Σαν συννεφιάζει μέσα σου, κι απλώνει γκρί σημάδι, στο χέρι σου να προσπαθείς, να διώχνεις το σκοτάδι. Τέχνη ζωής να χαμογελάς, κι ας είν’ η ψυχή κομμάτια, σιγά σιγά αλλάζεις διάθεση, γελούνε και τα μάτια. Βάζεις μπροστά τη τέχνη σου, να βγείς απ’ τη πλεκτάνη, και με τα ζόρια συμβιβασμό, πριν αυτή σε ξεκάνει. Έρχονται μπόρες κάποτε, σε ρίχνουνε στο χώμα, μα μία δύναμη άνωθεν, η ζωή σ’αλλάζει χρώμα. Κρατάς στα χέρια τη ζωή, σε σπρώχνει,σε ζορίζει, μα η μοίρα ακάθεκτη, αυτή σε κ

Η ευχή δύναμη αγάπης είναι φωτοστέφανο. Γίνεται κάλυμμα, φροντίδα εκεί που δεν το περιμένεις μα νιώθεις περίεργα, κανονικός νιώθεις την ιδιαίτερη ελευθερία και όταν το σύμπαν ανοίξει διάπλατα τις πύλες εκείνες μίας ψυχής, ανάστασης τότε βαθειά μές την καρδιά κράτα τες να ριζώσουν ... να σώσουν όσα δεν είχαν ελπίδα. Πάνος Βαρνάβας 🌹

Φθινόπωρο που φεύγεις, με τα φύλλα σου κιτρινωπά, αφήνεις πίσω σου μια νοσταλγία βαθιά. Τα σύννεφα γκρίζα, τα βράδια κρύα, μα μέσα στην καρδιά η ελπίδα φεγγοβολά. Τα δέντρα γυμνά, τα πουλιά φεύγουν μακριά, μα ξέρω, θα επιστρέψουν καινούρια, με τα χρώματα της άνοιξης ζωντανά. Φθινόπωρο που φεύγεις, μη σβήσεις το χαμόγελο, γιατί μέσα στη θλίψη η ελπίδα σκορπά. Η ζωή έχει κύκλους, ο χρόνος γυρνά, και κάθε τέλος περιμένει μια καινούρια αγκαλιά. Χλωμιάζει ο ήλιος, τα φύλλα λιθοβολ

Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμματισμένα φύλλα, και ο άνεμος μετρά τα ξερά του νήματα. Ακόμα μια μέρα δεν είχα νέα σου… Ίσως να φεύγεις ή να έφυγες… Τα δειλινά έχουν μια θλίψη φθινοπωρινής βροχής. Δεν είναι εύκολο να βρεις παρηγοριά σε μια βροχή που έρχεται, να κοιτάς τις αστραπές στα παράθυρα, το παγερό γκρίζο, τις σταγόνες που γκρεμίζονται, τους κίτρινους ίσκιους στη θάλασσα, τις χαρακιές στα μονοπάτια και κάποιες ακτίνες ταξιδιών που καπνίζουν. Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμμ

Μαγνήτης η νύχτα με αγαπά... Μου στρώνει το τραπέζι με σκέψεις και λόγια βαθιά... Με αγκαλιάζει με μια ζεστή γαλάζια κουβέρτα και μαζί ανοίγουμε τις καρδιές μας στον Μεγαλουργό... Και μαζί γράψουμε στίχους λαμπερούς αλλά και σκοτεινούς... Αυτή είναι η ζωή μου ψιθυρίζει στο αυτί.. Ναι αυτή είναι χωρίς κανένα ψεγάδι.. Την νιώθω την νύχτα .... Κολλάει πάνω στο πετσί μου... Με χαλαρώνει... Την αγκαλιάζω χωρίς ενοχές... Έχει απλότητα και ηρεμία... Ανάβει κεριά στίχους στην ψυχή μο

Εκείνη η τσαγιέρα μου θυμίζει την Πόλη,την χαμένη από τους ξένους. Με το χρυσαφένιο φιλτίσι,η μνήμη γυρίζει στα χρόνια εκείνα του παππού. Οι ροζ αποχρώσεις στη πορσελάνη  συντελούν στα δάκρυα μου. Μνήμες ζωντανεύουν και η ψυχή θεριεύει... Κάθε απόγευμα η τελετή ιερή... Το φλυτζάνι με την χρυσή γραμμή  κάνει τη δική της βεγγέρα. Ο παππούς ετοιμάζει τον κύβο ζάχαρης,για να γλυκάνει τα απαλά  χείλη της αγαπημένης του. Με σεβασμό πίνουν τη τελευταία γουλιά, μη ξέροντας πως το τέλ

