ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΕΞΗ

Κάθε χρόνο ο μικρός Στέφανος περνούσε τα Χριστούγεννα με τους γονείς του στο χωριό. Εκεί ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά του και ο Στέφανος ανυπομονούσε πάντα για αυτές τις μέρες. Έπαιζε με τα ξαδέρφια και τους φίλους του στα χιόνια, γελούσε, χαιρόταν… Όμως τα τρία τελευταία χρόνια όλα είχαν αλλάξει. Από τη μέρα που έφυγε η γιαγιά του, ο παππούς σταμάτησε να μιλά. Ο γιατρός είπε πως ήταν από το σοκ, από εκείνο το τελευταίο αντίο. Από τότε, τα Χριστούγεννα δεν ήταν πια ίδια για κανέναν....

Το σπίτι έτριξε ελαφρά, καθώς ο Ρένος κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα. Ο πρωινός ήλιος περνούσε μέσα από τα ξύλινα παντζούρια, ρίχνοντας λοξές γραμμές φωτός πάνω στους πέτρινους τοίχους. Ξεφύσησε, κοίταξε το ρολόι στο χέρι του, έριξε μια τελευταία ματιά, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς τον κήπο, διαπίστωσε ότι η πόρτα της αυλής, η μεγάλη, βαριά, σιδερένια πόρτα, ήταν… μισάνοιχτη. Σταμάτησε απότομα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Είμαι σίγουρος ότι την έκλεισα!» σκέφτηκε...

Η σημαία η γαλάζια, βγήκε πάλι στα μπαλκόνια,                                                   να για δες πως ανεμίζει, όπως κάναν τα κανόνια. Ο σεβασμός για την πατρίδα, θα βγει πάλι μες τους δρόμους, εκεί που οι άνθρωποι θυμούνται την ελευθερία και τους νόμους. Να φωνάξουμε το ΟΧΙ πρέπει πάλι στον εχθρό                                                             για να ξέρει πως εμείς θα είμαστε για πάντα εδώ!   ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΞΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ💦