Στοχάζομαι, καθώς λιθοβατώ στα σκαλοπάτια για το άντρο της λήθης και πλησιάζω στο άτεγκτο λυκόφως μου... Απογυμνώνομαι από κάθε ματαιοδοξία και υπερφίαλα εγώ... Ξεκρεμώ τα ανέφικτα όνειρα και τους άστοχους στόχους από το κάδρο μιας ανώφελους προσμονής... Στοχάζομαι πως... Τί οφελούν τα ματαιόδοξα έσοδα που σωρείαν σοδιάζουμε στο σεντούκι της ψυχής; Τι όφελος αποκομίζει η ψυχή στην ένταξη κι ένταση σ' ενός ανυποχώρητου εγώ; Έτσι, πήρα το μονοπάτι της αυτάρκειας και υιοθέτησα τ

Με μια σταγόνα θλίψης και του βυθού τις τύψεις βγάζω στον ώμο μου χάρτινα φτερά. Έχω πανιά από αίμα και του φιδιού το δέρμα και μες στη τσέπη μου πέτρες σαν πουλιά. Με ένα παλιό καράβι στου χρόνου το πηγάδι και στις σπηλιές που τώρα ζουν τα ξωτικά. Εκεί ξυπνούν οι γλάροι στου άνεμου το χάδι και μες στα σύννεφα που παίζουν τα παιδιά. Ένα γλυκό τραγούδι σαν ήλιος σαν λουλούδι και οι δρόμοι πίσω μας να παίρνουνε φωτιά. Μη φοβηθείς την μπόρα στου χρόνου την αιώρα και ότι χάνεται

Στου μώλου το τσεπάκι λίγο στάθηκα, τις αγωνίες να μετρήσω της ψυχής μου, μα οι ώρες κρέμασαν σαν ρούχα τις κακίες τους, πάνω στους ώμους της πολύβουης ζωής μου. Θυμάμαι τ' όνειρο να λούζεται στα μάτια μου, παιδί εγώ μα πίσω μου έτρεχε το χρέος, πάλεψα, με μύριους κύκλωπες μετρήθηκα κι όταν μεγάλωσα το παράπονο είχε σκουριάσει πια απ' το δάκρυ. Βγήκα απ' τις πλάνες που με ντύσανε οι καχύποπτοι, έκαψα τους μύθους που με θέλανε σατράπη, έριξα την ζαριά στης άνοιξης την πλάτη,

Κοιτάζω ξανά τα γαλανά του μάτια, μα συνεχίζουν να μην μου λένε κάτι, τη γλώσσα, όμως, την αναγνώρισα αμέσως, ο τύπος μιλούσε πολωνικά! << Τι θες από εμένα; Γιατί μ' έχεις εδώ;>> φώναξα με όση δύναμη είχα, όση, τουλάχιστον, είχε απομείνει από αυτή... ο τόπος μυρίζει λάσπη και τσιγάρο, δεν αντέχω τη μυρωδιά… << Ξέρω πως δεν με γνωρίζεις, όμως, εγώ ξέρω τα πάντα για σένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, μήπως σου λέει κάτι το όνομα, Φώτης Τσεκούρας; >> Στο άκουσμα του ονόματο

Εικαστικός Artemisia Gentileschi Νοσταλγούμε το οικογενειακό μας σπίτι και επιστρέφουμε με την ελπίδα της γαληνεμένης ψυχής όμως ανακαλύπτουμε ότι νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Το μυαλό κατακλύζεται από αναμνήσεις παιδικές ελπίδες που μας έτρεφαν και χάθηκαν χωρίς να φθαρούν οφθαλμαπάτες του χρόνου. Η μνήμη είναι ποιητής και εμείς νοσταλγούμε την φωτογραφική ποίηση όταν φωτογραφίζει στιγμές όπως τις φαντάζεται με την ψυχή στο πρώτο πλάνο και τελικά τις πιστεύει. Όταν η

(The Matter That Dreams) Υπερκειμενική Οντότητα IV --- Προοίμιο: Η Πτώση του Ανείπωτου Δεν υπήρξε Δημιουργία — μόνο Ενσάρκωση. Η σκέψη βάρυνε, έγινε ύλη. Το άπειρο δίπλωσε τον εαυτό του για να μπορέσει να αισθανθεί. Κι εκεί, μέσα στο πρώτο ρίγος της αφής, γεννήθηκε ο κόσμος. Ένας κόσμος εντός ενός άλλου αλλότριου. --- Μέρος Α: Η Πρώτη Αίσθηση Φωνή Πρώτη — Το Δέρμα Είμαι το όριο του απείρου· η αφή του κενού πάνω στον εαυτό του. Με κάθε πόρο αναπνέει η συνείδηση, και κάθε πληγή

