Ζήλια, σε φωνάζουν σαράκι. Στο άντρο σου μέσα τα δίχτυα σου πλέκεις, με ολέθρια μέσα! Στυγερή δολοπλόκα, στρυφώνεις τη ρόκα. Ω, επιτήδεια ψεύτρα, πονηρή και πλανεύτρα, σαν βάζεις τη μάσκα και αλλάζεις μορφή. Ηθοποιός τραγική, με χολή οπλισμένη, στον αγώνα ταγμένη, σκηνικό μαγειρεύεις και το θύμα πλανεύεις. δίχως τύψεις οδεύεις και ρέστα γυρεύεις! Τις καρδιές πως φιμώνεις... Δαγκώνεις και φτύνεις λόγια "σταράτα", βαριά, με φαρμάκι, πικρά... Φλόγες πετάς, πυρπολείς! Με στόμφο α

( ..αφιερωμένο ..) Στιγμές που μας γέμιζαν κάποτε, τότε που όλα φάνταζαν όμορφα, ιδωμένα για πρώτη φορά, στιγμές με χαμόγελα κι υποσχέσεις! Σαν μολυβιές μένουν τώρα ξεθωριασμένες στ' άγραφο προσωπικό μας ημερολόγιο. Οι στιγμές που θ' άλλαζαν την ζωή μας χωρίς συνέχεια έμειναν μ' αποσιωπητικά... Σήμερα , λέμε , είναι η πρώτη μέρα της νέας ζωής μας π' απομένει. Κι όσο κι αν φαίνεται καινούργια σε στιγμές παλινδρομεί αμφίρροπες που λήγουν πάντα σ' ερωτηματικά... Νικόλας Ζαχαρ

Εσύ κοίταζε για κοχύλια στην άμμο, εγώ θα βουτήξω στην θάλασσα να κολυμπήσω βαθιά , ίσως ξεπλύνω την μόνιμη σκέψη της ακτής και απλώσω την ελπίδα μου στο πέλαγος, δεν θέλω τη σκιά κανενός! Κατερίνα Ηρακλέους 💦

Τα χρόνια πέρασαν γοργά μαδήσανε την μνήμη Τα δεντρ' απέκτησαν κλαδιά πάει το καλντερίμι Ψάχν' εκείνο το παιδί π' όργωνε την αλάνα τον έφηβο που τραγουδά τον έρωτα στην σκάλα. Μα είν' η πόρτα μας κλειστή. Την έσφιξαν οι μνήμες Το χέρι έγινε σπαθί σπάει γυαλιά και σύρτες η σκόνη σκόρπισε παντού μα κοίτα στην κουζίνα η μάνα ψήνει το φαΐ, στο πάτωμα η ψιψίνα. πάνω στους τοίχους μαρτυρούν μαρκίζες και εικόνες πως κάποτ' έζησα εδώ μ' όνειρα στους λαγώνες Έρημη τώρα η νυχτιά με χαι

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΕΛΛΑΣ ΣΩΤΗΡΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ ‘’Αμφι-λεγόμενη Προσωποποίηση’’ Η Εύα ενορχηστρώνει με την ίδια άνεση τον πεζό με τον ποιητικό λόγο. Μιλά μες στη ψυχή με την γραφή της, περιγράφοντας τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων, την ανιδιοτέλεια της ανθρώπινης φύσης. Η Εύα χαράζει ένα μονοπάτι όπου μες απ’ τον πόνο, διακρίνεται μόνο φως. Ο Έρωτας υμνείται, αλλά φυλλοροεί πληγωμένος απ’ το ίδιο του το βέλος. Η αγάπη της μάνας κρυφοκαίει για την κό

Σκόρπιες σκέψεις για τη Φωτογραφία Του Σίμου Ιωσηφίδη «Φωτογραφίζουμε πράγματα για να τα διώξουμε απ’ το μυαλό μας» Franz Kafka Λέγεται πως η πιο όμορφη και τίμια φωτογραφία είναι αυτή που ποτέ δεν τράβηξες, γιατί ήσουν πολύ ευτυχής εκείνη τη στιγμή. Την απαπολείς στο νου κρατώντας την ζωντανή. Αντιπαρέρχομαι... Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην 8η Τέχνη. Στο φως και στην εγ-γραφή του στη λεπτή διάφανη και διάτρητη λωρίδα. Αλλιώς: στην επιστήμη της δημιουργίας οπτικών

«Η φιλαργυρία είναι η αρχή όλων των κακών.» Λαμαρτίνος, Γάλλος ποιητής και πολιτικός (1790-1869) Θεσσαλονίκη Εύοσμος, 13:30 27 Σεπτεμβρίου 2025 Το συνεχόμενο ντριν, του κουδουνιού της εξώπορτας, του διαμερίσματος του πρώτου ορόφου, ακούγονταν σε όλους τους χώρους, καθώς η τριαντάχρονη ξανθιά γυναίκα προχωρούσε προς την ξύλινη πόρτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, οπλίστηκε με υπομονή και άνοιξε την πόρτα. Στο κατώφλι στέκονταν ένας ψηλόλιγνος ασπρομάλλης ηλικιωμένος άντρας. «Ώρα

Σκηνή 1η Τα μακριά του δάχτυλα διαπερνούν τα γκρίζα μαλλιά πλέκουν τις σκέψεις με τις νευρικές απολήξεις στις κόγχες των ματιών. Σπίθες εκτινάσσονται ρήσεις και αντιρρήσεις στις έγχρωμες και αλλόπιστες προκλήσεις του κόσμου . Ιδεολογικές διακλαδώσεις παλλόμενες μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν το αύριο που ένας ήλιος ελπίδας το καίει. Σκηνή 2η Το κεφάλι σκυμμένο στα δυο του χέρια στηριγμένο Το τσιγάρο αφήνει τ’ απομεινάρια στο ξύλινο πάτωμα∙ σημάδι του απολογισμού όσων χάθηκαν

Και ποιός δεν την έχει βιώσει; Σε φιλικές, ερωτικές, συγγενικές, αδελφικές, συναδελφικές σχέσεις… Στα ονειροχαλάσματα, στους ονειροκτόνους της ζωής συνεχίζουμε με την ανείπωτη αλκή της αγάπης!  Ονειροπόλοι, αλλοπαρμένοι, λαβωμένοι πετάμε με τα φτερά της αγάπης, με την άσβεστη φλόγα της ψυχής! Είμαστε η ελπιδοφόρα σχισμή της σιωπής που βιώνουμε!  Όσο κι αν μας σταυρώνουν, εμείς θα ανασταινόμαστε!                       Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ  Βαθύσκιωτος ο πόνος όταν αγοράζεις αγάπη, όπως