Το σπίτι Η ερημιά Το τοπίο σε μια δύση σε μια ανατολή αδιευκρίνιστο Το δέντρο που γέρνει, χάδι από άνθρωπος έως σύντροφος Δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα στο τοπίο έχεις μόνο να πάρεις τη γαληνότητα που σου προσφέρει. Κατερίνα Κυπραίου

Παρεξηγημένη Πάντα λοιπόν παρεξηγούν την ειλικρίνεια μου, αυτή την ευθύτητα. Δεν έχω σκοπό να κρυφτώ. Αυτή είμαι, δεν θα αλλάξω. Χίλιες φορές παρεξηγημένη παρά αγαπημένη από λάθος πρόσωπα. Όταν κρατάω μέσα μου κάτι, αρχίζει με τρώει σαν νερό που βράζει στην καρδιά μου. Με ηρεμία προτιμώ πλέον να κινηθώ, γιατί με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιώ, πόσο δεν αξίζει. Να φωνάξω ; Όχι. Να θυμώσω; Όχι . Απλώς πετάω από μέσα μου τον βρασμό. Μαρίνα Παπαδοπούλου

Από τη σιωπή… Ζωή! Λάμπουν τ’ αστέρια μα εγώ, μέσα στη σιωπή τους περπατώ, σαν μια σκιά που ψάχνει να θυμηθεί το φως. Οι σκέψεις στάζουν σαν βροχή στο νου και τον μουσκεύουν κι η καρδιά χτυπά σε ρυθμό βουβό. Όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χαθεί, φωνές σβησμένες, πρόσωπα θαμπά κι η ψυχή σε γυάλινο κλουβί, ψάχνει όνειρα που δεν υπάρχουν πια. Κι είναι αυτή η μοναξιά, σαν φίλη παλιά, που με κρατά απ’ το χέρι. Μου ψιθυρίζει… «Μη φοβάσαι πια, η σιωπή είναι δρόμος που οδηγεί στο φως». Κ

9 Νοεμβρίου σήμερα, εορτή του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης.. . Ο Άγιος Νεκτάριος είπε : " Η καθαρή καρδιά είναι ο θρόνος του Θεού..." " Όλα νικιούνται.... τίποτα να μην σας απελπίζει.." Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Θράκης και το λαϊκό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Υιός πολυμελούς και φτωχιάς οικογένειας, αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να δουλέψει για να βγάλει τα προς το ζην, γνωρίζοντας παράλληλα ως παιδί τη σκληρότητα της ζωής. Λέγεται ότι επτά ετών αγό

Δεν ανησυχώ για μένα. Γιατί έχω εσένα. Δεν πικραίνομαι από την κακία του κόσμου, γιατί έχω εσένα. Δεν νιώθω αδύναμη ψυχή, και αν συμβεί, αγγίζω εσένα. Την Χάρη σου. Την ευλογία σου, το κοίταγμά σου, σε μένα και στον κόσμο που σε πιστεύει. Αρχάγγελος της ψυχής μου. Αρχάγγελος όλων. Την πιστών των άπιστων. Των ορατών και αοράτων. Κόψε με το σπαθί σου το κακό. Κράτησε το μακριά από το μένος σκοτεινών δυνάμεων. Δείξε τον δρόμο στους πιστούς σου. Γιάτρεψε ψυχή και σώμα. Σύμβολο Πί

Χθες βράδυ αποκοιμήθηκα Ξύπνησα μ' ένα φιλί αιωρούμενο στην άκρη των χειλιών Μέσ' το ξέφωτο τ' ονείρου χαμένοι.. Και το φεγγάρι ακόμη διστακτικό στην παράδοση δύο κορμιών με τη γραφίδα της αστρικής αχτίδας ένα ποίημα να συνθέσει... Αλίκη Πεϊκου 🌹

Καθημερινά έχεις μια δύσκολη ζωή. Τρέξιμο για τα παιδιά. Να φροντίσεις το σπίτι. Να φροντίσεις τον σύζυγό, την σύζυγό,τον σύντροφό, την σύντροφό ότι έχει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Τρέχεις συνέχεια για την δουλειά όποια κι εάν είναι αυτή. Τρέχεις να προλάβεις συνέχεια κάτι μέχρι το ρολόι να χτυπήσει δώδεκα τα μεσάνυχτα. Όταν έρθει η ώρα που άλλη μια αποστολή έχει έρθει είς πέρας. Ακόμη μια μέρα που η τακτοποίηση των πάντων έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της εσύ έρχεσαι αντι

