Οι ποιητές φεύγουν...η ποίηση όχι.

Και αν οι ποιητές πεθαίνουν,

η ποίηση — όχι.

Σαν σκυταλοδρομία μέσα στις γραμμές ενός τετραδίου,

τα λόγια περνάνε από ανάσα σε ανάσα,

από σκοτάδι σε φως.

Κανείς δεν κρατά για πάντα τη σκυτάλη∙

μα κανείς δεν την αφήνει να πέσει.

Η γλώσσα της ποίησης δεν σωπαίνει.

Αλλάζει στόματα, αλλάζει εποχές,

μα πάντα βρίσκει τρόπο

να ξαναγεννηθεί στο περιθώριο μιας σελίδας,

σε ένα βλέμμα που δακρύζει,

σε μια καρδιά που μαθαίνει να ακουμπά.

Με ποτάμι θαυμαστό μοιάζει η ποίηση, κι εμείς — γυμνοί εραστές —

βουτάμε, όπως η πένα στο μελάνι, ξανά και ξανά

στο νερό της έμπνευσης.

Με αγιασμό μοιάζει, με Θείο, μεθυστικό νέκταρ

που για λίγο ακουμπά τα διψασμένα χείλη του ποιητή,

καθώς εξομολογείται τον Έρωτά του για τον Λόγο.

Σε ποιον ανήκει το ποτάμι της ποίησης;

Ποιος μπορεί να το πιει όλο με μιας;

Σαν ξεραμένα φύλλα στις όχθες της, μαζί της ρέουν οι ποιητές· φεύγουν.

Όμως η ποίηση μένει.

Κι εμείς — πρόσκαιροι φύλακες μιας άφθαρτης σπίθας —

την περνάμε παραπέρα,

να φωτίζει εκείνους που μιλούν, σε κάθε Τώρα,

με την ίδια αρχαία, δροσερή, αθάνατη φωνή της Ποίησης.

Κωνσταντίνος Βούλγαρης