Καραδοκούν πια οι Λύκοι σε κάθε γωνία.... Το παιχνίδι Λύκε Λύκε είσαι εδώ έχει τελειώσει.. Εσύ μόλις κέρδισες, τους έχεις ξεφύγει Νιώθεις περίεργα που σε αναγνώρισαν, σου έκαναν μάλλον την χάρη. Τώρα δεν έχεις λόγο να νιώθεις κυνηγημένος. Νιώθουν μόνο οίκτο για σένα... Ο επόμενος ρόλος που θα υποδυθείς διάλεξε να είναι αυτός της Κοκκινοσκουφίτσας. Σώθηκε και ακόμη ζει. Κάπου στην μέση της διαδρομής έγινε φίλη με τον λύκο. Και απο τότε γράφουν μαζί παραμύθια... μόνο για

Θέλω τους τοίχους να γκρεμίσεις κι ένα παράθυρο στα στήθια μου ν' ανοίξεις. Θέλω τ αστέρια να αυξήσεις και ένα φεγγάρι αλλιώτικο να κτίσεις Θέλω το αίμα να σκουπίσεις και τα κομμάτια της ψυχής να τα ενώσεις. Θέλω να γράφεις όνειρα στην άκρη της ερήμου. Να τραγουδάς ποιήματα στο αύριο του χθες μου Θέλω σου λέω να ξοφλάς τους τόκους του δανείου αυτό που χρέωσε η ζωή στο κάδρο της ζωής μου Θέλω τα όνειρα να ζήσεις κι ύστερα σαν Θεός σε μένα να τ' αφήσεις Θέλω τα χέρια μου να παί

Ο σύγχρονος Ρωμιός βαδίζει ανάμεσα σε δύο κόσμους !  Με ένα χέρι κρατά το χθες, και με το άλλο ψάχνει να πιαστεί απ’ το αύριο. Κουβαλά μνήμες παλιές –γενιές που ύψωσαν ψυχή, λόγο και καρδιά, μα τώρα ο αγώνας δεν έχει σπαθιά και βουνά, μα αλήθεια, ευθύτητα, και πράξεις ταπεινές. Κοιτά τον κόσμο μέσα από γυάλινο παράθυρο Οχι αυτό που ανοίγει στο φως,  μα εκείνο που φωτίζει το γραφείο του. Δεν ξυπνά με τον ήλιο, μα με το άνοιγμα μιας οθόνης. Κάθεται μπροστά σε αυτήν  από το πρώτ

Θα ήθελα να είχα την ψυχή ενός σύννεφου πάντα κάτι μέσα μου ήθελε να αιωρείται. Κατερίνα Κυπραίου "Θεωρίες σωμάτων "

Δε βάζω ζύγι σε ζυγό αγάπης, όρια δεν ορίζω σύνορα δε γνωρίζω... Όταν μιλήσει η ψυχή αφήνομαι στο χάδι της αφής. Δίνω τόσο όσο υπάρχει... όσο κυοφορεί,όσο τεκνοποιεί! Αντάλλαγμα δε ξέρω να ζητώ. Τί νόημα έχει αν δεν γνωρίζει ανάγνωση ορθογραφία εκείνος που αγαπώ. Δεν ξοδεύομαι σε ανούσια κόρτε γλυκόλογα στιγμής! Γοητεύομαι, διακρίνω τα ακούσματα από τις απαλές μελωδίες της ψυχής! Στο έπος της Οδύσσειας της αγάπης μου δεν σαγηνεύει η Κίρκη. Ο Οδυσσέας μου ευρηματικός έχει α

Η βροχή ανήκει στους ξύπνιους, στο άγγιγμα, στο ρίγος, σε εκείνο το «είμαι εδώ» που δεν έχει λέξεις. Μια σταγόνα βροχής, εκείνη η μία που ανάβει τη φλόγα. Εκείνη η ανάσα που βρίσκει την ανάσα σου! Και τότε…τίποτα δεν έχει όνομα!! Μόνο η βροχή! Μόνο η στιγμή, μόνο εγώ και εσύ! Η βροχή είναι ζωή. Σάρκα, φλόγα που δεν μας ζητά άδεια! Σε καίει, σε λιώνει, σε γδύνει από μέσα! Κάθε σταγόνα της, το βλέμμα σου! Κάθε της ήχος, η ανάσα σου που λείπει! Την νιώθω, την αισθάνομαι! Σε νιώθ

