Φορές που η ζωή γίνεται δύσβατη, ανάσες κομμένες παλεύουν να  σηκωθούν, από ένα καρότσι. Ρόδες που ξέρουν πως πονάει η ψυχή. Μα οδηγούν, βγάζουν φτερά να χαρίσουν τη βόλεψη στον θαρραλέο άνθρωπο. Λύπη,θυμός για αυτούς που κοιτούν παράξενα. Μα δεν είναι ανάπηρος, είναι ηθοποιός εποχής. Τέχνη και πάλη, πορεύονται μαζί ισορροπώντας το σώμα και την ψυχή. Ο ήρωας δίνει τη δική του   παρουσία καθημερινά.  Μονολογεί θαρετά μία λέξη... Λέει με δύναμη: "Μπορώ". Δεν τον καθορίζει η αδ

Ηθοποιός στιγμές ψυχής σκηνή θεάτρου... Ηθοποιός ναι! Σημαίνει μύχιο φως... Κάμερες, άγχος, κόσμος γελαστός. Ευχές, χαμόγελα... Ηθοποιός, κλαις,γελάς, πονάς. Κάθε γκριμάτσα μία μάσκα. Δεν του ανήκει, τις δανείζεται. Χαρμολύπη η ζωή του στο σανίδι, μόνο η ψυχή του αληθινή, και η κοφτή ανάσα του. Κάθε ρόλος τον απογειώνει, άλλος τον λυτρώνει, άλλος τον θλίβει. Μα προσφέρει τα μέγιστα... Ηθοποιός τεχνηέντως δυνατός, ψεύτης, αστείος, θλιβερός. Θαυμάστε τον! Στιγμές φόβου, ρυτίδες

Κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή της ομότεχνης, Αγγελικής Σταύρου. Όταν μου προτάθηκε η βιβλιοκριτική δεν φανταζόμουν ότι η κύρια Σταύρου έχει τη δύναμη αυτή, να αγγίξει καρδιές σαν τη δική μου, διότι δεν τη γνώριζα. Έτσι, η κριτική αυτή έχει μια άλλη αξία που δεν αφορά τη "γνωριμία" αλλά την αντικειμενικότητα. Οι  "Λ(έξεις) του έρωτα" συμπεριλαμβάνουν 54 ποιήματα, προσφέροντας το άγγιγμα στην ψυχή του αναγνώστη. "Θα είμαι εδώ να μαζεύω τα δάκρυά σου... Κάθε φορά που

Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

«Έτσι που λες, Κατίνα μου, έτσι που λες, τον παρακαλάω, τον παρακαλάω… Πες μου κι άλλα, Κατίνα μου, πες μου τι γράφει, τι λέει το ριζικό μου… Τι λέει ο καφές, μαρή Κατίνα; Σε παρακαλώ, κάμε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό. Σε παρακαλώ, πες μου… Πες μου το φλυτζάνι μια φορά ακόμα, να δω με ποια τριγυρίζει! Κάθε φορά είναι κι άλλο το όνομα… Μαρή Κατίνα, μου λες αλήθεια, μαρή, ή για να μου παίρνεις τα κοσάρικα;» «Ααα, να χαρείς! Ααα, να χαρείς! Να χαρείς! Εμένα μη μου λες τέ

Η ορμή της αναίδειας. Η στροφή στην ανοχή. Συμβουλές εκατέρωθεν  προς την αδιαφορία. Κορώνα γράμματα η νίκη. Κορώνα υπομονή. Γράμματα η άμυνα... Ακατάπαυστη φλυαρία δίχως λόγο. Επακόλουθα έπονται στην αυστηρή αίθουσα. Ακροβατεί ενίοτε ως Βασίλισσα  ενίοτε ως γατούλα. Τα νύχια αλιμάριστα σκοντάφτουν  στο πιόνι. Νομίζουν ότι δημιουργούν φόβο. Οι δημόσιοι χώροι καρτερικά ζουν σκηνές απείρου κάλους. Η βασίλισσα στριγκλίζει για το δίκιο της. Κίνηση Ματ. Ο Στρατηγός κάνει το λάθος.

