ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΣΙΠΟΥΛΑΡΙΔΗΣ

Σε θωρώ ως παντεπόπτη οφθαλμό, όταν ανατέμνεται ο κόσμος μου. Κι εσύ εμένα, σαν μέλισσα τραυματισμένη, στο λουλούδι πάνω κρατώντας το ύστατο μέλι της αφαίμαξης με άηχα φτερά. Κι αν σε βαραίνουν οι χειμώνες μου, θα γίνω τζίτζικας πυρπολημένος να φέρω το καλοκαίρι. Η μυρωδιά σου, κυκλική αύρα που αφομοιώνει τα πάντα. Αγάπη. Έρωτα. Ηδονή. Πόθο. Σύμπαν που σβήνει και επανέρχεται μέσα από δίνες σκοτεινές. Κι άλλοτε, αγγίζοντας τα όριά του, εκπέμπει πυρ σε άστρα για τη σάρκα των ζωντανών και τις...

I. Θα σε προσεύχομαι και θα σε μελωδώ, κι ετούτο τον άμορφο Δεκέμβρη, αγάπη μου, να έχεις την αίσθηση πως ο αέρας σε κρατά περικέντρο πως το θαύμα της παρουσίας περισσεύει όταν υπάρχει της αγάπης η μοναξιά. Κλεισμένος πίσω από τα παραθύρια, κρυμμένος στα σεντόνια που βασανίζουν την ηδονή, κρατημένος με βία από τα μαξιλάρια που συμβουλεύουν τα όνειρά μου άγρια κι απρόσμενα. Κάθε νύχτα φοβούμενος μην και συναντήσω άστρο μακριά από τη Βηθλεέμ σαν να φοβάμαι την ψυχή που γνωρίζει. II. Ετούτα τα...

Προς τα τέλη του Νοέμβρη, αγκαλιά με φύλλα πράσινα και κόκκινα θαρρώ, διαλέξαμε την έκλειψη. Κι ήμασταν δίπλα στη θάλασσα, σαν βράχοι που χάνονται στην άμμο. Θυμίζαμε λαμπτήρες άγρυπνους, διψασμένους για λίγο φως. «Λίγο φως ακόμα», σε θυμάμαι να ψελλίζεις, νεύοντας στον ήλιο να σου δώσει μια στάλα ακτίνας. Κι εγώ, φύλαγα τον ορίζοντα, μην και γείρουν τα σύνεφφα πάνω του. «Στην οργή πια», είπες. Τόσος κόπος, κι ήταν όλα ένα ψήγμα λήθης. Ένα άτακτο κρεβάτι η ζωή, κι η πλεύση της - φωνή που...