Πολυτεχνείο "Το τελευταίο αντίο"

Το τέλος είναι η νέα αρχή της ψυχής μας.

Βαραίνει το μέσα μας.

Βαραίνει τις αναμνήσεις.

Τα τανκς.

Τα γεγονότα.

Τα κρυμμένα μυστικά.

Τα παιδιά.

Τα πανό.

Τα γελαστά παιδιά,μια σπίθα ελπίδας στον ουρανό.

Τυρανίες για τα πάθη και λάθη άλλων.

Τα πήραν όσοι έμειναν πίσω στη δύσμοιρη πλάτη τους.

Αυτή...γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές.

Χαρακιές βαθιές αγγίζουν τις φλέβες τους.

Πόσες φορές θα θυμηθούμε το ίδιο τέλος;

Το λευκό φως τραβά στην αγκαλιά του,τον Κώστα,την Ντίνα, την Βασιλική, τον Νίκο,την Μαρία...τον Στυλιανό...

Στιγμές που πάλευαν να μην κατέβουν τη μαύρη παγωμένη σκάλα...

Μια "σφαίρα" αρχή του τέλους.

Θα σας ανταμώσουν οι οικογένειες σας στην αγκαλιά του Άδη.

Οι δαίμονες της χούντας έγραψαν την θλιβερή ιστορία.

Μα δεν ήταν οι νικητές.

Όλη μας η ζωή έχει πάντα ένα

τελευταίο Αντίο.

Όσο για το : Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία,δεν ξέρω τι από αυτά έχουμε σήμερα.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