Πως δεν καταλαβαίνω; Πως δεν βλέπω τον τρόπο που με εκμεταλλεύεσαι; Τι νομίζεις; Ότι είμαι τυφλός, ανίδεος, ανίσχυρος μπροστά στις κινήσεις σου; Πως δεν βλέπω το ύπουλο παιχνίδι σου, τον τρόπο που κοιτάς μόνο το συμφέρον σου; Πως κάθε σου πράξη είναι ένα βήμα να πάρεις κάτι από μένα χωρίς να δώσεις τίποτα πίσω; Δεν ξέρω τι νομίζεις εσύ που είσαι αφεντικό. Ότι η θέση σου σε κάνει άτρωτο; Ότι μπορείς να απαιτείς χωρίς να σε νοιάζει ποιος πληρώνει το κόστος; Ότι η εξουσία σου εί

«Το ποίημα που θα διαβάσετε, μιλά για ένα φως που έρχεται σιγανά, σαν ανάσα θάλασσας, και αγγίζει την ψυχή. Μικρά θαύματα, διάφανες στιγμές, φλέβες γαλάζιου φωτός, σχηματίζουν ένα μονοπάτι μέσα στη νύχτα, μια ήρεμη μεταμόρφωση που μένει, ακόμη κι όταν η μορφή χάσει το περίγραμμά της. Αφεθείτε στα μικρά άστρα που φωτίζουν την καρδιά και γεμίζουν τη νύχτα γαλήνη»    Μικρά Άστρα από Φως Εκείνο το βράδυ ο κόσμος άνοιξε σαν λεμονανθός— τόσο απλά, τόσο άδολα. Μια χρυσή γραμμή φωτό

Ηθοποιός στιγμές ψυχής σκηνή θεάτρου... Ηθοποιός ναι! Σημαίνει μύχιο φως... Κάμερες, άγχος, κόσμος γελαστός. Ευχές, χαμόγελα... Ηθοποιός, κλαις,γελάς, πονάς. Κάθε γκριμάτσα μία μάσκα. Δεν του ανήκει, τις δανείζεται. Χαρμολύπη η ζωή του στο σανίδι, μόνο η ψυχή του αληθινή, και η κοφτή ανάσα του. Κάθε ρόλος τον απογειώνει, άλλος τον λυτρώνει, άλλος τον θλίβει. Μα προσφέρει τα μέγιστα... Ηθοποιός τεχνηέντως δυνατός, ψεύτης, αστείος, θλιβερός. Θαυμάστε τον! Στιγμές φόβου, ρυτίδες

Αύριο θα πάρω τα βουνά και τα όρη, θα περπατήσω μέσα στο κρύο, στα μονοπάτια της φύσης, θα αγγίξω το χώμα, θα το κάνω βόλους και θα τους ρίξω στα μικρά ρυάκια , η φύση θα μυρίζει έντονες ευωδιές , αύριο όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, θα φορεθεί η ψυχή με το χρώμα που της πηγαινει, θα φανεί στον ουρανό το δικό μου αστέρι για να χαιρετήσει και να ευχηθεί την πρώτη μέρα του μήνα Δεκέμβρη, θα ανταλλάξουμε δώρα αγάπης! Το ψυχρό αεράκι θα χαϊδέψει το πρόσωπο, θα το καθαρίσει από τις

Είχε αλλάξει χρώμα η θάλασσα.... η δική της... Δεν ήταν εκείνη που την έλουζε ο ήλιος ακόμα και τη νύχτα ένιωθε πως άλλη θάλασσα αγκάλιαζε εκείνος. Ξέβαψε κι ουρανός της που μοσχομύριζε ο γαλάζιος της ο κρίνος. Αλλά νησιά αγκάλιαζε ...το ένιωθε και ... οι ακτές της ήταν δακρυσμένες δεν τις ρώτησε, ήξερε πως θα πληγωθούν, δεν είχαν απάντηση να βρουν ... Το ένιωθε πως ήταν πληγωμένες. Κι ο ήλιος της πέρναγε απ'την αυλή της σκυφτός... Τι να της πει πια δικαιολογία που τώρα σε

ΠΡΟΛΟΓΟΣ _____________ Χθες, μέσα στο ημίφως ενός παλαιοπωλείου, συνάντησα μια σιωπηλή πολιτεία από ποιητές. Οι ράχες τους ήταν λυγισμένες, οι σελίδες τους ποτισμένες σκόνη, η τιμή τους χαραγμένη πάνω στη σάρκα τους. Κάποιοι επώνυμοι, κάποιοι ανώνυμοι, όλοι εξίσου καταδικασμένοι στη φθορά. Στάθηκα μπροστά τους σαν σε κοιμητήριο μνήμης και ντράπηκα για τον κόσμο που επέτρεψε σ’ αυτές τις φωνές να σαπίζουν κάτω από λάμπες ξεθωριασμένες. Άπλωσα το χέρι και αγόρασα όσους μπορούσα

