Ζωή μου...

Στου μώλου το τσεπάκι λίγο στάθηκα,

τις αγωνίες να μετρήσω της ψυχής μου,

μα οι ώρες κρέμασαν σαν ρούχα τις κακίες τους,

πάνω στους ώμους της πολύβουης ζωής μου.

Θυμάμαι τ' όνειρο να λούζεται στα μάτια μου,

παιδί εγώ μα πίσω μου έτρεχε το χρέος,

πάλεψα, με μύριους κύκλωπες μετρήθηκα

κι όταν μεγάλωσα το παράπονο είχε σκουριάσει πια απ' το δάκρυ.

Βγήκα απ' τις πλάνες που με ντύσανε οι καχύποπτοι,

έκαψα τους μύθους που με θέλανε σατράπη,

έριξα την ζαριά στης άνοιξης την πλάτη,

κι έφερα ...τρία κι άσσο.

Ξεχνάω απόψε τον χορό της κυριαρχίας μου,

δεν με τρομάζει η αγάπη που θυμάται,

μετά από τόσες μάχες το παιδί που έχω βαθιά μέσα μου τίποτε πλέον δεν φοβάται.

Δεν εκπλήσσομαι εύκολα πιά.

Νικόλας Ζαχαρόπουλος 🌹