Αν σε πω έρωτα τυφλή θα με πουν αν σε πω αγάπη στην πυρά θα μπω αν σε πω κούρο ίσως κάλπικο νόμισμα αν σε πω αστέρι κρεμάλα στο στερέωμα αν σε πω κτήμα μου υπερβολή θα ναι αν σε πω φωλιά απατηλή οπτασία. Ηλεκτροφόρο φορτίο με ταχύτητα φωτός στα βάθη της αβύσσου κόκκινη γραμμή θα σε πω κι εγκεφαλικό κύτταρο που μ εκτοπίζει στ άστρα. Να με ονειρεύεσαι άπιαστη θέλω διάφανη κλωστή μεταξωτής ανέμης, να σε γεύομαι φούξια της καρδιάς ζαχαρωτό μέσα στο κρύο της χειμερινής νυχτιάς. Εί

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης, εγώ και εσύ μιας πλάνης κράχτης... Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα ζητώντας γη και νια πατρίδα, για να φωλιάσουμε τα όνειρά μας, ρίζες,δεντριά μες στην καρδιά μας... Έτσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι, σε μιαν ουτοπία παραδομένοι! Πέρασε η μέρα και ήλθε το βράδυ, γράφοντας λάθος το κάθε χάδι. Γίναμε μιας σπίθας άφτρα, νύχτα, δίχως φεγγάρι και άστρα... Φύσημα ενός αγέρα σκόνη, τέλια και θλίψη απεγνωσμένοι... Δεν στέργει καμιά πατρίδα, νόθα και ψεύτρα η κα

Ο έρωτας, με την απλότητά του και την πολυπλοκότητά του, είναι σαν μια ανεξερεύνητη θάλασσα: αχανής και γεμάτη μυστικά. Στα μάτια του έρωτα αντικατοπτρίζονται όλες οι αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχής, από τη φλόγα του πάθους μέχρι την ηρεμία της συντροφικότητας. Ο έρωτας δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα αλλά και μια δύναμη, που ενώνει καρδιές και ψυχές. Είναι η θερμή φλόγα, που φωτίζει τις σκοτεινές στιγμές της ζωής και η γαλήνη που προκύπτει, όταν βρισκόμαστε κοντά σε κάποιον π

Ο πυρετός της επιμένει ... πονάει το κεφάλι με τη ζάλη, όσα αντιπυρετικά να παίρνει.. αυτός ντε και καλά, εκεί δεν κατεβαίνει, εμπόδιο στέκει. Δεν θα σου γίνει η χάρη σου λέει... όσο ψηλά κι αν ανεβάσεις, την έξοδό μου δεν θα μου χαλάσεις. Άρχισε τώρα και να ψιλοβρέχει λες κι ο καιρός της πάει κόντρα, όμως όπως και νάχει... πίσω δεν κάνει, θα πάει. Την υπόσχεσή της πάντα κρατάει... ποτέ τον λόγο της δεν αθετεί... ούτε στον πυρετό ούτε στη βροχή. Η πρώτη της θα ' ναι η γνωριμί

Σε μια γωνιά στημένα σε περιμένουν τα ξόβεργα του Έρωτα. Στιγμή ζωής και άγγιγμα στη σκέψη του δεσίματος στο μέλλον. Κοιτάς μακριά, μα τη θολούρα του μυαλού την οδηγεί το δόλωμα. Μια γλυκιά μυρωδιά που κατακλύζει το είναι σου και σε έλκει στα σκοτεινά μονοπάτια της καρδιάς. Πώς ν’ αποφύγεις το δόκανο της παγίδας; Σιγοτραγούδησε της καρδιάς του τον πιο αγαπημένο σκοπό κι αν ακούσεις την ηχώ του, τότε, αλήθεια σου λέω, αφέσου να ζήσεις αυτό που ο Έρωτας γυρεύει να σου δώσει! Κω

