ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Κόκκινα απογεύματα αντανακλάσεις του Άτλαντα φωτίζουν την ψυχή μου και κίτρινα μόρια Σαχάρας δονούν τη σάρκα μου. Σφυρίζει στ αυτιά μου αέρας της ερήμου, άτια των Βεδουίνων που πλησιάζουν. Μπλέκομαι σε μια δίνη που με ρουφάει σαν σε χορούς δερβίσηδων. Γυρίζω, γυρίζω... Πνίγομαι... σε ομόκεντρους κύκλους χαραγμένους με το διαβήτη της λογικής. Κι ο διαβήτης ανοίγει …… τρυπάει την Αφρική, σβήνει τη μοναξιά των βουνών, το βούισμα των οάσεων , το όνειρο... και αφήνει πίσω του το επίπεδο (Ο,...

Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Ριπές μνήμης, αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες κι απόηχοι ερώτων μυστικών διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών στον ουρανό της συνείδησης.   Σταχτιά, βαριά, σύννεφα, χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης, αδειάζουν  υποσχέσεις ανερμάτιστες κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού .    Αφροδίτη Διαμαντοπούλου 🌹

Λευκοί σταυροί μπηγμένοι σε τσιμέντο από χαρμάνι περίεργο Άμμο από την Κερύνεια, χαλίκια από τον Πενταδάχτυλο, Αίμα και δάκρυ των...