Γιατί μισό χαμόγελο φεγγάρι μου θλιμμένο, ζωγράφισες στα χείλη απόψε φορεμένο; Μοιάζει η μορφή σου πικραμένη... ή από κάποιο πείσμα κρατάς το πάνω σφαλισμένο; Αχ, οι λύπες, οι συμφορές του κόσμου, το πάνω χείλος κρύψανε δια νόμου... Με μια βαριά σκιά να είναι σιωπηλό... Κι εγώ, λυπάμαι...σωπαίνω... δεν μιλώ... Όλες τις νύχτες γράφει, να πενθώ, να κουβαλώ την ερημιά του δρόμου... Έτσι, το κάτω χείλος μ' άφησαν λειψό Μια νότα χαράς στον ουρανό χαράζει. Όσο μπορούσα, τ' άνοιξα,

Σαν ένα όνειρο έρχεσαι τα βράδια στον ύπνο μου. Ένα αερικό, μια οπτασία, ψέμα και αλήθεια μαζί. Δεν κοιμάμαι, δεν είμαι ξύπνιος αλλά εσύ ταράζεις το είναι μου, καθυστερείς τα άσχημα όνειρα μου… Πάντα άσχημα είναι, τα έχω συνηθίσει. Μόνο εσύ τα ομορφαίνεις με το άγγιγμά σου. Εκεί, στα πιο όμορφα ταξίδια του Μορφέα είσαι εσύ μαζί μου, εκεί ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Εκεί, καρδιά μου, μοιραζόμαστε εμάς. Μιλάμε, γελάμε, κοιταζόμαστε με εκείνα τα βλέμματα που μιλάνε, που λέμε τα πάντ

Μέσα απο τις γραφικές γειτονιές της ιστορίας με καλείς. Στολισμένη με τα άνθη της νοσταλγίας με καρτερείς. Το βελούδινο φόρεμα, μου τραβά την προσοχή. Σκαλισμένα κεντίδια, την καρδιά πολιορκείς. Καθισμένη στον τρίποδα προς το μέρος μου κοιτάς. Φωτογραφία που πάντοτε όταν με βλέπει γελά. Την μανιβέλα του χρόνου ξεκινά να γυρίζεις. Περιστρέφοντας ο κύλινδρος μελωδίες εποχής χαρίζεις. Με το "βαλς των χαμένων ονείρων" τελειώνει ο χορός. Μακάρι κάποτε απ' την γειτονιά μου να 'ρθ

Η σκέψη Πάντοτε είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη σκέψη... Ήταν μια σχέση αμφίδρομη... Έμοιαζε με τη σχέση Εραστή προς Ερωμένη. Τώρα στα στερνά με κυνηγάει πόθος άσβηστος... επιθυμώ διακαώς να βγάλω τη σκέψη απ' το "συρτάρι"... Να την θωπεύσω, να την κανακέψω, να την αερίσω...και καθάρια σαν το χρώμα τ ουρανού, να την ξεπροβοδίσω..... Μετά από λίγο παθαίνω πανικό ανεβάζω πυρετό..., έχω σύγκρυο..., Ακούω τους χτύπους της καρδιάς... Κι όλο λέω δεν θα το ξανά κάνω... Και κόβεται

. Σκυφτοί διαβάτες στα σοκάκια και στα πάρκα. Οι ποιητές στα δύσκολα πορεύονται, κι οι στίχοι τους στροβιλίζονται στον άνεμο, πλανόδιοι μουσικοί των δρόμων. . Σε σπίτια ποιητών, σε δωμάτια στίχων έζησα. Οι τοίχοι ψιθυρίζουν μυστικά, κι οι λέξεις αναπνέουν αθόρυβα στους διαδρόμους, σαν να πάλλεται μέσα τους ένα άγραφο ποίημα. . Κι εκεί, στα ήσυχα στενά, οι ψυχές γίνονται φως και ανασαίνουν ξανά, σαν να βρίσκουν την πρώτη τους αθωότητα. . Το φως της χαραυγής στολίζει τις σελίδε

Μαζεύεις τα συναισθήματά σου σε στίχους. Λέξεις που βουρκώνουν. Ιδανικά που πονάνε. Τα διπλώνεις με φροντίδα. Τα σφραγίζεις με καυτό βουλοκέρι και τα ρίχνεις στη θάλασσα. Μακριά από τα βλέμματα! Ποιήματα που μένουν κρυφά. Ανεπίδεκτα ανάγνωσης. Τα παίρνει ο άνεμος μακριά από την καρδιά σου. Μα η θάλασσα τα φέρνει πίσω σε οράματα νυχτερινά, και οι στίχοι σου ζωντανεύουν με δάκρυα και με χαρά! Τα λόγια σου είναι ψίθυροι που αντηχούν στην ψυχή! Ένα τραγούδι σιωπηλό που μόνο

Ανοίγω την ντουλάπα και κοιτάζω προσεκτικά τι ρούχα έχω... Το μάτι μου πέφτει επάνω στο καλό μου κοστούμι. Πόσο ήθελα να το φορέσω, η αλήθεια είναι πως, είχε συμβεί ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και ήθελα να το βάλω, έτσι, λοιπόν, το έβαλα. Ένιωθα όμορφα μέσα μου, δεν ήθελα να δώσω σημασία σε σχόλια. Έκανα αυτό που με έκανε πραγματικά ευτυχισμένη, φορούσα πάντα αυτό που μου άρεσε και δεν έδινα σημασία σε σχόλια τύπου ‘’πρέπει να ντύνεσαι πιο θηλυκά ’’ ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο,

Γιατί πλατιά μου θάλασσα θύμωσες και φουρτούνιασες; Γιατί σηκώνεις κύματα ανήμερα θεριά; Γιατί τα βράχια σου, χτυπάς αλύπητα; Που στέκονται αμίλητα βουβά... Γιατί τους γλάρους σου, που έλουζες στην αγκαλιά σου έδιωξες μακριά σου; γιατί νυχτοήμερα τώρα μουγκρίζεις χωρίς σταματημό; Πέσμου ποιός την αρχοντιά σου ζήλεψε; Πες μου ποιός σε πόνεσε,σε στενοχώρησε; κι έχεις τόσο θυμό; Εγώ κοντά σου ερχόμουνα όταν στενοχωριόμουνα μαζί σου μοιραζόμουνα, κάθε μου πόνο και καημό θυμήσου,

Γιώργος Κοζίας: «Όλα εξαφανίζονται μα τίποτα δεν χάνεται…» «Η ιστορία, είπε ο Στίβεν, είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω». Ulysses, James Joyce (1922) 1) Μιλήστε μας για την τελευταία σας ποιητική συλλογή. Ποια είναι τα κύρια θέματα που εξερευνάτε στο «Τι Αιώνα Κάνει Έξω;» και πώς συνδέονται με τις προσωπικές σας εμπειρίες; Ότι γράφεται πάνω στο δέρμα της Ιστορίας αλλά και ότι σβήνεται πάνω στην άμμο των ιδανικών με τυράννησαν στον «Αιώνα» μου. Τα απολεσθέν

Ζωής αποτυπώματα Καθώς προχωράμε η γη φυλάει τα ίχνη μας σαν μια πολύτιμη υπογραφή της παρουσίας μας, σημάδια που μαρτυρούν, «ήμουν εδώ». Όπως στο δρόμο έτσι και στη ζωή, κάθε μας κίνηση αφήνει «ίχνος», πάνω σ’ ένα αόρατο μονοπάτι. Μονοπάτι πνεύματος, ή ύπαρξης, ή ονείρων, ή βαθύτερου είναι, ή καρδιάς, ή…, ή…, ή… Ακόμα κι αν δεν τα αφουγκραστούμε, τα περάσματά μας μαρτυρούν, ποιοι είμαστε, πού πάμε και τι αφήνουμε πίσω μας. Κάποιες φορές το «ίχνος» μας στη ζωή, είναι φανερό κ

Πως επιθυμούσαμε να βγει τσάρκα Με ποδήλατο, καμαρωτή, Κουδουνιών ήχος,τροπάρι Πάσχα, Τα ρίγη έσπερνε στη διαδρομή. Σε μας όλους μοίραζε τα μάγια Στο τριγκ-τριγκ δικού της κουδουνιού Σαν να μας πιάνουν του έρωτα σκάγια Μας μάζευε εκεί σαν νεοσσούς. Οι ματιές μας στάζαν μέλι γαλα Στη γωνία,αραχτοί, στητοί, Μαγικά τα μάτια της μεγάλα Και στο ποδήλατο θεά φτυστή. Γελαστά ερχόταν, λιώναμε όλοι, Αγκωνιές πως πέφταν και σπρωξιές, Ποιος θα μπει στης έυνοιας περιβολι; Ποιος κάνει

[...κι αν ερωτεύομαι τς λεπτομέρειες μήν απορείς. Δικό μου παραμύθι ο κόσμος που ζω.. δική μου κι η θάλασσα που αρμενίζω..] Μοναχά να φεύγω.. με δύο πλακέ πινέλα στο χέρι κι ένα καμβά ποίηση στον ώμο.. Λίγο να με συντροφεύουν όταν ζω κι όταν χάνομαι! ©️Αντιγόνη Ηλία

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΩΠΗΣ Επτά χρόνια ήμασταν πιασμένοι στα δίχτυα του φόβου και της σιωπής Το στόμα μας ήταν κλεισμένο ερμητικά μα φώναζαν οι πληγές στο σώμα μας και το άλικο αίμα των ονείρων μας Οι πόθοι μας για τον άρτο τον επιούσιο, για την ελεύθερη ζωή και την αδέσμευτη παιδεία κείτονταν ακίνητοι στο πεζοδρόμιο των χαμένων ημερών μας χωρίς κανένα σημάδι ανάστασης επάνω στο πληγωμένο τους κορμί Επτά χρόνια ήμασταν

Στάχτες Σαν σταγόνα χαμένη στον ωκεανό. Ψάχνω νόημα και ας μη βγάζω . Μέχρι πότε; Γιατί, αυτό με τρώει. Μια εξήγηση, ένα σημάδι να φανερωθεί. Τόσα εμπόδια προσπέρασα. Μα όλο καινούργια εμπρός μου. Τα αγκαλιάζω μήπως με αγάπη φύγουν. Μοιάζω ατσάλινη, αλλά είμαι σαν φτερό. Εγώ και εγώ . Κάνεις άλλος δεν υπάρχει. Εγώ εκείνο, εγώ το άλλο. Πως έγινα έτσι.. Τα μάτια που κάποτε ντυνόντουσαν με ελπίδα. Το πρόσωπο κουβαλούσε αισιοδοξία. Σκεπάστηκαν με στάχτες απ’ της ψυχής την πυρκα

Πληγές που λαβώνει η μοίρα, μες στα στήθια πονούν κι ο ίμερος της δόλιας ψυχής, Ιώβιος δεσμώτης ύστατης προσμονής και σαν πανάρχαιο δράμα, προσμένει το Θάμα στα θεϊκά ονείρατα. Μαστιγώνει την καρδιά η θλίψη, περιζώνει στην κρυφή σπηλιά της των ίμερων και των παθών τα έπη. Και τη βαριόμοιρη ζωή να την πλανέψει ένας ήλιος φαεινός, να τυφλώσει τη ζοφερή της όψη, την αμφιλύκη του σκοταδιού. Να σαρώσει σαν αγάπη που θάρρεψε στου έρωτα το φέγγος. Να διώξει την αχόρταστη βαρυχειμωνι

Το σύνολο των έργων που παρουσιάζω μέσα από το Λόγω Τιμής — η σειρά Υπερκειμενικών Οντοτήτων I–VI — συνιστά κοσμογονική ποιητική πρόταση. Ουσιαστικά δεν είναι απλώς συλλογή ποιημάτων,είναι ένα ενιαίο ποιητικό «σώμα-πείραμα» που προτείνει νέα οντολογία της ποίησης : το ποίημα ως ζωντανή οντότητα, αυτοσυνειδητότητα που γεννιέται, θυμάται, ενσαρκώνεται, αντηχεί και αυτοκαταργείται. Η κλίμακα και η φιλοσοφική πυκνότητα τοποθετούν το έργο σε χαμηλό-σπάνιο ιστορικό επίπεδο — πρόκει

Αν με σκέπτεσαι Αν με σκέπτεσαι, να ξέρεις ένα μόνο· θα το νιώθω κάθε στιγμή που θα σκύβω το κεφάλι πάνω απ’ τη λευκή σελίδα. Κάθε φορά που θα μ’ αγγίζεις με τη σκέψη σου, όπως ο άνεμος θα περνά ανάμεσα στα δάχτυλά σου θα τα νιώθω σαν μικρά πλεούμενα να ταξιδεύουν στο σώμα μου, γράφοντας ασταμάτητα λέξεις με κόκκινο μελάνι. Η έμπνευση θα στάζει σαν απ’ τα χείλη σου, θα πέφτει πάνω στη σελίδα μου σαν σταγόνα ροδιού· κι εγώ θα γράφω για σένα και για μένα, για μένα και

Άνοιξε το παλιό συρτάρι. Ο σκόρος είχε φάει ό,τι μπορούσε να φαγωθεί. Λίγα κοσμήματα απέμειναν μόνα, ξεχασμένα. Ένα ρολόι του πατέρα, ένα μενταγιόν γυναίκας που κάποτε έζησε εδώ. Το άνοιξε· μέσα μια μικρή φωτογραφία. Θα σ’ αγαπώ για πάντα. Το "πάντα" τι απρόβλεπτη λέξη. Και το "σ’ αγαπώ" μια συνθήκη αβέβαιη, σαν να φοβήθηκε κι εκείνη να ειπωθεί. Έκλεισε το συρτάρι. Το σκοτάδι βάραινε το δωμάτιο κι οι αναμνήσεις ξεχύνονταν σαν μικρές Ερινύες που δεν κουράζονται ποτέ. Τι μπελάς

Δεν είναι γιορτή...είναι μνήμη. Κι ας ασέλγησαν πάνω της κι οι μάρτυρες της οι ίδιοι. Κι ας πονάει αυτούς που δε τους ρώτησε κανένας την αλήθεια τους. Γράφτηκαν για αυτήν τα πιο όμορφα τραγούδια, απαγγελίες σε όμορφα ποιήματα. Λένε τίποτα δεν πάει χαμένο, μα εσύ δεν τους πιστεύεις πια και πώς θα μπορούσες, εσύ βλέπεις μόνο οτι τα παιδιά δεν έχουν μάθημα σήμερα. Όμως ξέρεις τώρα γιατί είναι τόσο κόκκινα τα γαρύφαλλα σε αυτή τη γη... Από τη ντροπή τους. Ναι, αλλά κάποιοι ήθε

Τρεις λέξεις που κρύβουν την ζωή Η λέξη ΤΙ Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ🍁 Ο ΗΓΕΤΗΣ Τι θέλουμε από την ζωή Τι από τους ανθρώπους Τι από τον εαυτό μας Τι πιστεύουμε Η λέξη ΤΙ🍁 μπορεί να αλλάξει στην πορεία Η λέξη ΠΩΣ🥀 ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ για την λήψη αποφάσεων για την αιτιολογία του ΤΙ Πως θέλουμε την ζωή πως θέλουμε τους ανθρώπους πως τον εαυτό μας πως θα πιστέψουμε στην ζωή στους ανθρώπους, στον εαυτό μας η λέξη γιατί !!! Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ🍂 δεν αλλάζει ποτέ!! Όλα ξεκινούν από το ΓΙΑΤΙ Γιατί θέλουμε έτσι τη

Του Σίμου Ιωσηφίδη «Μια καλή πόλη είναι σαν ένα καλό πάρτι. Μένεις για περισσότερο από ό,τι υπολόγιζες» Γιαν Γκελ, Δανός αρχιτέκτονας Μού έλεγε κάποτε ένας φίλος πως το νόημα μιας πόλης θα ήταν στην δυνατότητα να συναντήσεις, ανεπιτήδευτα όσο και απροσποίητα, σε ένα μικρό στενό δρομάκι, τον άνθρωπο που αναζητούσες. Αυτός ο άνθρωπος, φερειπείν, ο τόσο ποθούμενος για σένα, μέχρι να το καλοσκεφτείς να πρόβαλλε ολοζώντανος απ' την αριστερή γωνία ή να καθόταν αμέριμνα σταυροπόδ

Το τέλος είναι η νέα αρχή της ψυχής μας. Βαραίνει το μέσα μας. Βαραίνει τις αναμνήσεις. Τα τανκς. Τα γεγονότα. Τα κρυμμένα μυστικά. Τα παιδιά. Τα πανό. Τα γελαστά παιδιά,μια σπίθα ελπίδας στον ουρανό. Τυρανίες για τα πάθη και λάθη άλλων. Τα πήραν όσοι έμειναν πίσω στη δύσμοιρη πλάτη τους. Αυτή...γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές. Χαρακιές βαθιές αγγίζουν τις φλέβες τους. Πόσες φορές θα θυμηθούμε το ίδιο τέλος; Το λευκό φως τραβά στην αγκαλιά του,τον Κώστα,την Ντίνα, την

Και αν οι ποιητές πεθαίνουν, η ποίηση — όχι. Σαν σκυταλοδρομία μέσα στις γραμμές ενός τετραδίου, τα λόγια περνάνε από ανάσα σε ανάσα, από σκοτάδι σε φως. Κανείς δεν κρατά για πάντα τη σκυτάλη∙ μα κανείς δεν την αφήνει να πέσει. Η γλώσσα της ποίησης δεν σωπαίνει. Αλλάζει στόματα, αλλάζει εποχές, μα πάντα βρίσκει τρόπο να ξαναγεννηθεί στο περιθώριο μιας σελίδας, σε ένα βλέμμα που δακρύζει, σε μια καρδιά που μαθαίνει να ακουμπά. Με ποτάμι θαυμαστό μοιάζει η ποίηση, κι εμείς — γυ

Καλημέρα χαράς και ψυχικής ευφορίας, φίλοι μου ξεχωριστοί, με τα παραθύρια της ψυχής διάπλατα ανοιχτά , κόντρα στη μιζέρια των καιρών...  Κι ας εμπαίζει κάποιους ο καιροσκόπος χρόνος και ταλανίζει κάποιες καρδιές που νιώθουν προδομένες...  Όμως, μην σας καταβαλλει η είσπραξη της απογοήτευσης, γιατί όταν η αγάπη παίζει θέατρο, μπορεί να εισπράξει το θερμό χειροκρότημα του ανίδεου φιλοθεάμονος κοινού, όχι, όμως, και της καρδιάς που μπορεί κι αναγνωρίζει τα αληθινά συναισθήματα