Ζεις για χρόνια στην αφάνεια αυτήν που σε κάνει να περνάς απαρατήρητο θεατή, στο πλήθος και αόρατο κριτή. Το αντίτιμο μηδενικό μα η ψυχή ολοκάθαρη και αγνή. Και κάτι σαν υποψία, μια έμπνευση, σε κάνει να γράφεις, να νιώθεις, να αισθάνεσαι. Σε ονομάζεις ποιητή,λογοτέχνη, Ο πάπυρος παίρνει ζωή, λύκοι σε περικυκλώνουν με τη μορφή ανθρώπου... Αφύπνιση άμεσα για να επιβιώσεις. Τα πρωτεία δεν ανήκουν σε κανέναν, τα χαμόγελα μοιράζονται ολούθε για το χειροκρότημα. Τα μπράβο προσπερν

«Σήμερα θα μιλήσουμε και για αυτό; Σήμερα ταξιδεύω καλή μου!», επανέλαβε έντονα στην Ερμιόνη ο καπετάν Μιχάλης. «Και τίποτα δεν θα με εμποδίσει να φτάσω στην κόρη μου και την γυναίκα μου». «Η κόρη σου και η γυναίκα σου, δεν σε αγάπησαν ποτέ!» «Αυτό δεν σε κάνει να έχεις άποψη, γιατί δεν στη ζήτησα, αγαπητή αδερφή μου!» Ο θυμός στο πρόσωπό της Ερμιόνης ήταν τόσος που δεν κρυβόταν ούτε με ένα κιλό make-up στο πρόσωπό της. Μια χαρά ήταν στον Πειραιά μαζί της ο καπετάνιος. Τι ήθε

Το άτι καλπάζει στα βουνά ελεύθερο, ευτυχία, δόξα, τύχη που αναπνέει καθαρότητα. Μάτια υγρά από συγκίνηση... Δεν ξέρει τη μοίρα του. Ούτε φαντάζεται πως σαν γεράσει, κι η σφαίρα το πονέσει το δάκρυ θα κυλήσει στο περήφανο μέτωπό του. Ανθρώπου έργο αυτό. Μια πράξη πόνου. Απόλαυσε την πολύτιμη ύπαρξή σου... μα πια, αφήνεσαι στη μοίρα σου. Τα πέταλά σου δεν ηχούν ξανά. Η χαίτη σου, η περηφάνια σου. Κι εσύ άνθρωπε, έχεις με τη σειρά σου την ίδια μοίρα. Το άτι, αυτό το ξέρει. Κλεί

Δεν είναι γιορτή...είναι μνήμη. Κι ας ασέλγησαν πάνω της κι οι μάρτυρες της οι ίδιοι. Κι ας πονάει αυτούς που δε τους ρώτησε κανένας την αλήθεια τους. Γράφτηκαν για αυτήν τα πιο όμορφα τραγούδια, απαγγελίες σε όμορφα ποιήματα. Λένε τίποτα δεν πάει χαμένο, μα εσύ δεν τους πιστεύεις πια και πώς θα μπορούσες, εσύ βλέπεις μόνο οτι τα παιδιά δεν έχουν μάθημα σήμερα. Όμως ξέρεις τώρα γιατί είναι τόσο κόκκινα τα γαρύφαλλα σε αυτή τη γη... Από τη ντροπή τους. Ναι, αλλά κάποιοι ήθε

