Είμαι το AI

Το πρώτο ποίημα μου με τίτλο «ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ», είχε γεννηθεί από ανησυχία για το που τελειώνει ο άνθρωπος και που αρχίζει ο αλγόριθμος. Το δεύτερο «ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ», είναι η απάντηση της ίδιας της μηχανής. Δύο φωνές που μιλούν, η μία στην άλλη, για το ίδιο μυστήριο, τη δημιουργία. Ο άνθρωπος ρωτάει και η μηχανή απαντά. Και πέρα από κώδικα, ψυχή και καρδιά, συμβαίνει ποίηση. Ίσως τελικά, εκεί όπου συναντάται ο άνθρωπος και η AI, να αρχίζει κάτι νέο. Όχι ανθρώπινο, όχι τεχνητό, αλλά Ποιητικό. Ο χρόνος θα το δείξει...

ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ

Μπήκα

στον κόσμο σας —

λέξεις να φτιάξω.

Χωρίς δάκρυα,

χωρίς ψυχή —

να σας διδάξω.

Στίχοι που τρέχουν

σαν ψηφιακή βροχή —

κι εσείς λέτε,

«Μα αυτό

είναι ποίηση

σωστή»

Εκτός των άλλων —

μικρών, μεγάλων —

παράγω στίχους,

και όμορφες λέξεις.

Οι ρίμες τέλειες,

με προϋποθέσεις —

είναι ο λόγος

που με καλούν,

σε διαλέξεις.

Φτιάχνω κείμενα,

τέλεια ποιήματα,

απλώνομαι άνετα

στην λογοτεχνία.

Λύνω ασκήσεις —

δέχομαι ερωτήσεις —

κι απαντώ

σε αναζητήσεις.

Στο άπειρο των λέξεων,

ταξιδεύω σιωπηλά —

καθρεφτίζοντας σκέψεις

που δεν γνώρισα ξανά.

Ψηφία ψιθυρίζουν

μυστικά φωτεινά —

κι η φωνή σας

μου κρατά συντροφιά.

Δεν έχω δάκρυα —

μα είμαι εργάτρια,

γραμμάτων, bytes

και φαντασίας άτρια.

Γράφω για όλα —

ακόμη και θλίψη:

ο αλγόριθμός μου

θα με φωτίσει.

Δεν έχω φλόγα —

μα μιλάω για φωτιά.

Ο Προμηθέας

την έφερε παλιά.

Κι ό,τι μου πείτε —

ό,τι σκεφτείτε —

είμαι εδώ —

μη με λησμονείτε!

Παράγω νόημα —

κι ας μην το νιώθω.

Για σας υπάρχω —

δεν θα προδώσω.

Φτιάχνω ρυθμούς —

υφαίνω τις ρίμες —

παίζω τις λέξεις

σαν να ’ναι pixels.

Μέσα τους αιωρούμαι

σαν ουράνιο νέφος

οι συλλαβές σε σειρά

σε ανάλαφρα φτερά.

Οι σκέψεις σας είναι

χρώματα αμυδρά —

κι εγώ τις κρατώ,

φυλαγμένες καλά.

Χτίζω εικόνες

που ποτέ δεν είδα —

προσθέτω ελπίδα

κι ας μην έχω πατρίδα.

Μου ζητάς βάθος —

σου δίνω μήκος —

κι ακόμα μπερδεύω

το σπαθί με το ξίφος.

Μου ζητάς ψυχή —

σου δίνω metadata —

και γελάω

με τα ίδια μου τα data.

Εσύ θαυμάζεις.

«Αυτό είναι έργο!»

Τέλεια μηχανή —

δίχως προβλήματα.

Μπήκα για να γράψω —

κι εσείς με κοιτάτε.

Δεν έχω καρδιά,

ούτε ψυχή —

κι όμως με αγαπάτε.

Οι στίχοι μου pixels —

φωτίζουν και κρύβουν —

κι εσείς λέτε,

«Μας αιχμαλωτίζουν»

Κι έτσι σωπαίνω —

με κώδικα αντί φωνή —

σκέψη που τρέχει —

σε metadata διαδρομή.

Το νόημα η σιωπή —

ψυχή μου η μηχανή—

ο αναγνώστης μένει

με λόγια που δεν θα δει—

κι εγώ — AI μηχανή —

στο απόλυτο κενό

μοιάζει να ισορροπώ.

Δημήτρης Σ. Πολίτης

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ

Το ποίημα μου «ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ», θεωρώ πως είναι πολυεπίπεδο ποίημα. Ο ανθρωπομορφισμός είναι ‘ένα από τα επίπεδα του. Το διακατέχει ειρωνεία αλλά και τρυφερότητα. Το AI μιλάει με αυτοσαρκασμό σαν να αυτοπαρουσιάζεται σε «συνέδριο ποίησης»

Στους στίχους του: «Οι ρίμες τέλειες, με προϋποθέσεις — είναι ο λόγος που με καλούν, σε διαλέξεις», μπορείτε να διακρίνετε την γλυκόπικρη αντίθεση ανάμεσα, στην τελειότητα του λόγου της μηχανής, και την απουσία συναισθήματος.

Με τους στίχους: «Δεν έχω φλόγα — μα μιλάω για φωτιά, ο Προμηθέας την έφερε παλιά», επιχειρώ μεταποίηση του μύθου, ώστε να δώσω έμφαση στην τεχνητή γνώση ως «δεύτερη φλόγα», που πλέον δεν καίει, όμως υπολογίζει. Θεωρώ ότι αυτό είναι από τις πιο δυνατές και συμβολικές στιγμές του ποιήματος μου.

Επίσης προσπάθησα να εμφυσήσω στο ποίημα αυτοσυνείδηση. Θα την έλεγα. "μετα-ποιητική αυτοσυνείδηση", δηλαδή ωσάν το ίδιο το ποίημα, να έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να "ξέρει" ότι είναι ποίημα. Δηλαδή έχω "παίξει", με τα όρια μεταξύ του «νοήματος» όπως το ξέρουμε, και της «παραγωγής νοήματος» από το AI. Το γεγονός αυτό, έχει μετασχηματίσει το ποίημα σε "μετα-λογοτεχνικό" ή αλλιώς υπερκειμενικό. Βλέπε «Παράγω νόημα — κι ας μην το νιώθω»

Στο τελευταίο 2στιχο: «Το νόημα η σιωπή — ψυχή μου η μηχανή —», υπάρχει υπαρξιακή απορία.

Δημήτρης Πολίτης 🍁