Η ιστορία αυτή, μας θυμίζει ότι η αληθινή αλλαγή δεν γεννιέται από την εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη, ούτε από τα λόγια που λέμε στον εαυτό μας. Η μεταμόρφωση έρχεται όταν κοιτάμε τα μάτια εκείνων που αδικήσαμε, όταν τολμάμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη. ❤️Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη: Σ’ ένα χωριό που άγγιζε τη σιωπή των λόφων, ζούσε ένας νεαρός ονόματι  Μένιος . Ήταν άνθρωπος ευγενικός στα λόγια, αλλά βιαστικός στις κρίσεις του. Κάθε πρωί στεκό

Τα υφαντά του πόθου μας τα έδωσα στον ήλιο να ζεστάνει. Τα κρέμασα σε κλάρα λεμονιάς. Ήταν το άρωμα ακόμη του κορμιού σου, τόσο νωπό λες και δεν πέρασε στιγμή, που άπλωσε στο πρωινό σαν τον αέρα. Μοίρασα τις αλήθειες μας όπως θα μοίραζα το βιός. Ήταν απτή η ομορφιά σου. Ήταν γιομάτες όλες μας οι εκφράσεις, από του πάθους τις ακμές. Ο έρωτας, καθόταν στο "καθιστικό "του χρόνου με έκφραση θριαμβευτή. Ακόμη οι αισθήσεις καν, δεν είχανε κουρνιάσει. Ούτε του πάθους οι ορμές, καταλ

Αν μιλάμε για ενσυναίσθηση, ας πάψουμε να τη φυλακίζουμε στα ανθρώπινα όρια. Γιατί η ενσυναίσθηση δεν είναι συναίσθημα — είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι να κοιτάς το ζώο που σφαγιάζεται και να νιώθεις μέσα σου την αδρεναλίνη του πόνου από την αφαίρεση της ζωής του. Να βλέπεις το πουλί που πέφτει νεκρό από τον σκληρό, μεταλλικό ήχο μιας τουφεκιας και να πονάς σαν να χάθηκε η ίδια η ελευθερία, σα να σου αφαιρούν την ίδια σου την καρδιά. Να αντικρίζεις το ψάρι που παγιδεύεται στα δί

Πολλά λάθη, πολλές πίκρες στη ζωή σου. Εσύ όμως συνεχίζεις ακάθεκτα την πορεία σου. Συνεχίζεις να προχωράς αποφασισμένα, γιατί τα λάθη και οι πικρές δημιουργούν τις πιο απότομες, τις πιο περίτεχνες κι απρόσμενες στροφές. Ευθύνονται για τους πιο επικίνδυνους κατήφορους, τις πιο σφοδρές συγκρούσεις, τις πιο απίστευτες ανατροπές… George Kastrounis Εκδόσεις 24 Γράμματα 🌹

Μια φορά κι ένα καιρό σε μια χώρα που ήταν γεμάτη χρώματα κι ονομαζόταν ‘’ Η Χώρα των Χρωμάτων’’, υπήρχαν άπειρα ουράνια τόξα που στόλιζαν τον ουρανό της τροφοδοτώντας τα σπάνια χρώματά τους στα τοπία, στα δέντρα, στα φυτά, έτσι που τα έκαναν όλα να μοιάζουν σαν ζωγραφιά. Σ ’αυτή τη πανέμορφη χώρα εμφανίστηκε ένα γκρίζο σύννεφο έξαφνα, που ίσως είχε χάσει το δρόμο του από την χώρα της βροχής. Αυτό όμως το γκρίζο σύννεφο αναπάντεχα κι αιφνιδιαστικά άρχισε να ροκανίζει δίχως στ

Εδώ , θα περιμένω ανέμους ούριους να γυρίσουν τη φτερωτή σου, ν' ακούσω το τραγούδι σου στολισμένο με στίχους που φτιάχνουμε αινίγματα. Εδώ , σε πέτρες σαν κι αυτές θα γράψω τ' όνομα σου , να έχουνε να παίζουνε πεντόβολα οι ώρες όταν θα ξαγρυπνάνε. Εδώ, που η φθορά τρομάζει, τώρα άφθαρτο θρόνο σου ετοιμάζει, γιατί κι αυτήν την μάλωσα κι αμέσως γνώμη άλλαξε και τώρα προσπαθεί ν' ακούσει το τραγούδι σου , να λύσει το αινιγμά σου. Εδώ , σ' όσους δεν εμάλωσα έδειξα την πληγή σου

