ΠΡΟΛΟΓΟΣ _____________ Χθες, μέσα στο ημίφως ενός παλαιοπωλείου, συνάντησα μια σιωπηλή πολιτεία από ποιητές. Οι ράχες τους ήταν λυγισμένες, οι σελίδες τους ποτισμένες σκόνη, η τιμή τους χαραγμένη πάνω στη σάρκα τους. Κάποιοι επώνυμοι, κάποιοι ανώνυμοι, όλοι εξίσου καταδικασμένοι στη φθορά. Στάθηκα μπροστά τους σαν σε κοιμητήριο μνήμης και ντράπηκα για τον κόσμο που επέτρεψε σ’ αυτές τις φωνές να σαπίζουν κάτω από λάμπες ξεθωριασμένες. Άπλωσα το χέρι και αγόρασα όσους μπορούσα

Με τη σκέψη σου κοιμάμαι με τη σκέψη σου ξυπνώ, στου μυαλού μου τα κιτάπια μέσα σε αναζητώ. Νοσταλγώ... Την ματιά σου με λαχτάρα την ολόζεστη αγκαλιά σου να κουρνιάσει η ψυχή μου μες τη βαρυχειμωνιά μου. Ψίθυροι καρδιάς σου λόγια, η γλυκιά σου ανασαιμιά, στο κορμί ανάβουν φλόγα λαίλαπα του έρωτα. Αλαφιασμένες οι αισθήσεις, στ ' άβατα της ηδονής, έχει σταματήσει ο χρόνος στο ατέλειωτο φιλί. Στης σαγήνης την ικμάδα στο βαθύ μου στοχασμό, αρμενίζω στ ' όνειρό μου που ολοζώντανο

Σε έναν ορίζοντα μαγείας αιωρούμαστε μαζί. Πάντα μαζί... Σε μία πάχνη από νότες μπαχαρικών, πορτοκάλι, κανέλα, μυρωδιές της αγάπης. Μυρωδιές ευτυχίας. Σε ένα δέντρο τυλιγμένη η γιρλάντα της παντοτινής ελπίδας. Στολίδια, οι στιγμές ομορφαίνουν τον πλανήτη. Το χέρι σου απλώνεται στην κορυφή. Και τότε ξέρω πως αν χαθώ θα είσαι εκεί. Θα είσαι πάντα εκεί... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ 3/12 ΤΟ ΦΙΛΙ Η ζωή μου είναι σάρκα από χιλιάδες όνειρα και αποτυχίες Χίμαιρες οι υποσχέσεις που κουβαλώ στις ατέρμονες άκρες της Με την καρδιά μου αναρριχιέμαι στο υφάδι που κρατάει στις φούχτες του ο πόθος Θέλω να δραπετεύσω από τ’ ασφυκτικά χέρια της αδυναμίας και της ανημποριάς Οι στιγμές μου είναι δέρμα ακατέργαστο Τις τεμαχίζω, τις ξαναδένω, τις κάνω τραγούδι πριν προλάβουν να ξεγλιστρήσουν και να χαθούν σ

🌙 Κλείνεις απόψε την ουράνια αυλαία της χρονιάς... Ενός έργου που ανέλαβες πριν γεννηθεί ο Χρόνος... ⭐️ Ρυθμικά λικνίζεσαι στις αιώρες των άστρων Ζωγραφίζεις αύξοντα χαμόγελα και φθίνουσες παρενθέσεις... Ασημόσκονη στάζεις στων ποιητών τις πένες και λ ά μ π ο υ σ α τους Μύστες σου ερωτοσκεπάζεις... ✨️ Κι εμείς... θεατές αθέατοι στις σκοτεινές ρωγμές του μικρού μας πλανήτη... Κι άλλοτε ήχοι εκκωφαντικοί που σπάζουν στις αστρογειτονιές σου και γίνονται Σιωπή... 🌙 Εσύ... στη

Έγειρε το κεφάλι κι άφησε τη σκέψη του να στάξει, να χυθεί, να κυλήσει αργά, σιωπηλά… να συρθεί κρυφά, ανύποπτα σαν ερπετό στο απέναντι τραπέζι κάτω απ’ τα πόδια της… Αυτή, χωρίς να τον έχει δει, ένιωσε ξαφνικά τον υγρό του πόθο στις πατούσες της, στις φτέρνες της, στα δάχτυλα των ποδιών της… Και βιαστικά, χωρίς να γίνει αντιληπτή, χωρίς να κοιτάει, ξαναφόρεσε, ψηλαφίζοντας με τα πόδια της, τις μαύρες της γόβες… George Kastrounis A 24Γράμματα

