ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΕΡΟΛΗ

Μετάλαβες το νέκταρ μου στο δισκοπότηρο της πίκρας...  Κι έσταζαν τα δάκρυα σου στο χιτώνα της αγνότητάς μου.   Έτσι και η πλάση άσπιλη...

Φάος.... Η δύναμή σου" Φάος! Στο διάβα σου εκρήγνυνται οι αυγές Στο φάσμα σου δεσμεύονται οι μοίρες Στη λάμψη σου τυλίγονται τα δάκρυα...

Απόψε η καρδιά μου λιποτάκτησε.. Οι σκέψεις εκμαιεύουν την ευφορία της στιγμής σαγήνης τρυφερής στο άκουσμα της μελωδίας του σείστρου του...