"Η έννοια της Μάνας"

Σου κέντησα την πλάση των ονείρων

σιμά στο ταπεινό σεντέφι μύρων.

Μα πάνω στη βασανισμένη γη

σπαράζει γοερά η χαραυγή.

Ασπάστηκα της μοίρας σου τη νύμφη

θλιμμένη στου ψυχρού κορμού τη λύμφη.

Στο έλεος του μύχιου σπαραγμού

γονυπετεί η ρίμα του καημού.

Στους αχανείς αγρούς της ευκαρπίας

σου φύτεψα ανθούς φιλανθρωπίας.

Μα έξω από τούτη την αυλή

αντιλαλούν οι βλοσυροί αυλοί.

Σ'αφύπνησα με άρτιες θεωρίες

ευτύχημα στις δύσβατες πορείες.

Μ' ευλάβεια πιστή θα υπηρετείς

στο στίβο της ζωής σαν μαχητής.

Ποτέ παιδί μου δε θα μετανιώσεις

για την πνοή αγάπης που θα δώσεις.

Πιο πέρ'απ' τ'άστραπόβροντα δεινά

θα χαίρεσαι τα κόσμια δειλινά.

© ANASTASIA NEROLI

Set'22—Giu'23- Mag' 24 (Rev.)