Μέσα στο σκοτάδι της θλίψης, μέσα στην καταχνιά της ακατάλυπτης σιωπής ανακάλυψα τα πιο σκληρά κοχύλια του βυθού μου. Κολυμπούσα γυμνός, χωρίς σκάφανδρο. Με κυνηγούσαν τεράστια ψάρια, έτοιμα να με κατασπαράξουν. Μα γω φοβόμουν πιο πολύ τους ανθρώπους που έσκαζαν χαμόγελα στην παραλία. Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου 🌹

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε ξωτικά, Κύκλωπες κι εκδικητικά αρπακτικά, μ΄ ένα έκτακτο πέρασμα απ’ τα στενά του Κάτω Κόσμου, δραπετεύοντας αλώβητη απ’ τα σκοτάδια τ’ άγραφου νόμου. Σε όσες θάλασσες κι αν ταξίδεψα, όσες χώρες κι αν επισκέφτηκα, όσες αγκαλιές κι αν με φιλοξένησαν, όσα χτυποκάρδια κι αν αφουγκράστηκα, ο γλυκός παράδεισος της καρδιάς σου με γαληνεύει, με γοητεύει, μεμαγεύει, με εμπνέει και τέλος μ΄ αναγεννάει. Γι’ αυτό ξηλώνω τον χρόνο και πλέκω τα μοτίφια της ποίησης

Καθώς ο μελλοντικός άνεμος κοκκινίζει τη δύση, η μέρα τελειώνει μ’ ένα σκόρπισμα αισθήσεων. Λαβύρινθος πίσω μας — συλλαβίζει κόκκινες τούφες φωτός. . Τριζόνια – αμέτρητα – στο ίδιο τραγούδι, παρηγορούν μια ξεχασμένη πηγή. Το νερό σταλάζει σιγά στο χώμα, στα πέρα βουνά που χάνονται. . Ξερά φύλλα δροσίζονται στα δέντρα που μουρμουρίζουν μεταξύ τους. Ένα ταξίδι αρχίζει αχνά, σαν καπνός στον μακρινό ορίζοντα. . Τα δέντρα στέκονται προσοχή στη νύχτα, και κάτι λένε, όπως πάντα. Η ν

Αναφορά μέσα απο προσωπικές εμπειρίες από τα ταξίδια μου. Η μέρα έδυσε και οι ψυχές κουλουριάζονται στα άβουλα, παγωμένα σώματα προσπαθώντας να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα πριν ο τρόμος της μοναξιάς τις κυριεύσει τη νύχτα. Περπατώ σε υγρά μονοπάτια, υφαίνοντας τα άσκοπα Πάτερ ἡμῶν της νύκτας ασκούμενος προσκυνητής μιας άδειας λατρείας. Προσδοκώ τις αλήθειες μιας χλωμής βεβαιότητας, σε αναπάντητα λόγια και ατέρμονες πορείες στο ακατέργαστο φως. Ακούω τις ανάσες των ιδρωμένων

Σε έναν κόσμο καινούργιο, γεμάτο φως, θα θεμελιωθεί το αύριο με αγάπη και αλήθεια. Με πέτρες πολύτιμες που λάμπουν καθαρές. Με την αέναη προσπάθεια απεγκλωβισμού απ’ τη μέγγενη του παρελθόντος. Πάνω από την ολότητα του κενού και του σκότους, θα απλωθεί η δύναμη της πίστης – πιο φωτεινή, πιο δυνατή. Θα σωπάσουν οι εκκωφαντικοί ήχοι των μαχών. Θα σιγήσουν οι κραυγές του πόνου και του φόβου. Η ειρήνη θα απλωθεί στο σύμπαν, ενώνοντας γη και ουρανό. Με την αθωότητα του παιδιού που