Σε γνώρισα στο κατώφλι της νύχτας κάτω απ' το φωτιζόμενο περιδέραιο του ουρανού που άστραφτε γύρω απ' τον λαιμό σου. Τα λόγια λιγόστευαν καθώς τα μάτια πλησίαζαν μεταξύ τους, κι αυτή η μυρωδιά σου είχε κάτι από τα νυχτολούλουδα που στόλιζαν το φόρεμα σου. Με παιδικά χαμόγελα πιασμένοι απ' το χέρι τρέχαμε ανάμεσα από δέντρα που τα κλαδιά τους βάραιναν απ' τους καρπούς του έρωτα. Δοκιμάσαμε ένα και οι δύο. Αφεθήκαμε στο σήμαντρο των αισθήσεων που ηχούσε στην καρδιά μας καθώς

Νυχτώνει. Στην κάμαρα των χειλιών σου θα κοιμηθώ απόψε, ανάμεσα στις ανάσες και στους ήχους του κορμιού σου. Θα γράψω ένα ποίημα με το χρώμα των ματιών σου. Οι λέξεις θα γίνουν έρωτας, φωτιά στα χείλη σου, ιδρώτας στο λαιμό σου. Αν μ'αγαπησες σ' εκείνο το αύριο, κράτησε μου μια θέση σ' αυτό το ταξίδι του έρωτα πάνω στο σώμα σου. Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Κι ακολουθείς το αρχέτυπο του Οδυσσέα να οδέψεις τους άθλους με το κουρσάρικο καράβι, να γκρεμίσεις και να ξαναχτίσεις, μια δρασκελιά το όνειρο, στο διανοητικό Γολγοθά, στον έρωτα της λευτεριάς, στο νόημα της ύπαρξης. Να μπουκάρεις στη θύρα του λυτρωμού, στο ξαθέρι της τρικυμίας. Φουσκώνουν τα πανιά τα συλλοϊκά σου, λυτρωτικά ψυχανεμίσματα. Να θρέψεις το όραμα, όσα σβουρίζει η καρδιά, την ουσία στην κορφή της ψυχής, την όαση στην αρμονία του κόσμου. Ξαγναντεύεις τα πέλαα ασκο

Λες, ένα όνειρο σε πλάνευε απόψε στα σκαλιά, κι όλο το βράδυ σου 'ταζε, ώσπου έσβησε η νυχτιά! Μην πέφτεις λάφυρο νυχτερινής επιδρομής... Σ αερικά μην υποκύπτεις, σε πάθη της ψυχής, σε κείνα που ορέγεται κι έχει δίψα η καρδιά... Δε μοιάζουν με παιχνίδια που λαχταράνε τα παιδιά. Τα όνειρα περνούν σαν τους πλανόδιους μετανάστες. Να ζωγραφίζουν μάθανε μες σε θλιμμένους χάρτες. Οι πλάνοι είναι της ζωής, δρομείς περαστικοί. Να ξέρεις είναι χίμαιρα, ειν ορισμοί ουτοπικοί! Τα όνειρ

Εικαστικός: Κώστας Κούκας Αύριο θα είμαι μια πέτρα στον βυθό η ένα φωτάκι σαν κάρβουνο αναμμένο. Κοίτα της νύχτας τα βιαστικά πουλιά πως ταξιδεύουν με τα φτερά τους ανοιγμένα. Αύριο θα είμαι εγώ και ότι δεν είπα, σε μια στιγμή σε μια φωτογραφία. Σε μια ακόμα του χρόνου ανοησία. Φωτιά παλιά που καίει σαν θυσία. Αύριο θα είμαι ένα αστέρι μακρινό, που όλο φλέγεται στον βραδινό ουρανό, σαν στο μπαλκόνι σου βγαίνεις και κοιτάς. Αυτά τα τραίνα που χάθηκαν ρωτάς... Και εσύ θα είσαι

Λέξεις λέξεις λέξεις Λέξεις που συνδέονται που αποσυνδέονται που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Ξεφυτρώνουν ολοκαίνουργιες Πεθαίνουν ύστερα από χρόνια ανυπαρξίας Πετούν σε διαφορετικές συνειδήσεις Κακομεταχειρίζονται Καλλωπίζονται Αδρανούν Πανικοβάλλονται και τριγυρνούν υπνωτισμένες μέχρι να βρουν την σωστή δόση Να ξαναβρούν την ενέργεια τους Να επιβληθούν με ένταση 🎋 Να βάλουν ψιμύθια Να φανατίσουν Να προκαλέσουν γέλιο, θυμό ,θλίψη Να αγαπήσουν να πληγώσουν, να χαρούν. Λέξεις λέ

