Το παλιό συρτάρι

Άνοιξε το παλιό συρτάρι.

Ο σκόρος είχε φάει ό,τι μπορούσε να φαγωθεί.

Λίγα κοσμήματα απέμειναν

μόνα, ξεχασμένα.

Ένα ρολόι του πατέρα,

ένα μενταγιόν γυναίκας που κάποτε έζησε εδώ.

Το άνοιξε·

μέσα μια μικρή φωτογραφία.

Θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Το "πάντα"

τι απρόβλεπτη λέξη.

Και το "σ’ αγαπώ"

μια συνθήκη αβέβαιη,

σαν να φοβήθηκε κι εκείνη να ειπωθεί.

Έκλεισε το συρτάρι.

Το σκοτάδι βάραινε το δωμάτιο

κι οι αναμνήσεις ξεχύνονταν

σαν μικρές Ερινύες που δεν κουράζονται ποτέ.

Τι μπελάς αυτά τα παλιά σπίτια·

κρατούν όσα εσύ δεν αντέχεις.

Ξανθή Μηλίγγου