ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΒΕΛΕΚΟΣ

Βγήκα στην αυλή της ψυχής μου να σταθώ να πάρω μιαν ανάσα, να ξαποστάσω λίγο απ' την καθημερινότητα. Σε μια γλάστρα με ένα λουλούδι είδα μπηγμένο στο χώμα έναν παιδικό πολύχρωμο ανεμόμυλο. Τι γαλήνη... Ένα απαλό αεράκι τον περιέστρεφε ακόμα – τι περίεργο που δεν είχε φυσήξει ποτέ πιο δυνατά να ξηλωθεί! Κι ας είχαν περάσει χρόνια πολλά  που δεν περνιόμουν πια για παιδί. Κι ας έπρεπε να το έχω κοιμήσει από καιρό με ένα ενήλικο νανούρισμα, ως είθισται. Μα αυτό το "πρέπει" δεν υπήρξε ποτέ δικό...

*Το παρόν ποίημα γράφτηκε από κοινού –εξ ημισείας και εξ αδιαιρέτου– με την ομότεχνη φίλη Βασιλική Κώνστα στα πλαίσια πρόκλησης συν-δημιουργίας... Με κοίταξαν βαθιά στα μάτια δύο πυρωμένα κάστανα – διαπεραστικό το κάλεσμά τους∙ ένας ήχος απόκοσμος, άδοτος όμως, εσωτερικός. Μου γέννησαν την επιθυμία να τα φιλήσω ευλαβικά, να αναζωπυρώσω τη φωτιά τους και να την κάνω να παραμείνει για πάντα αναμμένη∙ καμία αντιπυρική ζώνη να μη σταθεί ικανή να ανακόψει το σαρωτικό πέρασμά της σε όλη μου τη...

Να προλάβουμε τα χρώματα της θάλασσας πριν νυχτώσει και μαυρίσει κι απόψε, γιατί μοιάζει αδύνατον να τα χορτάσουμε ποτέ –όπως και το...