«Ο ποιητής ως ευαίσθητος δέκτης των μεγάλων αλλαγών που επιτελούνται στο στερέωμα έχει την υποχρέωση να λέει την αλήθεια, να αναζητά και να αμφιβάλλει». 1. Ο τίτλος «Στων μηρών τις παλιές προφητείες» της νέας σας ποιητικής συλλογής που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρέμβαση, είναι τολμηρός και αινιγματικός. Πώς γεννήθηκε και τι προφητεύει στ’ αλήθεια; Πρόκειται για μια συλλογή περισσότερο εσωτερική ή καθρέφτη της εποχής; Η προφητεία προηγείται του ανθρώπου όπως η ύπαρξη από τη

Ποιος σου είπε πως η δύναμη δεν γνωρίζει σκοτάδι; Πως οι ακέραιοι άνθρωποι δεν σπάνε καμιά φορά στις σιωπές της νύχτας; Όλοι λυγίζουμε. Κι είναι ιερή αυτή η λύγια στιγμή σαν το πρώτο δάκρυ που ξεπλένει την ψυχή. Μα έπειτα… ανασηκωνόμαστε. Στηριζόμαστε στο ίδιο μας το φως, όσο αδύναμο κι αν μοιάζει, κι ύστερα άρχίζουμε να το δυναμώνουμε ανάσα την ανάσα. Κι ό,τι μας πόνεσε, γίνεται δόρυ. Κι ό,τι μας λύγισε, γίνεται ρίζα. Και προχωράμε, όχι γιατί δεν φοβόμαστε, αλλά γιατί δεν μα

Τ΄ Αργείτικο, το ουρανικό φεγγάρι, Η πλατειούλα, ο δρόμος, τα στενά, Κάτι απ΄ την καρδιά μου έχουν πάρει Κάτι με δένει και πίσω με γυρνά. Γλυκά μου πρόσωπα αγαπημένα, Σπίτια παλιά στον χρόνο αφημένα, Φωνές ιδανικές, π΄ ακόμα ηχούνε, Με τα παλιά αγαπημένα λόγια. Και με τραγούδια, που με συγκινούνε, να γυρίσω πίσω με καλούνε. Τ΄ Αργείτικο το ουρανικό φεγγάρι, της Κυριακής η βόλτα, η χαρά μου, Μένουν παντοτινό μου θυμητάρι κλεισμένα στην καρδιά και στ΄ όνειρά μου. Θεοφανώ Π. Θεο

Πόσο χαίρομαι τα νέα παιδιά που βγάζουν τις επιθυμίες τους σεργιάνι! Που δεν ντρέπονται για το φυσιολογικό... Που δεν λογοδοτούν για το αυτονόητο... Που δεν υπολογίζουν το "τι θα πει" ο κόσμος Που δεν επιθυμούν συμβουλάτορες και ιπποκόμους..... Που χαίρονται ελεύθερα την κάθε στιγμή, γιατί η στιγμή έρχεται μια φορά.... Και πάει...και φεύγει..και χάνεται... χάνεται Η γενιά μου κινήθηκε στις ράγες της κρυφής ζωής.... Κρυφά να κοιμηθείς... κρυφά να ερωτευτείς... κρυφά να χτενιστ

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

Είμαι στο αυτοκίνητο μετά τη δουλειά, όπου, μόλις, είχα κερδίσει μια δίκη και είχα ανακουφιστεί, ένιωθα ότι είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Βιαζόμουν να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Δεν είχα κοιμηθεί και καλά το προηγούμενο βράδυ από την αγωνία μου έτσι και αλλιώς, οπότε ο ύπνος ήταν αυτό, ακριβώς, που χρειαζόμουν. Είμαι στο δρόμο και καθώς οδηγώ ακούω μια σφυρίχτρα, κάθε φορά που περνάω από αυτήν την οδό θυμάμαι να την ακούω. Κοιτάζω γύρω μου και τα μάτια μου βλέπουν τον τ

