Στις άκρες της μνήμης...

Ψίθυροι, σαν παλιές αγάπες χτύπησαν το τζάμι το πρωί.

Ζητούσαν άδεια να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου.

Άνοιξα λίγο την κουρτίνα∙ το φως έμπαινε διστακτικά,

μαζί του κι εκείνη η γνώριμη αίσθηση πως κάτι

από το παρελθόν ήρθε να με αναζητήσει.

Στάθηκαν εκεί, στις άκρες της μνήμης,

σαν απόηχοι που αρνούνται να σβήσουν.

Κι εγώ, μισοξύπνια ακόμη, ένιωσα

πως αν άπλωνα το χέρι, θα άγγιζα

όσα νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω.

Μα οι ψίθυροι, όπως οι παλιές αγάπες,

είναι λεπτοί και εύθραυστοι∙

έρχονται μόνο όταν η καρδιά

έχει απομείνει γυμνή από άμυνες.

Κι εκείνο το πρωινό,

έμεινα να τους ακούω σιωπηλά,

να τους αφήνω να με διαπερνούν,

σαν μικρές υπενθυμίσεις

ότι τίποτα δεν χάνεται πραγματικά—

μονάχα αλλάζει δρόμο πριν ξαναβρεί την καρδιά.💕 Καλημέρα και καλό μήνα, Εύα μου!🌲🌲🌲

Στέλλα Μιχαήλ Ζωγράφου ✨