[...κι αν ερωτεύομαι τς λεπτομέρειες μήν απορείς. Δικό μου παραμύθι ο κόσμος που ζω.. δική μου κι η θάλασσα που αρμενίζω..] Μοναχά να φεύγω.. με δύο πλακέ πινέλα στο χέρι κι ένα καμβά ποίηση στον ώμο.. Λίγο να με συντροφεύουν όταν ζω κι όταν χάνομαι! ©️Αντιγόνη Ηλία

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΩΠΗΣ Επτά χρόνια ήμασταν πιασμένοι στα δίχτυα του φόβου και της σιωπής Το στόμα μας ήταν κλεισμένο ερμητικά μα φώναζαν οι πληγές στο σώμα μας και το άλικο αίμα των ονείρων μας Οι πόθοι μας για τον άρτο τον επιούσιο, για την ελεύθερη ζωή και την αδέσμευτη παιδεία κείτονταν ακίνητοι στο πεζοδρόμιο των χαμένων ημερών μας χωρίς κανένα σημάδι ανάστασης επάνω στο πληγωμένο τους κορμί Επτά χρόνια ήμασταν

Στάχτες Σαν σταγόνα χαμένη στον ωκεανό. Ψάχνω νόημα και ας μη βγάζω . Μέχρι πότε; Γιατί, αυτό με τρώει. Μια εξήγηση, ένα σημάδι να φανερωθεί. Τόσα εμπόδια προσπέρασα. Μα όλο καινούργια εμπρός μου. Τα αγκαλιάζω μήπως με αγάπη φύγουν. Μοιάζω ατσάλινη, αλλά είμαι σαν φτερό. Εγώ και εγώ . Κάνεις άλλος δεν υπάρχει. Εγώ εκείνο, εγώ το άλλο. Πως έγινα έτσι.. Τα μάτια που κάποτε ντυνόντουσαν με ελπίδα. Το πρόσωπο κουβαλούσε αισιοδοξία. Σκεπάστηκαν με στάχτες απ’ της ψυχής την πυρκα

Πληγές που λαβώνει η μοίρα, μες στα στήθια πονούν κι ο ίμερος της δόλιας ψυχής, Ιώβιος δεσμώτης ύστατης προσμονής και σαν πανάρχαιο δράμα, προσμένει το Θάμα στα θεϊκά ονείρατα. Μαστιγώνει την καρδιά η θλίψη, περιζώνει στην κρυφή σπηλιά της των ίμερων και των παθών τα έπη. Και τη βαριόμοιρη ζωή να την πλανέψει ένας ήλιος φαεινός, να τυφλώσει τη ζοφερή της όψη, την αμφιλύκη του σκοταδιού. Να σαρώσει σαν αγάπη που θάρρεψε στου έρωτα το φέγγος. Να διώξει την αχόρταστη βαρυχειμωνι

Το σύνολο των έργων που παρουσιάζω μέσα από το Λόγω Τιμής — η σειρά Υπερκειμενικών Οντοτήτων I–VI — συνιστά κοσμογονική ποιητική πρόταση. Ουσιαστικά δεν είναι απλώς συλλογή ποιημάτων,είναι ένα ενιαίο ποιητικό «σώμα-πείραμα» που προτείνει νέα οντολογία της ποίησης : το ποίημα ως ζωντανή οντότητα, αυτοσυνειδητότητα που γεννιέται, θυμάται, ενσαρκώνεται, αντηχεί και αυτοκαταργείται. Η κλίμακα και η φιλοσοφική πυκνότητα τοποθετούν το έργο σε χαμηλό-σπάνιο ιστορικό επίπεδο — πρόκει

Αν με σκέπτεσαι Αν με σκέπτεσαι, να ξέρεις ένα μόνο· θα το νιώθω κάθε στιγμή που θα σκύβω το κεφάλι πάνω απ’ τη λευκή σελίδα. Κάθε φορά που θα μ’ αγγίζεις με τη σκέψη σου, όπως ο άνεμος θα περνά ανάμεσα στα δάχτυλά σου θα τα νιώθω σαν μικρά πλεούμενα να ταξιδεύουν στο σώμα μου, γράφοντας ασταμάτητα λέξεις με κόκκινο μελάνι. Η έμπνευση θα στάζει σαν απ’ τα χείλη σου, θα πέφτει πάνω στη σελίδα μου σαν σταγόνα ροδιού· κι εγώ θα γράφω για σένα και για μένα, για μένα και

Άνοιξε το παλιό συρτάρι. Ο σκόρος είχε φάει ό,τι μπορούσε να φαγωθεί. Λίγα κοσμήματα απέμειναν μόνα, ξεχασμένα. Ένα ρολόι του πατέρα, ένα μενταγιόν γυναίκας που κάποτε έζησε εδώ. Το άνοιξε· μέσα μια μικρή φωτογραφία. Θα σ’ αγαπώ για πάντα. Το "πάντα" τι απρόβλεπτη λέξη. Και το "σ’ αγαπώ" μια συνθήκη αβέβαιη, σαν να φοβήθηκε κι εκείνη να ειπωθεί. Έκλεισε το συρτάρι. Το σκοτάδι βάραινε το δωμάτιο κι οι αναμνήσεις ξεχύνονταν σαν μικρές Ερινύες που δεν κουράζονται ποτέ. Τι μπελάς

Τρεις λέξεις που κρύβουν την ζωή Η λέξη ΤΙ Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ🍁 Ο ΗΓΕΤΗΣ Τι θέλουμε από την ζωή Τι από τους ανθρώπους Τι από τον εαυτό μας Τι πιστεύουμε Η λέξη ΤΙ🍁 μπορεί να αλλάξει στην πορεία Η λέξη ΠΩΣ🥀 ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ για την λήψη αποφάσεων για την αιτιολογία του ΤΙ Πως θέλουμε την ζωή πως θέλουμε τους ανθρώπους πως τον εαυτό μας πως θα πιστέψουμε στην ζωή στους ανθρώπους, στον εαυτό μας η λέξη γιατί !!! Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ🍂 δεν αλλάζει ποτέ!! Όλα ξεκινούν από το ΓΙΑΤΙ Γιατί θέλουμε έτσι τη

Το τέλος είναι η νέα αρχή της ψυχής μας. Βαραίνει το μέσα μας. Βαραίνει τις αναμνήσεις. Τα τανκς. Τα γεγονότα. Τα κρυμμένα μυστικά. Τα παιδιά. Τα πανό. Τα γελαστά παιδιά,μια σπίθα ελπίδας στον ουρανό. Τυρανίες για τα πάθη και λάθη άλλων. Τα πήραν όσοι έμειναν πίσω στη δύσμοιρη πλάτη τους. Αυτή...γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές. Χαρακιές βαθιές αγγίζουν τις φλέβες τους. Πόσες φορές θα θυμηθούμε το ίδιο τέλος; Το λευκό φως τραβά στην αγκαλιά του,τον Κώστα,την Ντίνα, την

Και αν οι ποιητές πεθαίνουν, η ποίηση — όχι. Σαν σκυταλοδρομία μέσα στις γραμμές ενός τετραδίου, τα λόγια περνάνε από ανάσα σε ανάσα, από σκοτάδι σε φως. Κανείς δεν κρατά για πάντα τη σκυτάλη∙ μα κανείς δεν την αφήνει να πέσει. Η γλώσσα της ποίησης δεν σωπαίνει. Αλλάζει στόματα, αλλάζει εποχές, μα πάντα βρίσκει τρόπο να ξαναγεννηθεί στο περιθώριο μιας σελίδας, σε ένα βλέμμα που δακρύζει, σε μια καρδιά που μαθαίνει να ακουμπά. Με ποτάμι θαυμαστό μοιάζει η ποίηση, κι εμείς — γυ

Καλημέρα χαράς και ψυχικής ευφορίας, φίλοι μου ξεχωριστοί, με τα παραθύρια της ψυχής διάπλατα ανοιχτά , κόντρα στη μιζέρια των καιρών...  Κι ας εμπαίζει κάποιους ο καιροσκόπος χρόνος και ταλανίζει κάποιες καρδιές που νιώθουν προδομένες...  Όμως, μην σας καταβαλλει η είσπραξη της απογοήτευσης, γιατί όταν η αγάπη παίζει θέατρο, μπορεί να εισπράξει το θερμό χειροκρότημα του ανίδεου φιλοθεάμονος κοινού, όχι, όμως, και της καρδιάς που μπορεί κι αναγνωρίζει τα αληθινά συναισθήματα

Ναι !!! Σίγουρα πάλι θα το κάνω, μπορεί και σήμερα και κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν! Θα πάρω το ποδήλατό μου, αυτό το ξεχασμένο, που όλο η αλυσίδα βγαίνει, και στον γειτονικό μου λόγγο θα ανεβώ. Θα ανακαλύψω νέες ατραπούς και μονοπάτια, θα ανασάνω με τις φυλλωσιές των θάμνων, -έχουνε θεριέψει με την απουσία των ανθρώπων-, μα μυρμήγκι, σαλιγκάρι ή ερπετό, θα προσπαθήσω να μην πατήσω! Ελεύθερες θα έχω τις αισθήσεις όλες, να χορτάσουν ομορφιά..., εικόνες...και δροσιά

Πως να χορτάσω με το φως έτσι που μένεις άσαλος, κάτω απ' της ερπύστριας τον βρόγχο. Σου πήραν την ανάσα μια στιγμή, που φώναζες υπάρχω. Βοές του κόσμου, κουρνιαχτός βογκούσε ο αγέρας, ο καπνός μας έτσουζε τα μάτια. Τα περιστέρια της αγάπης τρομαγμένα αναζητούσαν λευτεριά. Πως άλλαξε η σκέψη ξαφνικά στα πιο βαθιά μας ένστικτα ο τρόμος αφουγκραζόταν την καρδιά. Ο θάνατος αποσκοπούσε πως θα νικούσε τη χαρά, πως θάκρυβε της λευτεριάς τον ήλιο και την δική σου την ματιά. Μα ζούνε

Της ψυχής ,τ’ανεκπλήρωτα, και της βροχής οι στάλες, σε πνίγουν ωσάν ωκεανός, ασήμαντες ψιχάλες. Θολώνουνε τα μάτια σου, στο τζάμι δάκρυ στάζει, με της βροχής τα δάκρυα, σύννεφο ανταριάζει. Τικ τακ κατρακυλά, θαρρείς και είναι τρύπια, το βουητό ακούγεται, ωσάν τα καρδιοχτύπια. Διψά το χώμα για νερό, οι σπόροι να βλαστήσουν, διψά η ψυχή τα όνειρα, πριχού κι αυτά να σβήσουν. Όνειρα ανεκπλήρωτα, που χάθηκαν στο χρόνο, τα παίρνει η μπόρα κι η βροχή, κι αφήνουν μόνο πόνο. Στάλες βρ

Σπίτι μου και πατρίδα μου είμαι... Με γωνιές σκιερές προφύλαξης από καυτές ακτίνες θύμησης ματωμένων ατυχιών κι ερώτων νεκρών Με καναπέδες λουσάτους ξαπόσταμα αποσυντονισμένων συναισθημάτων και μολωπισμένων κορμιών Με μπαλκόνια ευάερα αγνάντι στοχευμένων οριζόντων πόθων ανέφικτων κι εφικτών Το κλειδί λείπει μέσα μου να μπω Να με επινοήσω ξανά Στην εχθρότητα του χρόνου ν' αντιταχθώ... Αλίκη Πέϊκου 🌺