Με τη σκέψη σου κοιμάμαι με τη σκέψη σου ξυπνώ, στου μυαλού μου τα κιτάπια μέσα σε αναζητώ. Νοσταλγώ... Την ματιά σου με λαχτάρα την ολόζεστη αγκαλιά σου να κουρνιάσει η ψυχή μου μες τη βαρυχειμωνιά μου. Ψίθυροι καρδιάς σου λόγια, η γλυκιά σου ανασαιμιά, στο κορμί ανάβουν φλόγα λαίλαπα του έρωτα. Αλαφιασμένες οι αισθήσεις, στ ' άβατα της ηδονής, έχει σταματήσει ο χρόνος στο ατέλειωτο φιλί. Στης σαγήνης την ικμάδα στο βαθύ μου στοχασμό, αρμενίζω στ ' όνειρό μου που ολοζώντανο

Ο Πιότρ κάθεται μπροστά στο τζάκι, στα χέρια του κρατάει μια κούπα τσάι, ενώ από το κασετόφωνο παίζει ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια. Όσο τ' ακούει, το μυαλό του είναι εκεί, δεν μιλάει, μόνο μένει συγκεντρωμένος στα λόγια του τραγουδιού. Η κούπα του πέφτει από τα χέρια λερώνοντας το χαλί. Τα χέρια του έχουν χαλαρώσει, μένει εκεί και ακούει όσο ο Przemyslaw Gintrowski* τραγουδάει το Tylko Kołysanka. Χαμογελάει... Τα μάτια του γίνονται υγρά, όσο έρχονται εικόνες η μια πίσ

Σε έναν ορίζοντα μαγείας αιωρούμαστε μαζί. Πάντα μαζί... Σε μία πάχνη από νότες μπαχαρικών, πορτοκάλι, κανέλα, μυρωδιές της αγάπης. Μυρωδιές ευτυχίας. Σε ένα δέντρο τυλιγμένη η γιρλάντα της παντοτινής ελπίδας. Στολίδια, οι στιγμές ομορφαίνουν τον πλανήτη. Το χέρι σου απλώνεται στην κορυφή. Και τότε ξέρω πως αν χαθώ θα είσαι εκεί. Θα είσαι πάντα εκεί... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ 3/12 ΤΟ ΦΙΛΙ Η ζωή μου είναι σάρκα από χιλιάδες όνειρα και αποτυχίες Χίμαιρες οι υποσχέσεις που κουβαλώ στις ατέρμονες άκρες της Με την καρδιά μου αναρριχιέμαι στο υφάδι που κρατάει στις φούχτες του ο πόθος Θέλω να δραπετεύσω από τ’ ασφυκτικά χέρια της αδυναμίας και της ανημποριάς Οι στιγμές μου είναι δέρμα ακατέργαστο Τις τεμαχίζω, τις ξαναδένω, τις κάνω τραγούδι πριν προλάβουν να ξεγλιστρήσουν και να χαθούν σ

«Και εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε, πως αυτό που κάνουμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα.» Μητέρα Τερέζα, Καθολική καλόγρια, φιλάνθρωπος & αγία (1910-1997) Αθήνα οδός Ευαγγελιστρίας, 18:45 5 Δεκεμβρίου 2023 Ο χαρακτηριστικός ήχος από τα γυαλισμένα σκαρπίνια του, ηχεί στο πλακόστρωτο, καθώς ο Ανέστης πλησιάζει τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μια επιβλητική τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, σε σχήμα στ

Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων. Τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια της πόλης, έλαμπαν παράξενα μέσα στο σκοτάδι, σαν να τρεμόπαιζαν από κάποια αόρατη αναπνοή. Το μεγάλο ρολόι της πλατείας άρχισε να σημαίνει μεσάνυχτα. Με τον πρώτο κιόλας χτύπο, από όλα τα μεγάφωνα ακούστηκε μια παιδική φωνή να τραγουδά: « You’d better watch out, you’d better not cry, you’d better not pout I’m telling you why, Santa Claus is coming to town …» Η φωνή που τραγουδούσε ήταν μεν παιδική, αλλά είχε κάτι το α

