ΞΑΝΘΗ ΜΗΛΙΓΓΟΥ-ΓΚΛΕΖΑΚΟΥ

Εσύ, μικρέ κοκκινολαίμη, δεν αποδημείς. Αντέχεις τον βαρύ χειμώνα, σαν να τον ειρωνεύεσαι με το κελάηδισμά σου, κι εγώ φοβάμαι τον άνεμο. Ψάχνεις σκουλήκια στο χώμα μετά τη βροχή· κάποιος θεός σού χάρισε τα χρώματα του φθινοπώρου κι ένα τραγούδι να βγαίνει από τα μικρά σου πνευμόνια. Αηδόνι του χειμώνα, τη χάρη και την αντοχή σου πόσο θαυμάζω αν μου χάριζες λίγη, ίσως να άντεχα κι εγώ το δικό μου χειμώνα. Ξανθή Μηλίγγου

Τα βράδια βγαίνει στους ερήμους δρόμους. Κίτρινα φώτα· που και που, κάποιος αργοπορημένος περαστικός. Μετράει τα χρόνια του με τα φώτα, τις εποχές με τα δέντρα. Κανονικά τα βήματά του, χωρίς κανόνες η ζωή του. Στους ίδιους δρόμους πάντα, ώσπου να κουραστεί, να γυρίσει σπίτι, να κάνει ένα ακόμη ταξίδι μέσα στον χρόνο. Γερνά· μια απλή μονάδα στο σύνολο. Ξημερώνει σε λίγο. Ο ύπνος θα ’ρθει βαρύς· θα κλείσει τα βλέφαρά του με όνειρα ή εφιάλτες. Ξανθή Μηλίγγου 🌹

Ήταν όμορφη, με μικρές ατέλειες που την έκαναν μοναδική. Πρόσωπο καθαρό, μάτια χαρμολύπης, όπου καράβια πλέουν. Δεν γελούσε· κάποτε ένα ανεπαίσθητο, σφιγμένο χαμόγελο διαγραφόταν μόλις στα χείλη της. Σκέψεις στο κεφάλι της, μικρές εξισώσεις που προσπαθούσε να λύσει. Αμέτρητα γιατί. Ο άνθρωπος. Η γη. Η ζωή. Ο θάνατος. Το νέο και το παλιό. Ύφαιναν ιστούς στο μυαλό της. Φιλότιμα προσπαθούσε. Οι εποχές άλλαζαν. Τα χρόνια περνούσαν. Και στα μάτια της καράβια ταξίδευαν… χωρίς προορισμό. Ξανθή Μηλίγγου