ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΣΙΠΟΥΛΑΡΙΔΗΣ

Σου είπα: Καθηλωτικά είσαι όμορφη — μελωδία άγνωστη σ’ απόγευμα θλίψης. Σαν λέξη που στεγνώνει απ’ το μελάνι της ανάγκης. Αγκαλιά...

Είναι πιο γλυκά – εν τέλει – στο σκοτάδι. Τα μάτια συνηθίζουν να βλέπουν όσα δεν φαίνονται. Η ακοή της καρδιάς προσαρμόζεται· κι η αφή...

Γέρασα με τη σκέψη σου κι άσπρισαν τα χνώτα μου· μια αναμονή αιώνια – σαν του θανάτου η προσμονή. Τέτοια η λαχτάρα. Τόσα χρόνια: ύλης μου...