλαβίζει κόκκινες τούφες φωτός. . Τριζόνια – αμέτρητα – στο ίδιο τραγούδι, παρηγορούν μια ξεχασμένη πηγή. Το νερό σταλάζει σιγά στο χώμα, στα πέρα βουνά που χάνονται. . Ξερά φύλλα δροσίζονται στα δέντρα που μουρμουρίζουν μεταξύ τους. Ένα ταξίδι αρχίζει αχνά, σαν καπνός στον μακρινό ορίζοντα. . Τα δέντρα στέκονται προσοχή στη νύχτα, και κάτι λένε, όπως πάντα. Η νύχτα συνεπαίρνει...