Ποίημα 17 Νοέμβρη

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΩΠΗΣ

Επτά χρόνια ήμασταν

πιασμένοι στα δίχτυα

του φόβου και της σιωπής

Το στόμα μας ήταν κλεισμένο ερμητικά

μα φώναζαν οι πληγές στο σώμα μας

και το άλικο αίμα των ονείρων μας

Οι πόθοι μας για τον άρτο τον επιούσιο, για την ελεύθερη ζωή

και την αδέσμευτη παιδεία

κείτονταν ακίνητοι

στο πεζοδρόμιο των χαμένων ημερών μας

χωρίς κανένα σημάδι ανάστασης

επάνω στο πληγωμένο τους κορμί

Επτά χρόνια ήμασταν

δεμένοι με τα δεσμά

του τρόμου και της σιγής

Με τρεμάμενα δάχτυλα

ζωγραφίζαμε δειλά στους τοίχους

της αβύσσου

την σκιά της ελπίδας

μα η καταιγίδα την έσβηνε

σε λίγα λεπτά

χωρίς να προλαβαίνει να μας ζεστάνει τα όνειρα και τις επιθυμίες

για μια ζωή λυτρωμένη

από δισταγμούς, αναστολές, φοβίες

Επτά χρόνια ήμασταν

φυλακισμένοι στα έγκατα

των απαγορεύσεων και των απωλειών,

κρύβοντας τα σκισμένα απ' τον πόνο

πρόσωπα μας

μέσα στις βασανισμένες φούχτες μας

Επτά χρόνια πέρασαν

με τα χείλη μας σφραγισμένα

Τώρα ήρθε πια η ώρα να τ' ανοίξουμε,

αφήνοντας να βγει απ' τη ψυχή,

την καρδιά, το μυαλό μας

η κραυγή που αναζητάει

το δίκαιο και το ζωογόνο ήλιο

Χρήστος Ντικμπασάνης