Δεκέμβριος….και έχει αρχίσει να χειμωνιάζει στην καρδιά μου. Είναι που έφυγες πάλι και μαζί με τη δική σου φυγή ήρθε το κρύο να μου θυμίζει πως μόνο κοντά σου υπάρχει εκείνη η γλυκιά ανατριχίλα που με κάνει να ζεσταίνομαι μέσα μου. Η χαρά μου, ξέροντας πως θα έρθεις δεν είναι θορυβώδης· είναι ένα απαλό άγγιγμα, σαν να ξέρεις πώς να με ξεδιπλώσεις με τον μοναδικό τρόπο που εσύ ξέρεις. Κι αν με ακουμπήσεις, έστω και στιγμιαία, όλο μου το σώμα θυμάται γιατί σε θέλει. Δεν είναι μ

Κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή της ομότεχνης, Αγγελικής Σταύρου. Όταν μου προτάθηκε η βιβλιοκριτική δεν φανταζόμουν ότι η κύρια Σταύρου έχει τη δύναμη αυτή, να αγγίξει καρδιές σαν τη δική μου, διότι δεν τη γνώριζα. Έτσι, η κριτική αυτή έχει μια άλλη αξία που δεν αφορά τη "γνωριμία" αλλά την αντικειμενικότητα. Οι  "Λ(έξεις) του έρωτα" συμπεριλαμβάνουν 54 ποιήματα, προσφέροντας το άγγιγμα στην ψυχή του αναγνώστη. "Θα είμαι εδώ να μαζεύω τα δάκρυά σου... Κάθε φορά που

🌙 Κλείνεις απόψε την ουράνια αυλαία της χρονιάς... Ενός έργου που ανέλαβες πριν γεννηθεί ο Χρόνος... ⭐️ Ρυθμικά λικνίζεσαι στις αιώρες των άστρων Ζωγραφίζεις αύξοντα χαμόγελα και φθίνουσες παρενθέσεις... Ασημόσκονη στάζεις στων ποιητών τις πένες και λ ά μ π ο υ σ α τους Μύστες σου ερωτοσκεπάζεις... ✨️ Κι εμείς... θεατές αθέατοι στις σκοτεινές ρωγμές του μικρού μας πλανήτη... Κι άλλοτε ήχοι εκκωφαντικοί που σπάζουν στις αστρογειτονιές σου και γίνονται Σιωπή... 🌙 Εσύ... στη

Έγειρε το κεφάλι κι άφησε τη σκέψη του να στάξει, να χυθεί, να κυλήσει αργά, σιωπηλά… να συρθεί κρυφά, ανύποπτα σαν ερπετό στο απέναντι τραπέζι κάτω απ’ τα πόδια της… Αυτή, χωρίς να τον έχει δει, ένιωσε ξαφνικά τον υγρό του πόθο στις πατούσες της, στις φτέρνες της, στα δάχτυλα των ποδιών της… Και βιαστικά, χωρίς να γίνει αντιληπτή, χωρίς να κοιτάει, ξαναφόρεσε, ψηλαφίζοντας με τα πόδια της, τις μαύρες της γόβες… George Kastrounis A 24Γράμματα

Τα γράφω, έτσι απλά, όπως τα νιώθω, ευελπιστώντας να τα θυμηθούν και να τα νιώσουν μαζί μου, όσοι τα έζησαν. Τα γράφω, για να μην τα ξεχάσω ... Γιατί είμαι η μνήμη μου. Είμαστε οι μνήμες μας. Ευχές, από τα βάθη της ψυχής μου!❤️ "Ασπρομηνιάς!" "Ασπρομηνιάς" κι αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια! Το δέντρο μας ολάκερο του έλατου δυο κλώνια! Με μήτε φιόγκους λαμπερούς, λαμπιόνια και στολίδια, ούτε φανταχτερό παχνί κι άχρηστα μπιχλιμπίδια! Με δίχως δώρα τις γιορτές, λούσα και τεμενάδε

Ένας σπασμένος κύκλος η αγκαλιά, αιωρούμενα κομμάτια σαν ραγισμένοι καθρέφτες που μέσα τους βλέπεις το πρόσωπό σου να μεταμορφώνεται σε κάθε ένωσή τους. Δεν έχει κέντρο, η αγκαλιά μοιάζει με χάσμα που σε καταπίνει και ταυτόχρονα σε φτιάχνει από την αρχή. Γίνεται κουκούλι από φλόγες, μια φωλιά όπου οι φόβοι σου κοιμούνται, μεταμορφώνονται σε πουλιά που τραγουδούν σε γλώσσες που δεν έμαθες ποτέ. Η αγκαλιά είναι η φωνή ενός σιωπηλού βουνού, που κατρακυλά σε ρυάκια από χρόνο.

Κόκκινος βαρύς ο ουρανός σαν μια πέτρα που θέλει να θρηνήσει. Έχει αλλάξει χρώματα ο βυθός και εσύ κοιμάσαι στης λησμονιάς την θλίψη. Κι όλο ρωτάς, που τελειώνει ο ουρανός ένα κερί γιατί καίει στο σκοτάδι; Κοίτα το φως πως λάμπει ιλαρό σαν σπαραγμός μιας τελευταίας λάμψης. Μα έξω γελάνε και πάλι τα παιδιά και ερωτεύονται το δέρμα της Μαρίας. Υγρά φιλιά στο σώμα τους καρφιά βροχή που πέφτει το χώμα να δροσίσει. Θα' ρθω ξανά στο φως της χαραυγής πίσω απ' τον φάρο που δένουνε τα

Αχ, τα όνειρα! Λαχνοί τυχεροί, ευλογημένοι είναι, όταν η ζωή μας κάνει πραγμάτωση όσα ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, τους ευγενείς πόθους μας, εκείνους που γεννιούνται στο διάβα μας από  τη λαχτάρα, την  επιθυμία μας για μια ποιοτική, καλή, ασφαλή ζωή. Αλλά, όσα δε ονειρευόμαστε κεκλεισμένων των βλεφάρων , περιπαθείς πόθοι της ψυχής, ή της καρδιάς ανάλογα από που εφορμούνται, αγοραίοι αγύρτες είναι που στοχεύουν να πουλήσουν όσο όσο την ουτοπική πραμάτεια τους ή και γιατί

Σα στοιβαγμένα πετραδάκια πλάι στ’ ακροθαλάσσι ξαπλώνουν της ψυχής τα κρίματα. Και προσμένουν.. και προσμένουν, να ‘ρθει το κύμα το τρισκάθαρο και να ξεπλύνει τη σκληρή, την πέτρινή τους ύπαρξη. Και να λάμψουν.. να λάμψουν ξανά στην πρώτη μέρα της ζήσης. Αμόλυντα, καθάρια, γεμάτα ζωή και όνειρα το κύμα που θα ξαναρθεί, απλά να επιβραβεύσει! Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Του φθινόπωρου ο άνεμος,ανάστατος,αλήτης Σε δέντρα,φράχτες , θάμνους αδιάκοπα φυσά Φορά αλλάζει τρέχει και μόρτικα σφυρίζει Τα πασπατεύει όλα κρυφά και πονηρά. Στης φυλλωσιές τους κόρφους σαχλά χασκογελάει Αγγίζει, ψαχουλεύει ,δεν νιώθει ενοχή Ιδιαίτερα σημεία λάγνα τα γαργαλάει Τα φυλλαράκια βάφει κόκκινα στη ντροπή. Πάει σ' ακτές και θάλασσες,νοτιά κι' αλάτι στάζει Παλεύει άγρια,δέρνει πελάγου τα νερα Κουρνιάζει κουρασμένος και άθελά κοπάζει Αθώα προσποιείται λευκή π

Ψίθυροι, σαν παλιές αγάπες χτύπησαν το τζάμι το πρωί. Ζητούσαν άδεια να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου. Άνοιξα λίγο την κουρτίνα∙ το φως έμπαινε διστακτικά, μαζί του κι εκείνη η γνώριμη αίσθηση πως κάτι από το παρελθόν ήρθε να με αναζητήσει. Στάθηκαν εκεί, στις άκρες της μνήμης, σαν απόηχοι που αρνούνται να σβήσουν. Κι εγώ, μισοξύπνια ακόμη, ένιωσα πως αν άπλωνα το χέρι, θα άγγιζα όσα νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω. Μα οι ψίθυροι, όπως οι παλιές αγάπες, είναι λεπτοί και εύθραυστοι∙

Ποτέ να μη σ΄ απογοητεύσει ο εαυτό σου, έχεις δικαίωμα στο λάθος όσο ζεις. Του αξίζει ειλικρινή συγχώρεση ατόφια απ΄ τη δική σου την καρδιά, όχι απ΄ τους άλλους. Μη φοβηθείς την πίκρα της καταστροφής. Μονάχα σα χαλαστείς θα προχωρήσεις παραπέρα. Χρειάζεται η καρδιά σου να ραγίσει οριστικά, αν θέλεις νέους δρόμους έρωτα να βαδίσεις. Μάθε να χαμογελάς με το μυαλό σου αφειδώς, καθώς αναζητάς τις άπειρες αλήθειες της ζωής. Μα μην ξεχνάς πως για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πάντα