ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΖΑΦΕΙΡΗ

Φθινόπωρο που φεύγεις, με τα φύλλα σου κιτρινωπά, αφήνεις πίσω σου μια νοσταλγία βαθιά. Τα σύννεφα γκρίζα, τα βράδια κρύα, μα μέσα στην καρδιά η ελπίδα φεγγοβολά. Τα δέντρα γυμνά, τα πουλιά φεύγουν μακριά, μα ξέρω, θα επιστρέψουν καινούρια, με τα χρώματα της άνοιξης ζωντανά. Φθινόπωρο που φεύγεις, μη σβήσεις το χαμόγελο, γιατί μέσα στη θλίψη η ελπίδα σκορπά. Η ζωή έχει κύκλους, ο χρόνος γυρνά, και κάθε τέλος περιμένει μια καινούρια αγκαλιά. Χλωμιάζει ο ήλιος, τα φύλλα λιθοβολούν τους δρόμους...

Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής! Όμως, ο καπνός του τσιγάρου σου , τοίχος ατσάλινος του μυαλού σου, δεν επέτρεψε να σε αγγίξω! Κρύφτηκες πίσω από το φως, που έπεφτε σαν πέπλο και με κράτησες μακριά σου, σαν να ήμουν ξένη! Έμεινα με τα χέρια κενά, σαν να κρατούσαν το φεγγάρι! 🌙 Τα λόγια χάθηκαν στον άδειο χώρο, σε μια αμήχανη στιγμή. Ανάμεσα στους ήχους της σιωπής, ακούω την καρδιά σου, που με εκκωφαντικό θόρυβο καλεί να σε βρω! ❤️ Ο φόβος όμως με κρατάει μέσα σε μια φυλακή! Δεν μπορώ να σε...

Σε έναν κόσμο καινούργιο, γεμάτο φως, θα θεμελιωθεί το αύριο με αγάπη και αλήθεια. Με πέτρες πολύτιμες που λάμπουν καθαρές. Με την αέναη προσπάθεια απεγκλωβισμού απ’ τη μέγγενη του παρελθόντος. Πάνω από την ολότητα του κενού και του σκότους, θα απλωθεί η δύναμη της πίστης – πιο φωτεινή, πιο δυνατή. Θα σωπάσουν οι εκκωφαντικοί ήχοι των μαχών. Θα σιγήσουν οι κραυγές του πόνου και του φόβου. Η ειρήνη θα απλωθεί στο σύμπαν, ενώνοντας γη και ουρανό. Με την αθωότητα του παιδιού που γελά, θα...