Φθινοπωρινό σκίτσο

Του φθινόπωρου ο άνεμος,ανάστατος,αλήτης

Σε δέντρα,φράχτες , θάμνους αδιάκοπα φυσά

Φορά αλλάζει τρέχει και μόρτικα σφυρίζει

Τα πασπατεύει όλα κρυφά και πονηρά.

Στης φυλλωσιές τους κόρφους σαχλά χασκογελάει

Αγγίζει, ψαχουλεύει ,δεν νιώθει ενοχή

Ιδιαίτερα σημεία λάγνα τα γαργαλάει

Τα φυλλαράκια βάφει κόκκινα στη ντροπή.

Πάει σ' ακτές και θάλασσες,νοτιά κι' αλάτι στάζει

Παλεύει άγρια,δέρνει πελάγου τα νερα

Κουρνιάζει κουρασμένος και άθελά κοπάζει

Αθώα προσποιείται λευκή περιστερά.

Μα επιστρέφει πάλι μες στων κλαδιών τα φύλλα

Με αύρα τους χαϊδεύει χρυσάνθεμα χρυσά,

Τα φύλλα κιτρινίζουν, πεθαίνουν απ' τη ζήλια

Αυτοκτονούν και πέφτουν στης γης την αγκαλιά.

Λευτέρης Σιώμος 🍁