Τέμπη  VS  Μάτι Παλαιστίνη  VS  Νιγηρία Γράμμος  VS  Μελιγαλάς   Πόσο μας αρέσει ο Διχασμός. Πόσο κάποιοι αναπνέουν γι’ αυτόν. Ο ανθρωπάκος που θέλει να αισθάνεται παντογνώστης και κατέχων την αλήθεια και σε κάθε στιγμή εκφράζεται με το δόγμα Μπους όταν βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία «δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον μου». Ο Νεάντερνταλ που εξελίχτηκε από πολεμιστής με ρόπαλο σε πολεμιστή με πληκτρολόγιο. Και κάπου εκεί μέσα, οι φιλόσοφοι και οι Άγιοι μας. Από διαφορετικά μετ

Πολλές φορές προσπαθώ να βοηθήσω ανθρώπους που διατείνονται πως βιώνουν  στενοχώρια . Τους ακούω με προσοχή, με ενσυναίσθηση, με την ελπίδα πως θα μπορέσω να τους ανακουφίσω. Όμως, όσο περισσότερο εμβαθύνω, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω πως οι περισσότεροι δεν έχουν  πραγματική θλίψη • έχουν  μεμψιμοιρία . Η   μεμψιμοιρία   δεν είναι συναίσθημα, αλλά στάση . Είναι η επιλογή να ερμηνεύεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της αδικίας, της απογοήτευσης, της διαρκούς έλλειψης. Δεν προέ

Μανιώδεις άνθρωποι δείχνουν την ευδαιμονία τους. Πολύτιμο δώρο αν είναι αληθινό... Φαντάζει ανέφικτο το αίσθημα αυτό. Ζηλευτό από τους δυστυχείς. Παραίνεση να δείξουμε χαρά μέσα από ψεύτικη μάσκα φορεμένη, αθέατος πόνος κενό ψυχής, έκδηλο μόνο το πλούσιο, και ακτινοβόλο οικόσημο στη μαρμάρινη κολώνα της οικίας... Ζούμε για το φαίνεσθαι δεν είμαστε όλοι σκάρτοι μπερδευόμαστε μέσα στο πλήθος αυτών. Και εμείς μαχόμαστε να κρατηθούμε ευπρεπείς. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Κόμπο έδεσα τον πόνο να ξαναβρώ τη χαρά κι έσυρα έναν τόνο, στης θάλασσας τα βαθιά νερά! Ωχ και σήκωσε ένα κύμα, πως φοβήθηκα παιδιά και της είπα είναι κρίμα, πάντα να πονάει η καρδιά! Θάλασσα μου πάρε τον στη δικιά σου αγκαλιά, με μπουνάτσες, με φουρτούνες, μη γυρίσει πίσω, όπως παλιά. Αχ και λέω Παναγιά μου, κάνω όλο μία ευχή, πρόσεχε όλον τον κόσμο πόνος να μην ξανάρθεί! Νίκη Σιγάλα

Αγιογραφία Στέλλα Σωτήρκου Με κοιτάς με εκείνα τα όμορφα τα’ απόκοσμα μάτια κι εγώ σου λέω τον πόνο μου. Πώς να ‘ταν άραγε αν Εσύ μου μιλούσες; Δεν πειράζει όμως. Νιώθω ότι μου αποκαλύπτεσαι σιγά – σιγά , έτσι όπως πέφτει ο ήλιος στον μανδύα σου. Δεν χρειάζεται να μιλάς. Μόνο να νιώθεις, να με καταλαβαίνεις. Είτε όταν σου λέω ευχαριστώ, είτε όταν κλαίω γοερά. Εκείνο το μειδίαμά σου ψάχνω κάτω απ’ το σπαθί που υψώνεται. Άλλες φορές το βλέπω, άλλες όχι. Για πες μου λοιπόν εσύ π

💟Μικροί φύλακες άγγελοι περπατούσαν σε χάρτινες γειτονιές. Αστραφτερές φτερούγες άνοιγαν, φτιαγμένες από φως και απέραντους αιθέρες. Με καρδιές από μπλε και λευκό, ζωγράφιζαν τους ουρανούς σε μια μυστική μοναξιά, όπου μόνο τα όνειρα αντέχουν να υπάρχουν. Το πρωί η αυγή τούς αγκάλιαζε με χρώματα χρυσά και οι άγγελοι έστεκαν σε ενύπνια ακινησία. Μα όταν ο ήλιος έτρεχε στη δύση να κρυφτεί, σε ξάστερες στράτες ξυπνούσαν και σάλπαραν πέρα από τον ορίζοντα. Πάνω σε τοίχους γεμάτου