Ναι !!! Σίγουρα πάλι θα το κάνω, μπορεί και σήμερα και κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν! Θα πάρω το ποδήλατό μου, αυτό το ξεχασμένο, που όλο η αλυσίδα βγαίνει, και στον γειτονικό μου λόγγο θα ανεβώ. Θα ανακαλύψω νέες ατραπούς και μονοπάτια, θα ανασάνω με τις φυλλωσιές των θάμνων, -έχουνε θεριέψει με την απουσία των ανθρώπων-, μα μυρμήγκι, σαλιγκάρι ή ερπετό, θα προσπαθήσω να μην πατήσω! Ελεύθερες θα έχω τις αισθήσεις όλες, να χορτάσουν ομορφιά..., εικόνες...και δροσιά ψυχής...,...

"Οδός Ονείρων " έγραφε η διεύθυνση. Είχε ξεθωριάσει η ταμπέλα, μα όχι από τον τοίχο των επιθυμιών κι ας αδυνατούσε ο ταχυδρόμος να συντηρήσει προσδοκίες! Το τελευταίο γράμμα ποτέ δεν βρήκε παραλήπτη! Ατόνισαν οι εικόνες...θόλωσε η μνήμη..., μα έμεινε έντονα χαραγμένο εκείνο το χαμόγελο ως νιότης παρακαταθήκη, προίκα πανώρια τα λόγια της στης ζωής το άρμα φορτωμένη! Κι εκείνη η υπόσχεση αγκάθι είχε γίνει! Αδυνατούσε με ξεγνοιασιά να πορευτεί σε ολόκληρη την ζήση! Θολές πλέον οι...

Αποκάλεσέ με δέντρο, δεν πειράζει, εξάλλου ως δέντρο συνήθισα να υπάρχω στη ζωή και την συνείδησή σου, η ματιά σου μόνο στην εικόνα μου...