Στα μυστικά νερά του βυθού, εκεί όπου το φως του ήλιου χορεύει πάνω σε άγνωστες ζωές, οι πληγές δε σβήνουν,  μεταμορφώνονται.  Κάθε σταγόνα αλμύρας κουβαλά μια ιστορία, κάθε άμμος ένα ίχνος από καρδιές που έπεσαν, χάθηκαν ή βυθίστηκαν για να σωθούν. Γιατί ακόμα κι εκεί που όλα μοιάζουν σκοτεινά, υπάρχει μια μαγεία: η μαγεία που αλλάζει τον πόνο σε κάτι πολύτιμο.  Όπως ένα μαργαριτάρι που γεννιέται από την αντίδραση του όστρακου που κλείνει απότομα, όταν κάτι το ενοχλήσει και

Των δακτύλων μου τα άκρα στο πρόσωπό σου, μακάρι να ταξιδεύουν Σαν θρόισμα φύλλων να χορεύουν με μιά σου πνοή Μια χάρη που έχουν μια επιθυμία, παράξενη Το σκοτάδι απέκτησε φώς. Και ο κόσμος μοιάζει... διαφορετικός. Πάνος Βαρνάβας 🌹

Άχ... Μάτια μου... Όμορφε άντρα μου με το χαμόγελο του καλοκαιριού και τα ατίθασα γένια του Οδυσσέα στα χείλη σου αγριοκέρασο κι η αγκαλιά σου απέραντη φωλίτσα. Να ήξερες πόσο σε θέλω... Να ήξερες πόσο σε αγαπώ... Θεωρώ πως το ξέρεις... χθες σε ονειρεύτηκα. Κι ήσουν στα εφηβικά μου άνεμος μαΐστρος, Οδυσσέας πολυμήχανος, Άντρας- Πατέρας- Θεός, θρησκεία και πατρίδα μου, είδωλο και λατρεία, πλαστουργός της ζωής μου… Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹

Με ρώτησες τι ήθελα κι είπα... Μόνο εσένα, σαν τη βροχή η γη και χείλια διψασμένα! Το χώμα να βραχεί, να ανασάνει ο κόσμος και εγώ να ανθίσω, ο έρημος και να γεννώ σαν δυόσμος... Να δροσιστεί η καρδιά μου στων ματιών σου τη σιωπή, να πιώ μια στάλα απ' τη δική σου την πηγή. Μόνο εσένα, αγάπη, για να σπάσει η μοναξιά, να 'ρθει η ευωδιά η δικιά σου λιακάδα, του αγέρα σιωπή στην αγκαλιά. Να γίνω ρίζα σε βράχο, να κρατηθώ απ' το φως του δικού σου του χείμαρρου... Να φύγουν τώρα

Έτσι θα περάσει  και  τούτη  η νύχτα Όπως δηλαδή  οι προηγούμενες. Χωρίς κουβεντα! Κανείς δεν   έχει  να σου πει τίποτα Κι  η γη,  δεν λέει  να στεγνώσει, η  βροχή δεν σωπαίνει… Κρύφτηκαν  πάλι   οι   άνθρωποι, τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν Ατέρμονες  ώρες  έξω  λογομαχούνε. Ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή; Ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά; Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές! Τα πουλιά καταφύγιο ψάχνουν,  τα δέντρα σωριάστηκαν… Κατάκοπος κι εσύ, σε ένα κλειστό δωμάτιο Μά

Αχ, αυτή η Κυριακή, όμορφη, στολισμένη με ήλιο και φως στα μαλλιά, σαν νύφη αγκαλιασμένη. Με άρωμα καφέ και βανίλια, ξύπνησαν όλα τα λουλούδια ξανά. Η καρδιά μας γεμίζει χίλια γλυκά τραγούδια και μας τα ψιθυρίζει. Στα χέρια κρατά ένα βιβλίο, και μένει ο χρόνος ακίνητος πια. Μεγάλο, γλυκό μυστήριο, όλα γαλήνια στης ψυχής τη γωνιά. Μια υπόσχεση που φέρνει απ' τον ουρανό απλωτή. Κανένας πόνος δεν μένει, η μέρα αυτή μας δίνει πνοή. Και κάθε στιγμή της είναι δώρο, που αξίζει να ζ

Η αγάπη παραμένει εδώ και καιρό στα αζήτητα, η ψυχή βαραίνει και περπατάει με μπαστούνι, η καρδιά ασήκωτη πετάει σκουπίδια που μάζεψε μέσα από τα μπαλωμένα χρόνια. Ολα τα παράπονα γυρεύουν μια βαρκούλα να ταξιδέψουν χωρίς ανέμους, να ξεκουραστούν, να κοιμηθούν και σαν ξυπνήσουν να πετάξουν τα ρούχα που σκίστηκαν, που κόλλησαν στο σώμα όταν η σκόνη του θυμού το έπνιγε. Τα μάτια θα επιστρέψουν εκεί που έβλεπαν πάντα ένα φως ελπίδας, ένα φωτεινό αστέρι που οδηγούσε στη γέννηση

Μπήκες στη σήραγγα...💥 Άσε τα Πώς και τα Γιατί... Έχεις μπει!!! Αυτό είναι!!! Σκοτεινό πέπλο απλώνεται παντού κι όλα είναι άγνωστα... Μακρύς ο δρόμος... δύσβατος... χωρίς διαφυγής ανοίγματα... Το Φ ω ς στο βάθος μακρινό... Απρόσιτο μοιάζει... Όμως υ π ά ρ χ ε ι ! ! !✨️ Κι ο ουρανός απέραντος παραμένει... Σε περιμένει....... Θ α β γ ε ι ς ! ! !🌹 Αρκεί την πορεία να συνεχίσεις... Μην σταματήσεις στιγμή ν' αναθεματίσεις... Προχώρα με ταχύτητα σταθερή και πίσω μην κοιτάς!!

Γραμμένο για μένα. Γραμμένο για σένα... Μεγαλώνω,θα μεγαλώσω και άλλο αν η ζωή και ο δημιουργός με αξιώσει ! Να θυμάσαι αγαπημένη και ονειροπόλα φίλη πώς στη ζωή δεν μένει τίποτε αμετάβλητο. Όπως στην γεωφυσική και στην γεωγραφία σημειώνονται αλλαγές έτσι και σε σένα! Οι ρυτίδες της ζωής τα λάθη,τα πάθη σου ,οι αξίες τα πιστεύω σου είναι η αντανάκλαση εκείνου του κοριτσιού με τις πυρόξανθες πλεξούδες! Τι μένει άραγε; Η ροή ουσία της ψυχής,η αγάπη η προσφορά άνευ όρων

Από βιτρίνα μαγαζιού σα να 'χες βγει, κούκλα σωστή. Σε θαύμαζε το πλήθος κι ο έρωτας επίσης που, δειλός κι αμήχανος, κοντά μας με προφύλαξη ακολουθούσε . Άνοιξες την πόρτα του αμαξιού και μπήκες κι ένα άρωμα εξωτικό γέμισε τον αέρα, στα κλεφτά ένα γλυκό μου χάρισες χαμόγελο, κι έναν πονηρό μορφασμό μ' ερωτικό υπονοούμενο,  μα ο δειλός ο έρωτας έκανε πως δεν είδε. Μ' ένα αστείο μου,γλυκά γελώντας γέρνεις κοντά μου και ψιθυρίζεις, πάμε παραλία στο δασάκι εκεί που κάνει πιάτσα κ

Σ αγάπησα σαν όνειρο που δύσκολα τελειώνει Κι όταν σφικτά σε κράτησα πέταξε αηδόνι Σ αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι που κρυώνει Σε κοίταξα λατρευτικά κι όλα γίνανε σκόνη Σ' αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι μες το χιόνι Ο κόσμος μου μεγάλωσε σαν θάλασσα π' ανοίγει μα συ σκληρά με πρόδωσες γιορτή μου που τελειώνει Παλίρροια η ανάσα μου με παίρνει και με πνίγει Έστρωσα σίγουρα για δυο εκείνο το τραπέζι Μία ζωή σου έδωσα γλυκιά σαν πετιμέζι Έριξα ζάρια κι έχασα δεν ένιωσα χαμένη Έζησα, είδ

Συρματοπλεγμένες σκέψεις, αιχμάλωτα πάθη, φοβισμένες επιθυμίες. Δεσμοφύλακες οι οπλισμένες τύψεις. George Kastrounis 🌹

Το άτι καλπάζει στα βουνά ελεύθερο, ευτυχία, δόξα, τύχη που αναπνέει καθαρότητα. Μάτια υγρά από συγκίνηση... Δεν ξέρει τη μοίρα του. Ούτε φαντάζεται πως σαν γεράσει, κι η σφαίρα το πονέσει το δάκρυ θα κυλήσει στο περήφανο μέτωπό του. Ανθρώπου έργο αυτό. Μια πράξη πόνου. Απόλαυσε την πολύτιμη ύπαρξή σου... μα πια, αφήνεσαι στη μοίρα σου. Τα πέταλά σου δεν ηχούν ξανά. Η χαίτη σου, η περηφάνια σου. Κι εσύ άνθρωπε, έχεις με τη σειρά σου την ίδια μοίρα. Το άτι, αυτό το ξέρει. Κλεί

Γιατί μισό χαμόγελο φεγγάρι μου θλιμμένο, ζωγράφισες στα χείλη απόψε φορεμένο; Μοιάζει η μορφή σου πικραμένη... ή από κάποιο πείσμα κρατάς το πάνω σφαλισμένο; Αχ, οι λύπες, οι συμφορές του κόσμου, το πάνω χείλος κρύψανε δια νόμου... Με μια βαριά σκιά να είναι σιωπηλό... Κι εγώ, λυπάμαι...σωπαίνω... δεν μιλώ... Όλες τις νύχτες γράφει, να πενθώ, να κουβαλώ την ερημιά του δρόμου... Έτσι, το κάτω χείλος μ' άφησαν λειψό Μια νότα χαράς στον ουρανό χαράζει. Όσο μπορούσα, τ' άνοιξα,

Μέσα απο τις γραφικές γειτονιές της ιστορίας με καλείς. Στολισμένη με τα άνθη της νοσταλγίας με καρτερείς. Το βελούδινο φόρεμα, μου τραβά την προσοχή. Σκαλισμένα κεντίδια, την καρδιά πολιορκείς. Καθισμένη στον τρίποδα προς το μέρος μου κοιτάς. Φωτογραφία που πάντοτε όταν με βλέπει γελά. Την μανιβέλα του χρόνου ξεκινά να γυρίζεις. Περιστρέφοντας ο κύλινδρος μελωδίες εποχής χαρίζεις. Με το "βαλς των χαμένων ονείρων" τελειώνει ο χορός. Μακάρι κάποτε απ' την γειτονιά μου να 'ρθ

. Σκυφτοί διαβάτες στα σοκάκια και στα πάρκα. Οι ποιητές στα δύσκολα πορεύονται, κι οι στίχοι τους στροβιλίζονται στον άνεμο, πλανόδιοι μουσικοί των δρόμων. . Σε σπίτια ποιητών, σε δωμάτια στίχων έζησα. Οι τοίχοι ψιθυρίζουν μυστικά, κι οι λέξεις αναπνέουν αθόρυβα στους διαδρόμους, σαν να πάλλεται μέσα τους ένα άγραφο ποίημα. . Κι εκεί, στα ήσυχα στενά, οι ψυχές γίνονται φως και ανασαίνουν ξανά, σαν να βρίσκουν την πρώτη τους αθωότητα. . Το φως της χαραυγής στολίζει τις σελίδε

Μαζεύεις τα συναισθήματά σου σε στίχους. Λέξεις που βουρκώνουν. Ιδανικά που πονάνε. Τα διπλώνεις με φροντίδα. Τα σφραγίζεις με καυτό βουλοκέρι και τα ρίχνεις στη θάλασσα. Μακριά από τα βλέμματα! Ποιήματα που μένουν κρυφά. Ανεπίδεκτα ανάγνωσης. Τα παίρνει ο άνεμος μακριά από την καρδιά σου. Μα η θάλασσα τα φέρνει πίσω σε οράματα νυχτερινά, και οι στίχοι σου ζωντανεύουν με δάκρυα και με χαρά! Τα λόγια σου είναι ψίθυροι που αντηχούν στην ψυχή! Ένα τραγούδι σιωπηλό που μόνο

Γιατί πλατιά μου θάλασσα θύμωσες και φουρτούνιασες; Γιατί σηκώνεις κύματα ανήμερα θεριά; Γιατί τα βράχια σου, χτυπάς αλύπητα; Που στέκονται αμίλητα βουβά... Γιατί τους γλάρους σου, που έλουζες στην αγκαλιά σου έδιωξες μακριά σου; γιατί νυχτοήμερα τώρα μουγκρίζεις χωρίς σταματημό; Πέσμου ποιός την αρχοντιά σου ζήλεψε; Πες μου ποιός σε πόνεσε,σε στενοχώρησε; κι έχεις τόσο θυμό; Εγώ κοντά σου ερχόμουνα όταν στενοχωριόμουνα μαζί σου μοιραζόμουνα, κάθε μου πόνο και καημό θυμήσου,

Ζωής αποτυπώματα Καθώς προχωράμε η γη φυλάει τα ίχνη μας σαν μια πολύτιμη υπογραφή της παρουσίας μας, σημάδια που μαρτυρούν, «ήμουν εδώ». Όπως στο δρόμο έτσι και στη ζωή, κάθε μας κίνηση αφήνει «ίχνος», πάνω σ’ ένα αόρατο μονοπάτι. Μονοπάτι πνεύματος, ή ύπαρξης, ή ονείρων, ή βαθύτερου είναι, ή καρδιάς, ή…, ή…, ή… Ακόμα κι αν δεν τα αφουγκραστούμε, τα περάσματά μας μαρτυρούν, ποιοι είμαστε, πού πάμε και τι αφήνουμε πίσω μας. Κάποιες φορές το «ίχνος» μας στη ζωή, είναι φανερό κ

Πως επιθυμούσαμε να βγει τσάρκα Με ποδήλατο, καμαρωτή, Κουδουνιών ήχος,τροπάρι Πάσχα, Τα ρίγη έσπερνε στη διαδρομή. