ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται… ------------------- Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε. Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που α

Σήμερα στο χωριό των γονιών μου που δεν έζησαν εδώ, απλά γεννήθηκαν εδώ, ο γιος μου Βασίλης δημιούργησε κι οργάνωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του χωριού λειτουργία μνημόσυνο υπέρ πεσόντων, που υπήρχαν κι από το χωριό πεσόντες, και κατάθεση στεφάνων. Το χωριό έχει μια ιστορία εκατόν πενήντα χρόνων περίπου αλλά ποτέ δεν έγινε μια γιορτή - κατάθεση στεφάνων για τους πεσόντες και χρειάστηκε ένας Βασίλης που δεν έζησε ποτέ εδώ, που δεν έχει τίποτε δικό του εδώ να έρθει, να πλ

Η γαλανόλευκη, το αιώνιο σύμβολο του ελληνισμού και της ελευθερίας, κυματίζει σήμερα αγέρωχη, θυμίζοντάς μας ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Δεν είναι απλώς ύφασμα. Είναι ψυχή... Είναι ιστορία....Είναι Ελλάδα...🩵 Πάνω στις λευκές της γραμμές καθρεφτίζεται η καθαρότητα των ιδανικών μας...η ειρήνη, η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο. Στις γαλανές, απλώνεται το άπειρο του ουρανού και της θάλασσας, εκεί όπου ο Έλληνας έμαθε να ταξιδεύει, να δημιουργεί και να ονειρ

Σκέψεις που συνήθως δεν καταγράφονται, μα ίσως είναι αυτές που μένουν… Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται σαν εκρήξεις και είναι έντονες, φωτεινές σχεδόν επιτακτικές. Κι ύστερα υπάρχουν και οι άλλες. Εκείνες που περνούν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες, σαν μια σκιά που γλιστρά στον τοίχο του δρόμου και χάνεται πριν τη δεις καθαρά. Είναι οι σκέψεις που δε φωνάζουν, που δεν καταγράφονται σε ημερολόγια και δεν γράφονται με στυλό. Μοιάζουν με εκείνον τον ήχο της αναπνοής που συνήθως δεν

Καλημέρα αγάπης, χαρμόσυνη με λευτεριάς καμπάνα Κύπρος μου Ελλάδα μου Αμμόχωστος μου-Κερύνεια μου και κατεχόμενη γη μου . Χρόνια πολλά αγαπημένοι μου φίλοι. Χρόνια πολλά φωτεινά και δημιουργικά σε όλους τους εορτάζοντες. Δώρο καρδιάς σε όλους σας για να γνωρίσετε την πόλη της καρδιάς μας, την πόλη των ανεμομύλων που στέκονται ακόμα εκεί όρθιοι, όρθιοι ναι και με αξεθώριαστα τα ονόματα στις φτερωτές τους των αληθινών ιδιοκτητών τους και όχι αυτών που μας έκλεψαν την γη μα

1. Το «Για όσα τόλμησα» είναι ένα βιβλίο που μόνο από τον τίτλο του, προδιαθέτει για δύναμη, ρήξη και προσωπική αναμέτρηση. Μιλήστε μας για αυτήν την ιστορία, καθώς και για το έναυσμα της δημιουργίας της. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και χαίρομαι ιδιαίτερα. Το «Για όσα τόλμησα» είναι μια ιστορία για τη στιγμή που αποφασίζουμε να σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας και να τον ρωτήσουμε: «Είναι αυτή η ζωή που θέλουμε να ζούμε;» Μέσα από τη Δάφνη, την κεντρική ηρωίδα του βιβλίο

Η ιστορία αυτή, μας θυμίζει ότι η αληθινή αλλαγή δεν γεννιέται από την εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη, ούτε από τα λόγια που λέμε στον εαυτό μας. Η μεταμόρφωση έρχεται όταν κοιτάμε τα μάτια εκείνων που αδικήσαμε, όταν τολμάμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη. ❤️Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη: Σ’ ένα χωριό που άγγιζε τη σιωπή των λόφων, ζούσε ένας νεαρός ονόματι  Μένιος . Ήταν άνθρωπος ευγενικός στα λόγια, αλλά βιαστικός στις κρίσεις του. Κάθε πρωί στεκό

1. Οι Παράλληλες Τροχιές μόλις κυκλοφόρησαν από την ΚΑΠΑ Εκδοτική και περιγράφονται ως έξι ιστορίες που φωτίζουν τη μοναξιά. Πείτε μας για αυτές καθώς και τι ήταν αυτό που σας ώθησε να αγγίξετε αυτό το θέμα; Πράγματι. Και τα έξι διηγήματα μιλούν για μοναξιά. Κάποιοι ήρωες καταφέρνουν να βγουν στο φως και κάποιοι άλλοι παραμένουν στο σκοτάδι. Ο λόγος που άγγιξα αυτό το θέμα ήταν επειδή πρόκειται για ένα σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα που λίγο έως πολύ μας αφορά όλους. 2. Βλέπουμ

Τα μάτια μου βλέπουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω και δεν βλεπώ παρά ένα ελάχιστο μικρό φως από ψηλά. Προσπαθώ να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια αλλά τίποτα. Μυρίζει καμμένο λάστιχο και το κοστούμι μου είναι γεμάτο λάσπες. Δεν θυμάμαι πολλά, παρά μόνο ότι είχα έναν καυγά με έναν πελάτη μου, σχετικά με την υπόθεση του και δεν ήθελε να με ακούσει καθόλου. Μετά από αυτό ένα σκοτάδι… Αντικρίζω δυο γαλανά μάτια να με κοιτάνε, μου λένε κάτι σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω, ή τουλάχιστον

Συνέντευξη Γεωργία Λαμπάρα   1. Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος «Ονειροδρόμιο» και πώς γεννήθηκε; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί η συλλογή ποιημάτων σας; Το «Ονειροδρόμιο» είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματα που εμπεριέχονται στη συλλογή. Είναι μια λέξη που έχει διττή σημασία για μένα. Από τη μία, συμβολίζει τα χρόνια που πέρασαν από όταν η ποίηση μπήκε στη ζωή μου. Κάποια από τα ποιήματα του Ονειροδρομίου χρονολογούνται από την εφηβεία μου, άλλα είναι πιο πρόσφατα

Τακτοποίησε τα ανακατεμένα μαλλιά της. Βάζει στα γρήγορα ένα γκλός στα χείλη, κλείνει τις σκέψεις της στο συρτάρι, παίρνει τα κλειδιά από το τραπέζι της κουζίνας ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Είχε καθυστερήσει σήμερα για το γραφείο. Ο καφές της χαμογέλασε από την κουζίνα. Τον είχε ξεχάσει. Θα έπαιρνε άλλο από το περίπτερο μαζί και τσιγάρα. Φτάνει. Παρκάρει στο υπόγειο πάρκινγκ και ανεβαίνει αργά και σταθερά τις σκάλες. Το ασανσέρ την φόβιζε από μικρή. Καθώς ανεβαίνει ένα χέρ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΕΛΛΑΣ ΣΩΤΗΡΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ ‘’Αμφι-λεγόμενη Προσωποποίηση’’ Η Εύα ενορχηστρώνει με την ίδια άνεση τον πεζό με τον ποιητικό λόγο. Μιλά μες στη ψυχή με την γραφή της, περιγράφοντας τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων, την ανιδιοτέλεια της ανθρώπινης φύσης. Η Εύα χαράζει ένα μονοπάτι όπου μες απ’ τον πόνο, διακρίνεται μόνο φως. Ο Έρωτας υμνείται, αλλά φυλλοροεί πληγωμένος απ’ το ίδιο του το βέλος. Η αγάπη της μάνας κρυφοκαίει για την κό

Σκόρπιες σκέψεις για τη Φωτογραφία Του Σίμου Ιωσηφίδη «Φωτογραφίζουμε πράγματα για να τα διώξουμε απ’ το μυαλό μας» Franz Kafka Λέγεται πως η πιο όμορφη και τίμια φωτογραφία είναι αυτή που ποτέ δεν τράβηξες, γιατί ήσουν πολύ ευτυχής εκείνη τη στιγμή. Την απαπολείς στο νου κρατώντας την ζωντανή. Αντιπαρέρχομαι... Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην 8η Τέχνη. Στο φως και στην εγ-γραφή του στη λεπτή διάφανη και διάτρητη λωρίδα. Αλλιώς: στην επιστήμη της δημιουργίας οπτικών

Άνοιξα τα μάτια μου. Το φως έμπαινε από τις γρίλιες, σχηματίζοντας λεπτές λωρίδες πάνω στο κρεβάτι. Χασμουρήθηκα και ένιωσα κάτι μαλακό να αγγίζει το χέρι μου. Φοίβη. Δεν ξέρω πώς, αλλά το όνομά της βγήκε φυσικά από το στόμα μου. Ένας μικρός κόμπος έσφιξε το στήθος μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήξερα τι. Σηκώθηκα αργά. Τα πόδια μου έμοιαζαν βαριά, σαν να μην τα είχα χρησιμοποιήσει για καιρό. Η Φοίβη, με ακολούθησε μέχρι την κουζίνα κουνώντας την ουρά της, τα νύχια της

Οκτώβρης. Η καρδιά του φθινοπώρου. Η όμορφη γυναίκα του χρόνου. Φλογερή και γεμάτη από χρώματα. Κίτρινο, καφέ και πορφυρό όπως το περιδέραιο που φορούσε στον λαιμό. Κόκκινα μαλλιά και βλέμμα μελαγχολικό. Γαλάζιο και γκρι. Χρώματα που το φθινόπωρο αντικατοπτρίζουν καφέ, μπορντό, κεραμίδι. Σκούρο μουσταρδί και βυσσινί όλα μαζί αν ενωθούν έναν πίνακα ζωγραφικής θα μπορούν να δημιουργήσουν. Το περιδέραιο. Μεγάλη η ιστορία του και κατάρα η αξία του. Όποια γυναίκα το φόρεσε δεν είχ

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε είναι γραμμένο για τον πρώτο φανταστικό χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει σε ηλικία μόλις 12 ετών, τον Javier Kevin Hamilton! Είμαι πίσω στο σπίτι μου, επιτέλους! Εκεί που γεννήθηκα, δηλαδή στο Manhattan της Νέας Υόρκης, δίπλα στον καλό μου συνεργάτη τον Bradley Kumar, Αγγλοϊνδό αστυνομικό. Πόσο ευτύχισμένος ήταν όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια, ο άλλος καλός μας φίλος και συνεργάτης ο Winslow Moore πήρε σύνταξη. Εκείνον, για να είμαι ειλ

Σεβαστή μου μητέρα, ελπίζω να σε έχει ο θεός καλά και να αντέχεις εκεί ψηλά τα βάσανα και τη μοναξιά σου. Για μένα μην ανησυχείς, είμαι...

Παγκόσμια ημέρα ζώων. 4 οκτωβρίου μία μέρα αφιερωμένη εξαιρετικά στους τετράποδους φίλους μας. Νιώθω ότι δεν είναι η μοναδική μέρα του...

4 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα ζώων. (Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο στους αδέσποτους φίλους μας, που έχουν την ανάγκη και την αγάπη...

Καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.. Καβάφης ΕΝΤΓΚΑΡ ΝΤΕΓΚΑ '' ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ'' Το ξυπνητήρι δεν χτυπάει πια! Στο πιο μισητό...