ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Από βιτρίνα μαγαζιού σα να 'χες βγει, κούκλα σωστή. Σε θαύμαζε το πλήθος κι ο έρωτας επίσης που, δειλός κι αμήχανος, κοντά μας με προφύλαξη ακολουθούσε . Άνοιξες την πόρτα του αμαξιού και μπήκες κι ένα άρωμα εξωτικό γέμισε τον αέρα, στα κλεφτά ένα γλυκό μου χάρισες χαμόγελο, κι έναν πονηρό μορφασμό μ' ερωτικό υπονοούμενο,  μα ο δειλός ο έρωτας έκανε πως δεν είδε. Μ' ένα αστείο μου,γλυκά γελώντας γέρνεις κοντά μου και ψιθυρίζεις, πάμε παραλία στο δασάκι εκεί που κάνει πιάτσα κι ο γιος της...

Κοντά στα μεσάνυχτα γλιστρώντας με προφύλαξη σε μισοσκότεινα στενά με υπόκωφους ψιθύρους, φαντάσματα και σειρήνες δεμένες μ' αόρατες αλυσίδες στυγνών κουρσάρων, ο Ορφέας κατεβαίνει με πλήρη διαίσθηση στο τρισάθλιο υπόγειο. Εκεινη θεωρεί σε μι' άκρη με άμετρη "δόση", πετρωμένη, θύμα ανόσιων πνευμάτων που παίρνουν κι αυτουνού το νού και στραγγαλίζουν την φωνή του ... Η αχώριστη κιθάρα του στα χέρια τώρα αχρείων. ( Ένα μικρό πόνημα για μιά αληθινή ιστορία του 2005 αφορά μια κοπέλα που έμπλεξε...

Στου μώλου το τσεπάκι λίγο στάθηκα, τις αγωνίες να μετρήσω της ψυχής μου, μα οι ώρες κρέμασαν σαν ρούχα τις κακίες τους, πάνω στους ώμους της πολύβουης ζωής μου. Θυμάμαι τ' όνειρο να λούζεται στα μάτια μου, παιδί εγώ μα πίσω μου έτρεχε το χρέος, πάλεψα, με μύριους κύκλωπες μετρήθηκα κι όταν μεγάλωσα το παράπονο είχε σκουριάσει πια απ' το δάκρυ. Βγήκα απ' τις πλάνες που με ντύσανε οι καχύποπτοι, έκαψα τους μύθους που με θέλανε σατράπη, έριξα την ζαριά στης άνοιξης την πλάτη, κι έφερα ...τρία...