ΜΑΡΙΑ ΣΑΡΡΗ

Από τη σιωπή… Ζωή! Λάμπουν τ’ αστέρια μα εγώ, μέσα στη σιωπή τους περπατώ, σαν μια σκιά που ψάχνει να θυμηθεί το φως. Οι σκέψεις στάζουν σαν βροχή στο νου και τον μουσκεύουν κι η καρδιά χτυπά σε ρυθμό βουβό. Όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χαθεί, φωνές σβησμένες, πρόσωπα θαμπά κι η ψυχή σε γυάλινο κλουβί, ψάχνει όνειρα που δεν υπάρχουν πια. Κι είναι αυτή η μοναξιά, σαν φίλη παλιά, που με κρατά απ’ το χέρι. Μου ψιθυρίζει… «Μη φοβάσαι πια, η σιωπή είναι δρόμος που οδηγεί στο φως». Κι ίσως τελικά να...

Η απλότητα δεν είναι έλλειψη. Είναι βάθος Σου εκμυστηρεύομαι πως πολλές φορές, κολλάει κάτι μικρό στο μυαλό μου και δεν ξεχνιέται. Μπορεί να είναι ένας λόγος, μια εικόνα, ή μια συμπεριφορά. Και μοιάζει σαν ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα, που λες… «τ’ ακούω ή δεν τ’ ακούω;» Προσπαθώ να τ’ αφήσω πίσω μου, αφού είναι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο. Μπα! Μένει εκεί και μοιάζει σαν ένα φως, που επιμένει ν’ αναβοσβήνει, υπενθυμίζοντάς μου, πως κάτι σε αυτό, κρύβει νόημα. Πριν καιρό, σε μια βόλτα...

Σκέψεις που συνήθως δεν καταγράφονται, μα ίσως είναι αυτές που μένουν… Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται σαν εκρήξεις και είναι έντονες, φωτεινές σχεδόν επιτακτικές. Κι ύστερα υπάρχουν και οι άλλες. Εκείνες που περνούν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες, σαν μια σκιά που γλιστρά στον τοίχο του δρόμου και χάνεται πριν τη δεις καθαρά. Είναι οι σκέψεις που δε φωνάζουν, που δεν καταγράφονται σε ημερολόγια και δεν γράφονται με στυλό. Μοιάζουν με εκείνον τον ήχο της αναπνοής που συνήθως δεν ακούμε κι όμως...