"Άσπρομηνιάς"

Τα γράφω, έτσι απλά, όπως τα νιώθω, ευελπιστώντας να τα θυμηθούν και να τα νιώσουν μαζί μου, όσοι τα έζησαν.

Τα γράφω, για να μην τα ξεχάσω ...

Γιατί είμαι η μνήμη μου.

Είμαστε οι μνήμες μας.

Ευχές, από τα βάθη της ψυχής μου!❤️

"Ασπρομηνιάς!"

"Ασπρομηνιάς" κι αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια!

Το δέντρο μας ολάκερο του έλατου δυο κλώνια!

Με μήτε φιόγκους λαμπερούς, λαμπιόνια και στολίδια,

ούτε φανταχτερό παχνί κι άχρηστα μπιχλιμπίδια!

Με δίχως δώρα τις γιορτές, λούσα και τεμενάδες,

μα νιώθαμε πριγκίπισσες, νεράιδες, βασιλιάδες!

Τα όνειρά μας κρέμονταν σε λάμπ' ασετυλίνης

κι απ' τους βοστρύχους τους ξανθούς ολόγιομης σελήνης!

Η φτώχεια μας κρεμότανε απ' τ' άγουρό μας στόμα,

και φίλοι μας αχώριστοι η πέτρα και το χώμα!

Τη σκούφια μας πετάγαμε, ανήμερα τσακάλια,

για μία χούφτα τσάρλεστον και τραγανά στραγάλια!

Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, πριχού χαράξ' η μέρα

Στους δρόμους ξεχυνόμασταν, στην αγκαλιά τ' αγέρα!

Πρώτοι στων νοικοκύρηδων τα σπιτικά να μπούμε,

να τους καλημερίσουμε, τα κάλαντα να πούμε!

Το χιόνι τριζοβόλαγε κάτ' απ' τα πελματά μας,

το κρύο εδρυμώνιαζε βαθιά τα σωθικά μας!

Χοντρά παλτό, ένα σκουφί κι ανύπαρκτα τα γάντια,

το ξεροβόρι σφύριζε, λευκό βουνό αγνάντια!

Στις τσέπες μας εχώναμε τα ξυλιασμένα χέρια,

στα μάτια μας λαμπύριζαν ασήμια πεφταστέρια!

Και κείνο που μας τρόμαζε μες στου χιονιά τη ζάλη,

ήταν να μην ακούσουμε: "παιδιά μας τα 'παν άλλοι"!

Στο σπίτι επιστρέφαμε καλούδια φορτωμένοι,

κατάκοποι μα η καρδιά χτυπούσ' ευτυχισμένη!

Γιομάτοι φραγκοδίφραγκα και πενταροδεκάρες,

δίπλες, μελομακάρονα και πεύκων κουκουνάρες!

Στο τζάκι μας τα κούτσουρα στις φλόγες τυλιγμένα,

στη χόβολη τα κάστανα γλυκοκαψαλισμένα!

Στο παραγών' αμέριμνη γουργούριζε η γάτα

κι εμείς τριγύρω οκλαδόν στα μάλλινα φλοκάτα!

Αχ και να ξαναγύρναγε ο χρόνος πάλι πίσω,

και κείνα που χαθήκανε γλυκά να τ' αναστήσω...

Μου λείπει κείν' η εποχή κι η άγια μυρωδιά της,

που τη γιαγιά αγκάλιαζα κι έλιωνα στην ποδιά της!

® Κατερίνα Πήττα