Τα γράφω, έτσι απλά, όπως τα νιώθω, ευελπιστώντας να τα θυμηθούν και να τα νιώσουν μαζί μου, όσοι τα έζησαν. Τα γράφω, για να μην τα ξεχάσω ... Γιατί είμαι η μνήμη μου. Είμαστε οι μνήμες μας. Ευχές, από τα βάθη της ψυχής μου!❤️ "Ασπρομηνιάς!" "Ασπρομηνιάς" κι αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια! Το δέντρο μας ολάκερο του έλατου δυο κλώνια! Με μήτε φιόγκους λαμπερούς, λαμπιόνια και στολίδια, ούτε φανταχτερό παχνί κι άχρηστα μπιχλιμπίδια! Με δίχως δώρα τις γιορτές, λούσα και τεμενάδε

Ένας σπασμένος κύκλος η αγκαλιά, αιωρούμενα κομμάτια σαν ραγισμένοι καθρέφτες που μέσα τους βλέπεις το πρόσωπό σου να μεταμορφώνεται σε κάθε ένωσή τους. Δεν έχει κέντρο, η αγκαλιά μοιάζει με χάσμα που σε καταπίνει και ταυτόχρονα σε φτιάχνει από την αρχή. Γίνεται κουκούλι από φλόγες, μια φωλιά όπου οι φόβοι σου κοιμούνται, μεταμορφώνονται σε πουλιά που τραγουδούν σε γλώσσες που δεν έμαθες ποτέ. Η αγκαλιά είναι η φωνή ενός σιωπηλού βουνού, που κατρακυλά σε ρυάκια από χρόνο.

Κόκκινος βαρύς ο ουρανός σαν μια πέτρα που θέλει να θρηνήσει. Έχει αλλάξει χρώματα ο βυθός και εσύ κοιμάσαι στης λησμονιάς την θλίψη. Κι όλο ρωτάς, που τελειώνει ο ουρανός ένα κερί γιατί καίει στο σκοτάδι; Κοίτα το φως πως λάμπει ιλαρό σαν σπαραγμός μιας τελευταίας λάμψης. Μα έξω γελάνε και πάλι τα παιδιά και ερωτεύονται το δέρμα της Μαρίας. Υγρά φιλιά στο σώμα τους καρφιά βροχή που πέφτει το χώμα να δροσίσει. Θα' ρθω ξανά στο φως της χαραυγής πίσω απ' τον φάρο που δένουνε τα

Αχ, τα όνειρα! Λαχνοί τυχεροί, ευλογημένοι είναι, όταν η ζωή μας κάνει πραγμάτωση όσα ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, τους ευγενείς πόθους μας, εκείνους που γεννιούνται στο διάβα μας από  τη λαχτάρα, την  επιθυμία μας για μια ποιοτική, καλή, ασφαλή ζωή. Αλλά, όσα δε ονειρευόμαστε κεκλεισμένων των βλεφάρων , περιπαθείς πόθοι της ψυχής, ή της καρδιάς ανάλογα από που εφορμούνται, αγοραίοι αγύρτες είναι που στοχεύουν να πουλήσουν όσο όσο την ουτοπική πραμάτεια τους ή και γιατί

Σα στοιβαγμένα πετραδάκια πλάι στ’ ακροθαλάσσι ξαπλώνουν της ψυχής τα κρίματα. Και προσμένουν.. και προσμένουν, να ‘ρθει το κύμα το τρισκάθαρο και να ξεπλύνει τη σκληρή, την πέτρινή τους ύπαρξη. Και να λάμψουν.. να λάμψουν ξανά στην πρώτη μέρα της ζήσης. Αμόλυντα, καθάρια, γεμάτα ζωή και όνειρα το κύμα που θα ξαναρθεί, απλά να επιβραβεύσει! Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Του φθινόπωρου ο άνεμος,ανάστατος,αλήτης Σε δέντρα,φράχτες , θάμνους αδιάκοπα φυσά Φορά αλλάζει τρέχει και μόρτικα σφυρίζει Τα πασπατεύει όλα κρυφά και πονηρά. Στης φυλλωσιές τους κόρφους σαχλά χασκογελάει Αγγίζει, ψαχουλεύει ,δεν νιώθει ενοχή Ιδιαίτερα σημεία λάγνα τα γαργαλάει Τα φυλλαράκια βάφει κόκκινα στη ντροπή. Πάει σ' ακτές και θάλασσες,νοτιά κι' αλάτι στάζει Παλεύει άγρια,δέρνει πελάγου τα νερα Κουρνιάζει κουρασμένος και άθελά κοπάζει Αθώα προσποιείται λευκή π

Ψίθυροι, σαν παλιές αγάπες χτύπησαν το τζάμι το πρωί. Ζητούσαν άδεια να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου. Άνοιξα λίγο την κουρτίνα∙ το φως έμπαινε διστακτικά, μαζί του κι εκείνη η γνώριμη αίσθηση πως κάτι από το παρελθόν ήρθε να με αναζητήσει. Στάθηκαν εκεί, στις άκρες της μνήμης, σαν απόηχοι που αρνούνται να σβήσουν. Κι εγώ, μισοξύπνια ακόμη, ένιωσα πως αν άπλωνα το χέρι, θα άγγιζα όσα νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω. Μα οι ψίθυροι, όπως οι παλιές αγάπες, είναι λεπτοί και εύθραυστοι∙

Ποτέ να μη σ΄ απογοητεύσει ο εαυτό σου, έχεις δικαίωμα στο λάθος όσο ζεις. Του αξίζει ειλικρινή συγχώρεση ατόφια απ΄ τη δική σου την καρδιά, όχι απ΄ τους άλλους. Μη φοβηθείς την πίκρα της καταστροφής. Μονάχα σα χαλαστείς θα προχωρήσεις παραπέρα. Χρειάζεται η καρδιά σου να ραγίσει οριστικά, αν θέλεις νέους δρόμους έρωτα να βαδίσεις. Μάθε να χαμογελάς με το μυαλό σου αφειδώς, καθώς αναζητάς τις άπειρες αλήθειες της ζωής. Μα μην ξεχνάς πως για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πάντα

Συνέβη εκείνο το βράδυ.  Από μηχανής Θεός ένας παράξενος περιπατητής στην ηλακάτη του χρόνου  με λευκή γενειάδα  και κύρτωση στη ράχη  σκόνταψε στο κατώφλι μου.  Ήθελε να ξαποστάσει μια σταλιά  στο δώμα της αγάπης  για να ξανασηκώσει στον ώμο του τα βάρη των περασμένων Χειμώνων.  Τριγύρω του συρρικνωνόταν η πλάση. Ο ουρανός μελάνιαζε στην παγερή του στάση.  Ο ήλιος μες στην κρίση του έριχνε τις αχτίδες σαν μελιχρά ζάρια  στην σκακιέρα της ζωής.  Η μόνη που κατεύναζε το μένος

Νοστάλγησα τον χειμωνιάτικο Βόλο, να περπατήσω ως τον Άναυρο. Να δω τον ήλιο να ξεπροβάλλει αχνά, πίσω από τη Γορίτσα, λούζοντας με απαλό φως τον τοξοβόλο Κένταυρο κι ύστερα να αγκαλιάζει στοργικά το εκκλησάκι στην Παναγία Τρύπα πριν ξεχυθεί προς την πόλη. Να ανασάνω το θαλασσινό αεράκι και να πάρω το δρόμο του γυρισμού, θαυμάζοντας μαρμάρινα δέντρα κι άλλα έργα τέχνης του πάρκου, να ζωντανεύουν μνήμες από καλλιτέχνες που, χτυπώντας με δύναμη σφυριά, έδιναν μορφή στη φαντασ

Με του Δεκέμβρη τις ευχές, στο φάος του Χριστουγεννιάτη, να ουρανοδρομήσουν τα γλυκά ονείρατα στη θάλασσα της ελπίδας. Η αγάπη και η χαρά ν´ανθίσουν στης καρδιάς τα απόβαθα.  Το ανέσπερο Αστέρι να λάμψει, να γεννηθεί ο Χριστούλης, το σκότος να διαλύσει, να φωτίσει το Θαύμα της Ειρήνης και της Αγάπης. Να βασιλεύουν τα παραμύθια, να μην υποφέρει καμμιά ψυχή. Στη μοναχική καρδιά ν´απλώσουμε το χέρι, κανένα παιδί να μην υποφέρει στη γη, να χορτάσει αγάπη και ψωμί. Να μην υπάρχουν

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι Καλή εβδομάδα με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές και σκέψεις Καλό μήνα κι ευλογημένο με όλα τα καλά του Θεού ! Εύχομαι από καρδιάς ο Μήνας Δεκέμβρης να είναι ✨ Μήνας υγείας ✨ Μήνας αγάπης ✨ Μήνας φώτισης και εσωτερικής γαλήνης ✨ Μήνας ευγνωμοσύνης και μικρών θαυμάτων ✨ Μήνας χαμόγελων — αληθινών, φωτεινών και καθημερινών Ο χειμώνας μπορεί να είναι βαρύς, αλλά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδ

Κάποτε, λένε, στις άκρες του χρόνου, υπήρχε ένας μήνας που βάδιζε αργά…. τόσο αργά, που άφηνε πίσω του χνάρια από ασημένιο χιόνι και μικρές σπινθηροβόλες νιφάδες που χόρευαν στον αέρα. Τον έλεγαν Δεκέμβρη. Και όπου περνούσε, άναβαν ξαφνικά φώτα στα παράθυρα, οι δρόμοι μύριζαν ζάχαρη και κανέλα, και οι καρδιές των ανθρώπων μάθαιναν να χαμογελούν ξανά. Είχε μαζί του έναν σάκο....όχι με δώρα, μα με θαύματα μικρά... τόσο μικρά που μόνο όσοι είχαν καθαρή καρδιά μπορούσαν να τα δου

Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια