ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ

Σκηνή 1η Τα μακριά του δάχτυλα διαπερνούν τα γκρίζα μαλλιά πλέκουν τις σκέψεις με τις νευρικές απολήξεις στις κόγχες των ματιών. Σπίθες εκτινάσσονται ρήσεις και αντιρρήσεις στις έγχρωμες και αλλόπιστες προκλήσεις του κόσμου . Ιδεολογικές διακλαδώσεις παλλόμενες μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν το αύριο που ένας ήλιος ελπίδας το καίει. Σκηνή 2η Το κεφάλι σκυμμένο στα δυο του χέρια στηριγμένο Το τσιγάρο αφήνει τ’ απομεινάρια στο ξύλινο πάτωμα∙ σημάδι του απολογισμού όσων χάθηκαν ή μάλλον όσων...

Η Αθηνά ξυπνά πάντα, πριν ακούσει το ξυπνητήρι. Εδώ και είκοσι χρόνια. Πριν καν ακουστεί το «μπιπ», τα μάτια της έχουν ήδη ανοίξει και...

Σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο μοιάζει αντιφατικός, σκληρός και άδικος, υπάρχει κάτι, σχεδόν μαγικό, που μας κρατά ακόμα όρθιους:...