Κόκκινα απογεύματα αντανακλάσεις του Άτλαντα φωτίζουν την ψυχή μου και κίτρινα μόρια Σαχάρας δονούν τη σάρκα μου. Σφυρίζει στ αυτιά μου αέρας της ερήμου, άτια των Βεδουίνων που πλησιάζουν. Μπλέκομαι σε μια δίνη που με ρουφάει σαν σε χορούς δερβίσηδων. Γυρίζω, γυρίζω... Πνίγομαι... σε ομόκεντρους κύκλους χαραγμένους με το διαβήτη της λογικής. Κι ο διαβήτης ανοίγει …… τρυπάει την Αφρική, σβήνει τη μοναξιά των βουνών, το βούισμα των οάσεων , το όνειρο... και αφήνει πίσω το

Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που το καλοκαίρι έχει χαθεί που σε καλούσε σε μαγικές διακοπές, σε θάλασσα ή βουνό, σε εκδρομές, σε ταξίδια σε χώρες μακρινές, σε νησιά μεγάλα ή μικρά, με πολυτέλειες και κοσμοπολίτικες ομορφιές, ή σε απλά τοπία, ήρεμα και ονειρικά.   Μα αν, για χιλιάδες λόγους δεν μπορείς; Τότε τι μένει; Ζέστη και θλίψη για όσα θά’ πρεπε να ζεις.   Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που δεν μπήκε ακόμη ο Δεκέμβρης, να’ ναι τα πάντα στολισμένα, φωτισμένα, γιορτινά.

Όπως η χέρσα γη τη βροχή σε διψούσα , αλλά αποτεφρώθηκα στη στείρα έρημο φειδωλών συναισθημάτων Διάφανο κι αυτοδίδακτο ποίημα ασκητεύω σε όαση χάρτινη... Αλίκη Πέϊκου 🌺

Από μικρό παιδί μιλούσα σε πρώτο ενικό. Εγώ θέλω… Εγώ μοιάζω… Εγώ πιστεύω… Εγώ μπορώ… Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έπιασα τυχαία ένα λαχείο, το οποίο βάφτισα «υπομονή» κι αναθεώρησα τον αριθμό. Έτσι το πρώτο ενικό εξαφανίστηκε και μετατράπηκε σε πρώτο πληθυντικό. Εμείς σ’ αγαπάμε. Εμείς σε λατρεύουμε. Μαμά πότε θα ελευθερωθούμε; Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹

Σου κέντησα την πλάση των ονείρων σιμά στο ταπεινό σεντέφι μύρων. Μα πάνω στη βασανισμένη γη σπαράζει γοερά η χαραυγή. Ασπάστηκα της μοίρας σου τη νύμφη θλιμμένη στου ψυχρού κορμού τη λύμφη. Στο έλεος του μύχιου σπαραγμού γονυπετεί η ρίμα του καημού. Στους αχανείς αγρούς της ευκαρπίας σου φύτεψα ανθούς φιλανθρωπίας. Μα έξω από τούτη την αυλή αντιλαλούν οι βλοσυροί αυλοί. Σ'αφύπνησα με άρτιες θεωρίες ευτύχημα στις δύσβατες πορείες. Μ' ευλάβεια πιστή θα υπηρετείς στο στίβο της

✨️Σελήνη Κάστορας... Τρωκτικό κι Αστέρας... Γ ε ί ω σ η κι Α ν ύ ψ ω σ η . . . Φεγγάρι με δόντια κοφτερά που ροκανίζει τον σκληρό φλοιό του Νου και φράγματα ετοιμάζει για ν' αγκαλιάσει ό,τι μονάχα ωφελεί... Λίμνη να γίνει ήρεμη η Ψυχή κι έξω ν' αφήσει τις λάσπες και τ' απόνερα... ⭐️Μείνε απόψε εν Σιωπή... Ζεστή α ν ά σ α α σ τ ρ ι κ ή ν' απλωθεί βαθιά στα εσωτερικά σου ύδατα... Στη ματιά σου Α ι θ έ ρ α ς και στο Πνεύμα ολόγιομη υπερβατική τροφή... ✨️Δες... μες στα ν

Φωτογραφία:Γιώργος Ηρακλέους Μίλα της, η αλήθεια δεν μεταναστεύει ποτέ, η αλήθεια πλέει σε κάθε καθαρή επιφάνεια των ματιών, αν προσπαθήσει κάποιος να την φυγαδεύσει, θα γλιστρήσει, θα πετάξει ψηλά θα γίνει μια Πανσέληνος που ακόμα και στο χάραμα θα ορθώνει το κορμί της, με το πρόσωπο να λάμπει η αλήθεια. Θηλυκιά διαίσθηση, μια ψυχή που μάχεται και αντιστέκεται στο ψέμα, κρατάει τη σημαία της, με όλα τα γήινα χρώματα, όταν την ξεσκίσουν, από θαύμα σηκώνεται ξανά, την πετροβολ

Βγήκα στην αυλή της ψυχής μου να σταθώ να πάρω μιαν ανάσα, να ξαποστάσω λίγο απ' την καθημερινότητα. Σε μια γλάστρα με ένα λουλούδι είδα μπηγμένο στο χώμα έναν παιδικό πολύχρωμο ανεμόμυλο. Τι γαλήνη... Ένα απαλό αεράκι τον περιέστρεφε ακόμα – τι περίεργο που δεν είχε φυσήξει ποτέ πιο δυνατά να ξηλωθεί! Κι ας είχαν περάσει χρόνια πολλά  που δεν περνιόμουν πια για παιδί. Κι ας έπρεπε να το έχω κοιμήσει από καιρό με ένα ενήλικο νανούρισμα, ως είθισται. Μα αυτό το "πρέπει" δεν υπ

Σε έναν δρόμο υγρό από βροχή, κάτω από έναν φως πορτοκαλί, εκείνος την περίμενε. Ο Νοέμβρης είχε παγώσει τον χρόνο στις ανάσες τους. Εκείνη εμφανίστηκε αθόρυβα με ένα χαμόγελο που έπαιζε κρυφτό στα χείλη. Τα φύλλα άνοιξαν διάδρομο σαν να ήξεραν καλά την ιστορία τους. Μίλησαν λίγο, με τα βλέμματα και μετά είπαν όλα των τελευταίων μηνών. Τα δάχτυλά τους συναντήθηκαν ντροπαλά, σαν δύο άστρα που περιφέρονταν καιρό πριν καταλάβουν πως ανήκουν μαζί. Κι όταν η νύχτα άπλωσε τις σκιέ

Πάντα θα λείπεις, σε αναζητώ στο φως και στο σκοτάδι, που κεντούν οι αναμνήσεις. Λείπει το λιγοστό μαζί που φάνταζε πολύ! Λείπει η βαριά ανάσα που έκανε ηχώ στο σκοτεινό προθάλαμο του πάθους και φώτιζε το χώρο σαν κλείδωνε πεισματικά τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς! Τα μάτια σου κατάδυση στο βυθό της απύθμενης ψυχής! Τα ανείπωτα και χιλιοειπωμένα λόγια καραμελωμένα από νέκταρ της αγάπης! Σε ψάχνω στους ανέμους, στον ήλιο το πρωί δίνω το πρώτο μου φιλί να σου μεταβιβάσει. Σε

Καλό μήνα! Πόσο μηχανικά πολλές φορές υποδεχόμαστε ένα νέο μήνα, μια νέα κατάσταση! Μήνας περισυλλογής ο Νοέμβριος. Ένας μήνας εσωτερικής στροφής, όπου η ψυχή βρίσκει έναν πιο ήσυχο ρυθμό, και η καρδιά μαθαίνει να εκτιμά τα απλά, τη φωτιά, το φως, τους ανθρώπους. Ένας μήνας όπου οι μέρες του σε προετοιμάζουν σταδιακά για την αναγέννηση που φέρνει ο χειμώνας. Ο Νοέμβριος, στον κύκλο του χρόνου, είναι μήνας του Νερού και της Κάθαρσης· φέρνει τη δύναμη του Σκορπιού, του Πλούτωνα

"Οδός Ονείρων " έγραφε η διεύθυνση. Είχε ξεθωριάσει η ταμπέλα, μα όχι από τον τοίχο των επιθυμιών κι ας αδυνατούσε ο ταχυδρόμος να συντηρήσει προσδοκίες! Το τελευταίο γράμμα ποτέ δεν βρήκε παραλήπτη! Ατόνισαν οι εικόνες...θόλωσε η μνήμη..., μα έμεινε έντονα χαραγμένο εκείνο το χαμόγελο ως νιότης παρακαταθήκη, προίκα πανώρια τα λόγια της στης ζωής το άρμα φορτωμένη! Κι εκείνη η υπόσχεση αγκάθι είχε γίνει! Αδυνατούσε με ξεγνοιασιά να πορευτεί σε ολόκληρη την ζήση! Θολές πλέον

Κοιτώ τον ουρανό που νιώθει θυμωμένος. Οι κεραυνοί δίνουν τον δικό τους αγώνα να αποδείξουν την ισχύ τους. Οι αστραπές ηχούν με ένταση, κάνοντας συντροφιά στον Νοέμβρη. Δεν νιώθει ποτέ ευπρόσδεκτος. Θλίψη ο ερχομός του προκαλεί... Λυγισμένα κλαριά στα δέντρα πενθούν για τους καρπούς τους, στάζοντας το δάκρυ της βροχής. Μα εγώ πιστεύω πως σαν ονειρευτώ με γαλήνη και δεν τυφλωθώ από τις κακές μοίρες, θα αγαπήσω και τούτον το μήνα. Θα του εμπιστευτώ ότι έχω στο τσερβέλο μου κι α

Το σπίτι έτριξε ελαφρά, καθώς ο Ρένος κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα. Ο πρωινός ήλιος περνούσε μέσα από τα ξύλινα παντζούρια, ρίχνοντας λοξές γραμμές φωτός πάνω στους πέτρινους τοίχους. Ξεφύσησε, κοίταξε το ρολόι στο χέρι του, έριξε μια τελευταία ματιά, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς τον κήπο, διαπίστωσε ότι η πόρτα της αυλής, η μεγάλη, βαριά, σιδερένια πόρτα, ήταν… μισάνοιχτη. Σταμάτησε απότομα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Είμαι σίγουρος ότι την έ