Το τέλος είναι η νέα αρχή της ψυχής μας. Βαραίνει το μέσα μας. Βαραίνει τις αναμνήσεις. Τα τανκς. Τα γεγονότα. Τα κρυμμένα μυστικά. Τα παιδιά. Τα πανό. Τα γελαστά παιδιά,μια σπίθα ελπίδας στον ουρανό. Τυρανίες για τα πάθη και λάθη άλλων. Τα πήραν όσοι έμειναν πίσω στη δύσμοιρη πλάτη τους. Αυτή...γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές. Χαρακιές βαθιές αγγίζουν τις φλέβες τους. Πόσες φορές θα θυμηθούμε το ίδιο τέλος; Το λευκό φως τραβά στην αγκαλιά του,τον Κώστα,την Ντίνα, την

Εκείνη η τσαγιέρα μου θυμίζει την Πόλη,την χαμένη από τους ξένους. Με το χρυσαφένιο φιλτίσι,η μνήμη γυρίζει στα χρόνια εκείνα του παππού. Οι ροζ αποχρώσεις στη πορσελάνη  συντελούν στα δάκρυα μου. Μνήμες ζωντανεύουν και η ψυχή θεριεύει... Κάθε απόγευμα η τελετή ιερή... Το φλυτζάνι με την χρυσή γραμμή  κάνει τη δική της βεγγέρα. Ο παππούς ετοιμάζει τον κύβο ζάχαρης,για να γλυκάνει τα απαλά  χείλη της αγαπημένης του. Με σεβασμό πίνουν τη τελευταία γουλιά, μη ξέροντας πως το τέλ

Δεν ανησυχώ για μένα. Γιατί έχω εσένα. Δεν πικραίνομαι από την κακία του κόσμου, γιατί έχω εσένα. Δεν νιώθω αδύναμη ψυχή, και αν συμβεί, αγγίζω εσένα. Την Χάρη σου. Την ευλογία σου, το κοίταγμά σου, σε μένα και στον κόσμο που σε πιστεύει. Αρχάγγελος της ψυχής μου. Αρχάγγελος όλων. Την πιστών των άπιστων. Των ορατών και αοράτων. Κόψε με το σπαθί σου το κακό. Κράτησε το μακριά από το μένος σκοτεινών δυνάμεων. Δείξε τον δρόμο στους πιστούς σου. Γιάτρεψε ψυχή και σώμα. Σύμβολο Πί

Μανιώδεις άνθρωποι δείχνουν την ευδαιμονία τους. Πολύτιμο δώρο αν είναι αληθινό... Φαντάζει ανέφικτο το αίσθημα αυτό. Ζηλευτό από τους δυστυχείς. Παραίνεση να δείξουμε χαρά μέσα από ψεύτικη μάσκα φορεμένη, αθέατος πόνος κενό ψυχής, έκδηλο μόνο το πλούσιο, και ακτινοβόλο οικόσημο στη μαρμάρινη κολώνα της οικίας... Ζούμε για το φαίνεσθαι δεν είμαστε όλοι σκάρτοι μπερδευόμαστε μέσα στο πλήθος αυτών. Και εμείς μαχόμαστε να κρατηθούμε ευπρεπείς. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Κοιτώ τον ουρανό που νιώθει θυμωμένος. Οι κεραυνοί δίνουν τον δικό τους αγώνα να αποδείξουν την ισχύ τους. Οι αστραπές ηχούν με ένταση, κάνοντας συντροφιά στον Νοέμβρη. Δεν νιώθει ποτέ ευπρόσδεκτος. Θλίψη ο ερχομός του προκαλεί... Λυγισμένα κλαριά στα δέντρα πενθούν για τους καρπούς τους, στάζοντας το δάκρυ της βροχής. Μα εγώ πιστεύω πως σαν ονειρευτώ με γαλήνη και δεν τυφλωθώ από τις κακές μοίρες, θα αγαπήσω και τούτον το μήνα. Θα του εμπιστευτώ ότι έχω στο τσερβέλο μου κι α

Το ίδιο λάθος κάνει η συνέπεια, ταυτίζεται συνεχώς με το καθήκον, με την ενσυναίσθηση, το φιλότιμο. Κλωτσιά στο στομάχι όσων η καρδιά συνδέεται με το ήθος. Μία ηλεκτροπληξία ενδέχεται να αποδώσει το δίκαιο των χαρακτήρων. Η αυτοχειρία γυρεύει το θάρρος, και η δικαιοσύνη ψάχνει την ανεμόσκαλα που θα φτάσει το ισοζύγιο. Δονείται το λάθος, δεν αλλάζει ο ηθικός άνθρωπος. Πεθαίνει άγνωστος, και οι βολεμένοι κάκιστα συνεχίζουν τα κίβδηλα έργα τους. Ανθρωπόμορφα τέρατα χωλαίνουν,

Ελεύθερος να ζει ο άνθρωπος πάντα φωνή, ήχο ψυχής! Ελεύθερη αγάπη να προσφέρει χωρίς φόβο και σκότος δεν πρέπει να υποφέρει. Έχει η καρδιά τη δύναμη, και το μυαλό τροχάει δεν δέχεται να σκλαβωθεί αρνείται να πονάει! Ελεύθερος γεννήθηκε και θέλει να κοιτάει τον ουρανό, την ξαστεριά τον ήλιο, το φεγγάρι. Ακούτε εσείς οι ξακουστοί φωνές παλληκαράδες; Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι κρένουμε την αλήθεια ζητάμε ό,τι αξίζουμε και όχι παραμύθια! Ελεύθερα μας έμαθαν οι πρόγονοι να ζούμε ν

Η δική μου φήμη προηγείται. Με φοβούνται. Ακούγεται απ' τις πλούσιες αποικίες, γαντζωμένα χέρια, ραμμένα δάκτυλα στην τσέπη. Παρασύρονται οι Κονιόρδοι μιας άλλης εποχής, Καπέλα φορεμένα ως δείγμα σεβασμού. Καλύπτουν τα μέτωπα, αποκρύπτοντας τις βάρβαρες ορέξεις τους. Ουδείς από δαύτους νιώθει. Κάθονται στα ακριβά λεκιασμένα καθίσματα, που ξεδίνουν, και ζέχνουν τα χνώτα τους. Η δική μου φήμη προηγείται. Τους κυνηγώ... Να σπιλώσω την κατάντια τους. Άθλος έγκειται, μα το ξε

Περιμένω έναν σπουδαίο Ποιητή να μου δείξει την έννοια αυτής. Περιμένω έναν τολμηρό Ποιητή να κρατά πιστά την πένα του, και να με οδηγήσει με τη βούληση μου, δίχως αλαζονεία στα μονοπάτια της φαντασίας του. Μια περπατησιά ψηλής απήχησης να ξεδιψάσει η ψυχή μου. Να πάψουν οι λυγμοί, οι άδικοι στεναγμοί. Έναν Ποιητή όχι αναλώσιμο. Να φτάνει η φωνή του όταν ποιεί στην ανταριασμένη μου ψυχή, λευκά να της φορέσει, αυταπόδεκτον, αξίζει να φωνάξω πως ξεπέρασε και τον Ελύτη! Ποιητή σ

Μια αντανάκλαση φωτός είν' ο έρωτάς μας... Η ερημιά έχει χαθεί στο μακρινό παρελθόν. Μου πρόσφερες απέλπιδες στιγμές πίστης... Εκείνο το "για πάντα" έμεινε αληθινό στη διαδρομή του πάθους. Λάτρεψα την ευγένειά σου, τα όνειρα που μοιράστηκες μαζί μου, τα μικρά φαναράκια που κουνιούνταν στο άγγιγμα του ανέμου. Μια ψυχή μέγιστων συναισθημάτων, Υπήρξες της ευτυχίας το αγκάλιασμα, δίχως προσμονή πια, ένας Άγγελος θαυμάτων, σφίγγει στα χέρια το απόκτημά του... Η Σελήνη θα κρατά πάν