Φυσούσε ο αγέρας και πέταγε κομμάτια την καρδιά μου. Κομμάτια αγάπης από δω κομμάτια αγάπης από κει, παλινδρομικά με γύριζε και με πέταγε στην ουρανοθάλασσα, στροβιλιζόμουνα στη χαοτική του δίνη. Έριξε τη σκιά μου στους ασφόδελους και με γέμισε αγκάθια και η Σελάνα σαν ωριμασμένο αγκαθωτό φραγκόσυκο τρύπησε σαν δίκοπο λάζο την καρδιά μου. Θαμπό το πρόσωπο του ουρανού έσβησε τ´άστρα. Τύλιξε το λυκόφως την ψυχή μου και πως να μερώσει το θεριό που καίει μέσα μου? Η καρδιά μου σα

Σκαρί μοναχικό αρμένιζες στην πλάση,  κι έλεγες, τούτο το ταξίδι πού θα φτάσει; Πως η αγάπη, νόμιζες, ποτέ της δεν θα 'ρθει και μέσα σε ανία της ζωής είχες θαφτεί. Μα, όταν την είδες πανώρια να υφαίνει τον έρωτα, τον πόθο με σώμα και ψυχή, στολίστηκες και ντύθηκες σαν να 'τανε γιορτή... Καιρός, είπες, ήτανε, μου χρώσταγε η ζωή! Με πάθος την πήρες απ' το χέρι μη χαθεί, ρίχνοντας άγκυρα σε όρμο προσμονής, τις δέστρες δένοντας σε μόλο απαντοχής... Σε τύλιξε με θέρμη, με ό, τι εί

Μη χτίσεις τη φωλιά ψηλά και τηνε γείρει ο κλώνος και θα σου φύγουν τα μικρά αχ, και θα σε πνίξει ο πόνος. Πουλάκι μου, αχ, εγώ θα'χω την έγνοια σου βαθιά μες την καρδιά μου, για σένα θα καρδιοχτυπώ όσο θα ζω ... κι υπάρχω. Ο ύπνος σου να 'ναι ζάχαρη, τ ' όνειρά σου μέλι, με ανθόνερο να λούζεσαι... σαν ήλιος ανατέλλει. Αχ, δώδεκα βρύσες με νερό και τριάντα δυό πηγάδια, δεν θα μου σβήνουν τη φωτιά που καίει στα φυλλοκάρδια. Τριανταφυλλιά Παπανδρέου 🌹

1. Οι Παράλληλες Τροχιές μόλις κυκλοφόρησαν από την ΚΑΠΑ Εκδοτική και περιγράφονται ως έξι ιστορίες που φωτίζουν τη μοναξιά. Πείτε μας για αυτές καθώς και τι ήταν αυτό που σας ώθησε να αγγίξετε αυτό το θέμα; Πράγματι. Και τα έξι διηγήματα μιλούν για μοναξιά. Κάποιοι ήρωες καταφέρνουν να βγουν στο φως και κάποιοι άλλοι παραμένουν στο σκοτάδι. Ο λόγος που άγγιξα αυτό το θέμα ήταν επειδή πρόκειται για ένα σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα που λίγο έως πολύ μας αφορά όλους. 2. Βλέπουμ

*Το παρόν ποίημα γράφτηκε από κοινού –εξ ημισείας και εξ αδιαιρέτου– με την ομότεχνη φίλη Βασιλική Κώνστα στα πλαίσια πρόκλησης συν-δημιουργίας... Με κοίταξαν βαθιά στα μάτια δύο πυρωμένα κάστανα – διαπεραστικό το κάλεσμά τους∙ ένας ήχος απόκοσμος, άδοτος όμως, εσωτερικός. Μου γέννησαν την επιθυμία να τα φιλήσω ευλαβικά, να αναζωπυρώσω τη φωτιά τους και να την κάνω να παραμείνει για πάντα αναμμένη∙ καμία αντιπυρική ζώνη να μη σταθεί ικανή να ανακόψει το σαρωτικό πέρασμά της σ

Ασπρόμαυρη φωτογραφία του υποβρυχίου Παπανικολής, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το παρόν διήγημα πήρε Β’ έπαινο στον 13ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2024 του Όμιλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος. «Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστί όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται· εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας. Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες το

