"Ένας Σπασμένος Κύκλος"

Ένας σπασμένος κύκλος η αγκαλιά,

αιωρούμενα κομμάτια

σαν ραγισμένοι καθρέφτες

που μέσα τους βλέπεις το πρόσωπό σου

να μεταμορφώνεται σε κάθε ένωσή τους.

Δεν έχει κέντρο, η αγκαλιά

μοιάζει με χάσμα που σε καταπίνει

και ταυτόχρονα σε φτιάχνει από την αρχή.

Γίνεται κουκούλι από φλόγες,

μια φωλιά όπου οι φόβοι σου κοιμούνται,

μεταμορφώνονται σε πουλιά που τραγουδούν

σε γλώσσες που δεν έμαθες ποτέ.

Η αγκαλιά είναι η φωνή ενός σιωπηλού βουνού,

που κατρακυλά σε ρυάκια από χρόνο.

Στα χέρια της κουβαλά την αρχή και το τέλος,

τον πρώτο ψίθυρο και την τελευταία πνοή.

Και όταν ανοίγει,

οι κλειδώσεις του κόσμου θρυμματίζονται.

Γαλαξίες ξεχύνονται από το κενό,

και τ’ αστέρια κλείνουν τα μάτια,

για να γίνουν δάκρυα πάνω στα πρόσωπα

όσων ξεχνούν πώς είναι να ανήκεις.

Ένας σπασμένος κύκλος η αγκαλιά,

κι όμως, εκεί βρίσκεται η αρμονία του κόσμου.

Κρατά ό,τι δεν αντέχει να χαθεί,

και αφήνει ό,τι δεν ήταν ποτέ δικό σου.

Μαρία Καραθανάση 🌹