Πόσο μου αρέσει το φθινόπωρο...

Μου αρέσει το φθινόπωρο.

Είναι που το καλοκαίρι έχει χαθεί

που σε καλούσε σε μαγικές διακοπές,

σε θάλασσα ή βουνό, σε εκδρομές,

σε ταξίδια σε χώρες μακρινές,

σε νησιά μεγάλα ή μικρά,

με πολυτέλειες και κοσμοπολίτικες ομορφιές,

ή σε απλά τοπία, ήρεμα και ονειρικά.

Μα αν, για χιλιάδες λόγους δεν μπορείς;

Τότε τι μένει;

Ζέστη και θλίψη για όσα θά’ πρεπε να ζεις.

Μου αρέσει το φθινόπωρο.

Είναι που δεν μπήκε ακόμη

ο Δεκέμβρης, να’ ναι τα πάντα

στολισμένα, φωτισμένα, γιορτινά.

Στους δρόμους να μυρίζεις τα γλυκά,

κουραμπιέδες, μελομακάρονα, μπακλαβά.

Να ανυπομονείς για μια χαρά

και να χτυπάει η καρδιά

στο ρυθμό που αναβοσβήνουν τα φωτάκια.

Μα αν η χαρά αυτή δε’ ρθει;

Τότε τι μένει;

Απογοήτευση και θλίψη να σε πνίγει στη σιωπή.

Μου αρέσει το φθινόπωρο.

Είναι που δεν ήρθε η άνοιξη,

να ανασαίνεις βαθιά τον μυρωδάτο αέρα,

να χτίζεις όνειρα σαν τα πουλιά,

να περιμένεις τα χελιδόνια να φανούν,

να μυρίζεις ανθισμένες αμυγδαλιές,

κερασιές, ροδακινιές, βερικοκιές.

Να ελπίζεις να αναγεννηθείς κι εσύ,

σαν τα άνθη στα ξερά κλαδιά.

Μα αν η αναγέννηση δε συμβεί;

Τότε τι μένει;

Άνθη μαραμένα… ελπίδες που δεν άνθισαν μαζί.

Μου αρέσει το φθινόπωρο

Γιατί είναι η πιο ήρεμη εποχή.

Δεν ζητάει πολλά, δεν τάζει, δεν απαιτεί.

Δεν σε ρωτάει αν είσαι αρκετή.

Μόνο ηρεμία και περισυλλογή.

Χρυσαφένιο, θαμπό φως, ήχοι βροχής

και μυρωδιά βρεγμένου χώματος.

Είναι η πιο γλυκιά εποχή,

με βουτιές σε όνειρα και φαντασίες.

Ακόμη κι αν κρυώσεις,

κι αν την ψυχρούλα του αισθανθείς...

Τότε τι θέλεις;

Ένα ρόφημα ζεστό και μια κουβερτούλα

να κουκουλωθείς... είναι αρκετό.

 Νίκη Μαντζαβίνου 🌹