Εικαστικός Πόπη Μπίσσα 🌹 Κι αν χάθηκε η αύρα κι αν δίψασε η καρδιά εδώ κοντά μου μένει ακίνητη η κάθε σιγαλιά. Στους ποιητές που αγάπησα στο όνειρό μου που δεν παράτησα σε κάθε κύτταρό μου σιωπηλό Εκεί λιμνάζω ψάχνοντας διέξοδο στο φως. (Ποιητική συλλογή Αποτυπώσεις) Πόπη Μπίσσα 🌹

Τα μάτια μου βλέπουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω και δεν βλεπώ παρά ένα ελάχιστο μικρό φως από ψηλά. Προσπαθώ να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια αλλά τίποτα. Μυρίζει καμμένο λάστιχο και το κοστούμι μου είναι γεμάτο λάσπες. Δεν θυμάμαι πολλά, παρά μόνο ότι είχα έναν καυγά με έναν πελάτη μου, σχετικά με την υπόθεση του και δεν ήθελε να με ακούσει καθόλου. Μετά από αυτό ένα σκοτάδι… Αντικρίζω δυο γαλανά μάτια να με κοιτάνε, μου λένε κάτι σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω, ή τουλάχιστον

Η ψυχή όταν καθαριστεί, μοιάζει με λίμνη  διάφανη. Αν δεις μέσα της, δεν βλέπεις νερό, μα τον ουρανό  που την καθρεφτίζει. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Το Κάλλος  δεν είναι μορφή. Είναι η σπίθα  που ανάβει όταν το βλέμμα  συναντά την αλήθεια  πίσω από τα σχήματα. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Ο κόσμος είναι στάδιο. Εκεί αγωνίζομαι. Εκεί πέφτω  και σηκώνομαι. Μα η νίκη  δεν είναι εδώ. Η νίκη  είναι η επιστροφή. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Και σαν αετός  που λευτερώνεται από το δίχτυ, η ψυ

Στον κήπο των υπερβάσεων θάλλουν τα όνειρα... Άνυδρος ο συμβιβασμός, την ανθοφορία του Έρωτα αναστέλλει... Αξεχέρσωτα απομένουν τα μονοπάτια της ψυχής... Αλίκη Πέϊκου 🌹

Μια καρδιά δυνατή που χτυπάει, χαμόγελο που κλάπηκε, στη θέση του ένα ξένο μα ικανό να ξεγελάει. Δρόμος γεμάτος αγκάθια στρωμένα περιμένουν. Δεν μπορεί, να αποφύγει τη μοίρα της. Είναι γραφτό, να ματώνει. Η περίεργη που περνάει. Η καημένη που στέκεται στην άκρη. Η αχτένιστη, η τεμπέλα. Αυτή που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η περιττή. Αυτή! Μαράθηκε μα είναι στη θέση της. Μόλις πάει να συνέλθει, της κλέβουν το νερό. Έβγαλε περισσότερα αγκάθια, σαν κάτι να άλλαξε. Το χρώμα της πέ

Μυστικό μας μη το λες στις νύμφες Το ποσό σ' έχω αγαπήσει Σαν μίμες θ' άλλαζαν συνήθειες Για ό,τι σου έχω χαρίσει Καλή μου μη το πεις στο ρόδο Τ' αγκάθια του θα' χει πετάξει Στη θέση τους δικός μας πόθος Χρυσό,βελούδο και μετάξι. Μα άσε ,μη το λες στην άμμο Γυαλί θα γίνει και κοχύλι Αγέρας αν φυσήξει πάνω Γραφές π' αφήσαμε θα σβήσει. Θα μας μιμήται κι' ο καθρέφτης Μέχρι υδράργυρο θα βγάλει Σαν φτάσει ο ήλιος, όταν πέφτει Ρυτίδες του να μη προβάλει. Αγάπη,μη το πεις στο κύμ

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα, πεζοπορώντας στην εξαιρετική, σχεδόν μυθική, χαράδρα του Κεραμιδιού; Ήταν μια εμπειρία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ένα αληθινό ταξίδι στα «Πατήματα του Πάνα». Ακολουθήσαμε τα αχνάρια του θεού της φύσης, αλλά και του Κωστή, μέσα σε ένα δάσος που έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι. Η ομίχλη ήταν ο πρώτος, μυστήριος, συνοδοιπόρος μας, αγκαλιάζοντας τα πάντα και δίνοντας μια απόκοσμη γοητεία στο τοπίο. Και τότε,