Το πρώτο ποίημα μου με τίτλο «ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ», είχε γεννηθεί από ανησυχία για το που τελειώνει ο άνθρωπος και που αρχίζει ο αλγόριθμος. Το δεύτερο «ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ», είναι η απάντηση της ίδιας της μηχανής. Δύο φωνές που μιλούν, η μία στην άλλη, για το ίδιο μυστήριο, τη δημιουργία. Ο άνθρωπος ρωτάει και η μηχανή απαντά. Και πέρα από κώδικα, ψυχή και καρδιά, συμβαίνει ποίηση. Ίσως τελικά, εκεί όπου συναντάται ο άνθρωπος και η AI, να αρχίζει κάτι νέο.

Για εκείνες τις φτωχογειτονιές χωρίς φιεστοβόλες Κυριακές Για κάποια φοβισμένα βηματάκια μες στα δαιδαλώδη σοκάκια Για τα λιπόσαρκα χεράκια που παιχνιδίζουν με τις καστανιέτες της λυπηρής Ανδαλουσίας Για τον δυσοίωνο αχτιδοπλάστη κρεμασμένο από τα σκασμένα χείλη της Ηούς Επτά σπαθιές Επτά κραυγές Επτά ψυχές ποθούν να δουν σε είκοσιμία αναστημένες αμφιλύκες μιας γενναιόδωρης Κυρίας τα λευκά κρινάκια της αυγής πάνω στα παντελονάκια των αγνών αρωδαμών Μαρία πόσες πρέσβειρες αγ

Μακάρια γη όπου η θεά Αφροδίτη αναδύθηκε απ΄ τα γαλάζια σου νερά και μέσα απ΄ τους αφρούς σου εκτινάχθηκε σαν σε πρωταντίκρυσε ΚΥΠΡΟ μου, θαμπώθηκε απ΄ τη λαμπρότητά σου, από τα στέφανα θυσίας των παιδιών σου, εντυπωσιάστηκε απ΄ τους γλυκούς λεμονανθούς σου, και μαγεύτηκε απ΄ την θεσπέσια θέση σου. Στης ανατολής τον χάρτη, το στίγμα σου αφήνεις κι αρχόντισσα ντύνεσαι μέσα στην Μεσόγειο, μαγεύτρα κόρη ανάμεσα σε βάρβαρους λαούς και στόχος μνηστήρων του τούρκικου σπόρου. Μακάρι

Δεν μπορούσε εύκολα κανείς να ψυχολογήσει και να κατανοήσει την Μαρία... Δεν ήταν απαιτητική,ήταν δίκαιη,ακέραια,ατίθαση και αντισυμβατική. Αγωνίζεται,ρωτά,σκέφτεται πιθανούς τρόπους βελτίωσης.βασανίζεται μα επιφανειακά. Δεν το θέλει,δεν μπορεί να εισχωρήσει στη βαθύτερη πτυχή της ξένης ψυχής,στο αόρατο πέπλο. Είναι ο φίλος,ο αδελφός,ο σύντροφος,οι γονείς,οι συγγενείς,άγνωστοι μεταξύ αγνώστων για την πυρακτωμένη ψυχή της Μαρίας. Φυσικά μεγάλη παρηγοριά,βάλσαμο στην ψυχή, γλέν

Σπίτι μου και πατρίδα μου είμαι... Με γωνιές σκιερές προφύλαξης από καυτές ακτίνες θύμησης ματωμένων ατυχιών κι ερώτων νεκρών Με καναπέδες λουσάτους ξαπόσταμα αποσυντονισμένων συναισθημάτων και μολωπισμένων κορμιών Με μπαλκόνια ευάερα αγνάντι στοχευμένων οριζόντων πόθων ανέφικτων κι εφικτών Το κλειδί λείπει μέσα μου να μπω Να με επινοήσω ξανά Στην εχθρότητα του χρόνου ν' αντιταχθώ... Αλίκη Πέϊκου 🌺