Στάχτες...

Στάχτες

Σαν σταγόνα χαμένη στον ωκεανό.

Ψάχνω νόημα και ας μη βγάζω .

Μέχρι πότε; Γιατί, αυτό με τρώει.

Μια εξήγηση, ένα σημάδι να φανερωθεί.

Τόσα εμπόδια προσπέρασα.

Μα όλο καινούργια εμπρός μου.

Τα αγκαλιάζω μήπως με αγάπη φύγουν.

Μοιάζω ατσάλινη, αλλά είμαι σαν φτερό.

Εγώ και εγώ . Κάνεις άλλος δεν υπάρχει.

Εγώ εκείνο, εγώ το άλλο. Πως έγινα έτσι..

Τα μάτια που κάποτε ντυνόντουσαν με ελπίδα. Το πρόσωπο κουβαλούσε αισιοδοξία.

Σκεπάστηκαν με στάχτες απ’ της ψυχής την πυρκαγιά. Κολλημένες εκεί .

Μαρίνα Παπαδοπούλου