Αγκάλιασα τα μέρη μου Και φίλησα τις στράτες Μάλωσα με τις μνήμες μου Που γίνανε αντάρτες... Έψαξα χρόνια νιότης μου Χθες καίγαν σαν καμίνι Αιθαλή μες τη στράτα μου Καπνός είχανε γίνει. Πήγα να βρω τα ίχνη μου Με βλέμμα πεινασμένο Όλα με είδαν ύποπτα Με λογαριάσαν ξένο. Με ρίγη πήγα κάθησα Στης μάθησης θρανία Της νιότης όλης μάδησα Άνθη της νοσταλγίας. Πήγα στα στέκια τα παλιά Που είχα συνηθίσει Τα βρήκα όλα παγερά Απ' έξω μ' είχαν κλείσει. Έτρεξα και στα μέρη σου Που πήρα το

Δεν είσαι Μ ό ν ο ς. Ακόμη κι όταν η σιωπή γύρω σου γίνεται βαριά, σαν νύχτα χωρίς άστρα, κάποια καρδιά χτυπά στον ίδιο ρυθμό με τη δική σου. Δεν είσαι Μ ό ν ος. Μπορεί να περπατάς σε άδειους δρόμους, μα πίσω από κάθε πόρτα, πίσω από κάθε βλέμμα υπάρχει μια ιστορία που θα μπορούσε να συναντήσει τη δική σου. Όταν λυγίζεις, όταν οι σκέψεις σου μοιάζουν θάλασσα φουρτουνιασμένη, θυμήσου: πάντα υπάρχει ένα χέρι να πιαστείς, ακόμη κι αν δεν το βλέπεις αμέσως. Δεν είσαι Μ ό ν ο ς

Σαν συννεφιάζει μέσα σου, κι απλώνει γκρί σημάδι, στο χέρι σου να προσπαθείς, να διώχνεις το σκοτάδι. Τέχνη ζωής να χαμογελάς, κι ας είν’ η ψυχή κομμάτια, σιγά σιγά αλλάζεις διάθεση, γελούνε και τα μάτια. Βάζεις μπροστά τη τέχνη σου, να βγείς απ’ τη πλεκτάνη, και με τα ζόρια συμβιβασμό, πριν αυτή σε ξεκάνει. Έρχονται μπόρες κάποτε, σε ρίχνουνε στο χώμα, μα μία δύναμη άνωθεν, η ζωή σ’αλλάζει χρώμα. Κρατάς στα χέρια τη ζωή, σε σπρώχνει,σε ζορίζει, μα η μοίρα ακάθεκτη, αυτή σε κ

Η ευχή δύναμη αγάπης είναι φωτοστέφανο. Γίνεται κάλυμμα, φροντίδα εκεί που δεν το περιμένεις μα νιώθεις περίεργα, κανονικός νιώθεις την ιδιαίτερη ελευθερία και όταν το σύμπαν ανοίξει διάπλατα τις πύλες εκείνες μίας ψυχής, ανάστασης τότε βαθειά μές την καρδιά κράτα τες να ριζώσουν ... να σώσουν όσα δεν είχαν ελπίδα. Πάνος Βαρνάβας 🌹

Φθινόπωρο που φεύγεις, με τα φύλλα σου κιτρινωπά, αφήνεις πίσω σου μια νοσταλγία βαθιά. Τα σύννεφα γκρίζα, τα βράδια κρύα, μα μέσα στην καρδιά η ελπίδα φεγγοβολά. Τα δέντρα γυμνά, τα πουλιά φεύγουν μακριά, μα ξέρω, θα επιστρέψουν καινούρια, με τα χρώματα της άνοιξης ζωντανά. Φθινόπωρο που φεύγεις, μη σβήσεις το χαμόγελο, γιατί μέσα στη θλίψη η ελπίδα σκορπά. Η ζωή έχει κύκλους, ο χρόνος γυρνά, και κάθε τέλος περιμένει μια καινούρια αγκαλιά. Χλωμιάζει ο ήλιος, τα φύλλα λιθοβολ

Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμματισμένα φύλλα, και ο άνεμος μετρά τα ξερά του νήματα. Ακόμα μια μέρα δεν είχα νέα σου… Ίσως να φεύγεις ή να έφυγες… Τα δειλινά έχουν μια θλίψη φθινοπωρινής βροχής. Δεν είναι εύκολο να βρεις παρηγοριά σε μια βροχή που έρχεται, να κοιτάς τις αστραπές στα παράθυρα, το παγερό γκρίζο, τις σταγόνες που γκρεμίζονται, τους κίτρινους ίσκιους στη θάλασσα, τις χαρακιές στα μονοπάτια και κάποιες ακτίνες ταξιδιών που καπνίζουν. Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμμ