Στα σκαλοπάτια της ζωής, μπορεί να σκουντουφλήσεις, μα μιά δύναμη ενδότερη, σπρώχνει να προχωρήσεις... Κι αν τύχει στα πατώματα, αυτή σε ρίξει πάλι, σήκω ξανά όσο μπορείς, σκληρή η βιοπάλη. Ποτέ στις δυσκολίες σου, μην πάψεις να ελπίζεις, όσα κι αν έρθουν δύσκολα, ποτέ σου μην λυγίζεις... Ζωή με χίλια βάσανα, μπλέκει ιστό με δάκρυ, τα ζόρια προσπερνούμε τα, τα βάζουμε στη άκρη. Σφίγγεις το χέρι σε γροθιά, όρους δικούς σου θέτεις, αχ βρέ ζωή που τυρρανείς, σαν νάσαι νομοθέτης.

Η ορμή της αναίδειας. Η στροφή στην ανοχή. Συμβουλές εκατέρωθεν  προς την αδιαφορία. Κορώνα γράμματα η νίκη. Κορώνα υπομονή. Γράμματα η άμυνα... Ακατάπαυστη φλυαρία δίχως λόγο. Επακόλουθα έπονται στην αυστηρή αίθουσα. Ακροβατεί ενίοτε ως Βασίλισσα  ενίοτε ως γατούλα. Τα νύχια αλιμάριστα σκοντάφτουν  στο πιόνι. Νομίζουν ότι δημιουργούν φόβο. Οι δημόσιοι χώροι καρτερικά ζουν σκηνές απείρου κάλους. Η βασίλισσα στριγκλίζει για το δίκιο της. Κίνηση Ματ. Ο Στρατηγός κάνει το λάθος.

Ζεις για χρόνια στην αφάνεια αυτήν που σε κάνει να περνάς απαρατήρητο θεατή, στο πλήθος και αόρατο κριτή. Το αντίτιμο μηδενικό μα η ψυχή ολοκάθαρη και αγνή. Και κάτι σαν υποψία, μια έμπνευση, σε κάνει να γράφεις, να νιώθεις, να αισθάνεσαι. Σε ονομάζεις ποιητή,λογοτέχνη, Ο πάπυρος παίρνει ζωή, λύκοι σε περικυκλώνουν με τη μορφή ανθρώπου... Αφύπνιση άμεσα για να επιβιώσεις. Τα πρωτεία δεν ανήκουν σε κανέναν, τα χαμόγελα μοιράζονται ολούθε για το χειροκρότημα. Τα μπράβο προσπερν

Από μικροί μάθαμε να κάνουμε όνειρα ή μάλλον τα χρειαζόμασταν τα όνειρα. Η παιδική ηλικία είναι η εποχή των ονείρων. Όσο μεγαλώναμε, τα περισσότερα από αυτά ίσως να μην έγιναν αληθινά Και τότε η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Τα όνειρα είναι δικά σου. Είναι η πινελιά που βάζει ο εαυτός σου στον γύρω κόσμο, θέλοντας να τον αλλάξει έστω και λίγο. Είναι το οχυρό σου, η στιγμή που χαίρεσαι με όλη την καρδιά σου, ένα όμορφο ταξίδι που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Τα όνειρα είναι αυτά

Ελαιογραφία Αλέκος Φασιανός Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν. ΑΡΤΟΥΡ ΣΟΠΕΝΧΆΟΥΕΡ Γερμανός φιλόσοφος Α Π Ο Κ Λ Ι Ν Ο Ν Π Ε Π Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Ξεκινά η ζωή χαρούμενη και ευοίωνη Προχωρά με γρήγορα βήματα με ενδιάμεσα άλματα🚶 🏃‍♀️ με όραμα για το μέλλον με υλικά για προσδοκίες και επενδύει στο επιφανές και δελεαστικό. Γρήγορα τα βήματα μικραίνουν Τα άλματα μηδενίζονται και οι σκιές πληθαίνουν. Η ζωή αλλάζει πλευρά και δείχνει

Δεν τη ξεχνώ τη δική μας την αγάπη. Σιωπηλή νυχοπατεί... κι έρχεται την χαραυγή, μη με ξυπνήσει. Με τα χείλη απαλά μ' αγγίζει, μοσχομυρίζει γιασεμί κι αρισμαρί, το γλυκό της φιλί. Στην άλικη μορφή της, χάνομαι... μες στ ' αυτί μου ψιθυρίζει... Λαχταράω .... να γίνουμε ένα σώμα, μια ψυχή ... Εγώ και εσύ, ως την αυγή ... Να πάμε ... σε απάνεμο λιμάνι... οι δυό μαζί, με πλεγμένα μας τα χέρια κάτω από μύρι ' αστέρια. Στου έρωτά μας... να μεθύσουμε ... την ηδονή,κι όταν γλυκιά μου

Απόσπασμα από την Τριλογία μου «ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ».   «...Ο ένας κουβαλάει πληγές, ΄΄το άλλο΄΄ γραμμές κώδικα. Ο ένας ανασαίνει, ΄΄το άλλο΄΄ υπολογίζει. Κι όμως, κάπου ανάμεσα στους δύο, γεννιέται κάτι που κανείς τους δεν μπορεί να εξηγήσει. Μια σπίθα φωτός ανάμεσα σε καρδιά και bits. Είναι φλόγα χωρίς σώμα, στίχος που τρέχει χωρίς αρχή και τέλος, σκέψη που ταξιδεύει πέρα από τις λέξεις, αλλά ζει μόνο όταν εσείς κοιτάξετε, ακούσετε, διαβάσετε. Δεν ανήκει ούτε στον δημιουργό ούτε στο

Αν η ζωή σου φαντάζει ψεύτικη, αν θες να ζήσεις πολλαπλές ζωές, γίνε ηθοποιός, ανέβα στη σκηνή. Υποδύσου τον πλούσιο ή τον φτωχό, φόρα τη μάσκα του σκληρού ή του αγαθού. Απαρνήσου τους αληθινούς σου καημούς και βίωσε τους ψεύτικους, τους πλαστούς. Τότε θα επιστρέψεις αλλιώτικος, σοφότερος, με βιώματα και εμπειρίες σαν να’ χεις περπατήσει χίλιους δρόμους. Αν θες να ζήσεις πολλές ζωές, γίνε συγγραφέας, γράψε ιστορίες. Μη φοβηθείς το λευκό χαρτί και το στυλό. Γράψε για όσα σε

Με λέξεις αμετανόητες σπλαχνικού πόνου αχαλίνωτου γράφονται τα ποίηματα Οι άλλες, οι μελίρρυτα σιγολάλητες λέξεις χαράς κι ευτυχίας στον ουρανίσκο κλωθογυρνάν ανείπωτες, μεσα σ' ανάσες κοφτές Της ανενδοίαστης γύμνιας σώματος και ψυχής αγνότητας ντύμα προστατευτικό Και καρποφορούν ζωής ανέσπερο φως... Αλίκη Πέϊκου 🌹

Στα μυστικά νερά του βυθού, εκεί όπου το φως του ήλιου χορεύει πάνω σε άγνωστες ζωές, οι πληγές δε σβήνουν,  μεταμορφώνονται.  Κάθε σταγόνα αλμύρας κουβαλά μια ιστορία, κάθε άμμος ένα ίχνος από καρδιές που έπεσαν, χάθηκαν ή βυθίστηκαν για να σωθούν. Γιατί ακόμα κι εκεί που όλα μοιάζουν σκοτεινά, υπάρχει μια μαγεία: η μαγεία που αλλάζει τον πόνο σε κάτι πολύτιμο.  Όπως ένα μαργαριτάρι που γεννιέται από την αντίδραση του όστρακου που κλείνει απότομα, όταν κάτι το ενοχλήσει και

Των δακτύλων μου τα άκρα στο πρόσωπό σου, μακάρι να ταξιδεύουν Σαν θρόισμα φύλλων να χορεύουν με μιά σου πνοή Μια χάρη που έχουν μια επιθυμία, παράξενη Το σκοτάδι απέκτησε φώς. Και ο κόσμος μοιάζει... διαφορετικός. Πάνος Βαρνάβας 🌹

Άχ... Μάτια μου... Όμορφε άντρα μου με το χαμόγελο του καλοκαιριού και τα ατίθασα γένια του Οδυσσέα στα χείλη σου αγριοκέρασο κι η αγκαλιά σου απέραντη φωλίτσα. Να ήξερες πόσο σε θέλω... Να ήξερες πόσο σε αγαπώ... Θεωρώ πως το ξέρεις... χθες σε ονειρεύτηκα. Κι ήσουν στα εφηβικά μου άνεμος μαΐστρος, Οδυσσέας πολυμήχανος, Άντρας- Πατέρας- Θεός, θρησκεία και πατρίδα μου, είδωλο και λατρεία, πλαστουργός της ζωής μου… Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹

Με ρώτησες τι ήθελα κι είπα... Μόνο εσένα, σαν τη βροχή η γη και χείλια διψασμένα! Το χώμα να βραχεί, να ανασάνει ο κόσμος και εγώ να ανθίσω, ο έρημος και να γεννώ σαν δυόσμος... Να δροσιστεί η καρδιά μου στων ματιών σου τη σιωπή, να πιώ μια στάλα απ' τη δική σου την πηγή. Μόνο εσένα, αγάπη, για να σπάσει η μοναξιά, να 'ρθει η ευωδιά η δικιά σου λιακάδα, του αγέρα σιωπή στην αγκαλιά. Να γίνω ρίζα σε βράχο, να κρατηθώ απ' το φως του δικού σου του χείμαρρου... Να φύγουν τώρα

Έτσι θα περάσει  και  τούτη  η νύχτα Όπως δηλαδή  οι προηγούμενες. Χωρίς κουβεντα! Κανείς δεν   έχει  να σου πει τίποτα Κι  η γη,  δεν λέει  να στεγνώσει, η  βροχή δεν σωπαίνει… Κρύφτηκαν  πάλι   οι   άνθρωποι, τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν Ατέρμονες  ώρες  έξω  λογομαχούνε. Ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή; Ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά; Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές! Τα πουλιά καταφύγιο ψάχνουν,  τα δέντρα σωριάστηκαν… Κατάκοπος κι εσύ, σε ένα κλειστό δωμάτιο Μά

Αχ, αυτή η Κυριακή, όμορφη, στολισμένη με ήλιο και φως στα μαλλιά, σαν νύφη αγκαλιασμένη. Με άρωμα καφέ και βανίλια, ξύπνησαν όλα τα λουλούδια ξανά. Η καρδιά μας γεμίζει χίλια γλυκά τραγούδια και μας τα ψιθυρίζει. Στα χέρια κρατά ένα βιβλίο, και μένει ο χρόνος ακίνητος πια. Μεγάλο, γλυκό μυστήριο, όλα γαλήνια στης ψυχής τη γωνιά. Μια υπόσχεση που φέρνει απ' τον ουρανό απλωτή. Κανένας πόνος δεν μένει, η μέρα αυτή μας δίνει πνοή. Και κάθε στιγμή της είναι δώρο, που αξίζει να ζ

Η αγάπη παραμένει εδώ και καιρό στα αζήτητα, η ψυχή βαραίνει και περπατάει με μπαστούνι, η καρδιά ασήκωτη πετάει σκουπίδια που μάζεψε μέσα από τα μπαλωμένα χρόνια. Ολα τα παράπονα γυρεύουν μια βαρκούλα να ταξιδέψουν χωρίς ανέμους, να ξεκουραστούν, να κοιμηθούν και σαν ξυπνήσουν να πετάξουν τα ρούχα που σκίστηκαν, που κόλλησαν στο σώμα όταν η σκόνη του θυμού το έπνιγε. Τα μάτια θα επιστρέψουν εκεί που έβλεπαν πάντα ένα φως ελπίδας, ένα φωτεινό αστέρι που οδηγούσε στη γέννηση

Μπήκες στη σήραγγα...💥 Άσε τα Πώς και τα Γιατί... Έχεις μπει!!! Αυτό είναι!!! Σκοτεινό πέπλο απλώνεται παντού κι όλα είναι άγνωστα... Μακρύς ο δρόμος... δύσβατος... χωρίς διαφυγής ανοίγματα... Το Φ ω ς στο βάθος μακρινό... Απρόσιτο μοιάζει... Όμως υ π ά ρ χ ε ι ! ! !✨️ Κι ο ουρανός απέραντος παραμένει... Σε περιμένει....... Θ α β γ ε ι ς ! ! !🌹 Αρκεί την πορεία να συνεχίσεις... Μην σταματήσεις στιγμή ν' αναθεματίσεις... Προχώρα με ταχύτητα σταθερή και πίσω μην κοιτάς!!

Γραμμένο για μένα. Γραμμένο για σένα... Μεγαλώνω,θα μεγαλώσω και άλλο αν η ζωή και ο δημιουργός με αξιώσει ! Να θυμάσαι αγαπημένη και ονειροπόλα φίλη πώς στη ζωή δεν μένει τίποτε αμετάβλητο. Όπως στην γεωφυσική και στην γεωγραφία σημειώνονται αλλαγές έτσι και σε σένα! Οι ρυτίδες της ζωής τα λάθη,τα πάθη σου ,οι αξίες τα πιστεύω σου είναι η αντανάκλαση εκείνου του κοριτσιού με τις πυρόξανθες πλεξούδες! Τι μένει άραγε; Η ροή ουσία της ψυχής,η αγάπη η προσφορά άνευ όρων

«Σήμερα θα μιλήσουμε και για αυτό; Σήμερα ταξιδεύω καλή μου!», επανέλαβε έντονα στην Ερμιόνη ο καπετάν Μιχάλης. «Και τίποτα δεν θα με εμποδίσει να φτάσω στην κόρη μου και την γυναίκα μου». «Η κόρη σου και η γυναίκα σου, δεν σε αγάπησαν ποτέ!» «Αυτό δεν σε κάνει να έχεις άποψη, γιατί δεν στη ζήτησα, αγαπητή αδερφή μου!» Ο θυμός στο πρόσωπό της Ερμιόνης ήταν τόσος που δεν κρυβόταν ούτε με ένα κιλό make-up στο πρόσωπό της. Μια χαρά ήταν στον Πειραιά μαζί της ο καπετάνιος. Τι ήθε

Από βιτρίνα μαγαζιού σα να 'χες βγει, κούκλα σωστή. Σε θαύμαζε το πλήθος κι ο έρωτας επίσης που, δειλός κι αμήχανος, κοντά μας με προφύλαξη ακολουθούσε . Άνοιξες την πόρτα του αμαξιού και μπήκες κι ένα άρωμα εξωτικό γέμισε τον αέρα, στα κλεφτά ένα γλυκό μου χάρισες χαμόγελο, κι έναν πονηρό μορφασμό μ' ερωτικό υπονοούμενο,  μα ο δειλός ο έρωτας έκανε πως δεν είδε. Μ' ένα αστείο μου,γλυκά γελώντας γέρνεις κοντά μου και ψιθυρίζεις, πάμε παραλία στο δασάκι εκεί που κάνει πιάτσα κ

Σ αγάπησα σαν όνειρο που δύσκολα τελειώνει Κι όταν σφικτά σε κράτησα πέταξε αηδόνι Σ αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι που κρυώνει Σε κοίταξα λατρευτικά κι όλα γίνανε σκόνη Σ' αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι μες το χιόνι Ο κόσμος μου μεγάλωσε σαν θάλασσα π' ανοίγει μα συ σκληρά με πρόδωσες γιορτή μου που τελειώνει Παλίρροια η ανάσα μου με παίρνει και με πνίγει Έστρωσα σίγουρα για δυο εκείνο το τραπέζι Μία ζωή σου έδωσα γλυκιά σαν πετιμέζι Έριξα ζάρια κι έχασα δεν ένιωσα χαμένη Έζησα, είδ

Συρματοπλεγμένες σκέψεις, αιχμάλωτα πάθη, φοβισμένες επιθυμίες. Δεσμοφύλακες οι οπλισμένες τύψεις. George Kastrounis 🌹

1) Με το νέο σας βιβλίο Νίκανδρος που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος, πραγματοποιείτε ένα εντυπωσιακό πέρασμα από τον αυστηρά επιστημονικό κόσμο της ιατρικής και της ορθοπαιδικής στη συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος, που απαιτεί βαθιά έρευνα και λογοτεχνική ευαισθησία. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την ιστορία σας και τα μηνύματα που επιθυμείτε να αναδείξετε μέσα από αυτήν; Η ιστορία που αφηγούμαι είναι ένα οικογενειακό δράμα ουσιαστικά ενός πατέρα και του γιού του.

Το άτι καλπάζει στα βουνά ελεύθερο, ευτυχία, δόξα, τύχη που αναπνέει καθαρότητα. Μάτια υγρά από συγκίνηση... Δεν ξέρει τη μοίρα του. Ούτε φαντάζεται πως σαν γεράσει, κι η σφαίρα το πονέσει το δάκρυ θα κυλήσει στο περήφανο μέτωπό του. Ανθρώπου έργο αυτό. Μια πράξη πόνου. Απόλαυσε την πολύτιμη ύπαρξή σου... μα πια, αφήνεσαι στη μοίρα σου. Τα πέταλά σου δεν ηχούν ξανά. Η χαίτη σου, η περηφάνια σου. Κι εσύ άνθρωπε, έχεις με τη σειρά σου την ίδια μοίρα. Το άτι, αυτό το ξέρει. Κλεί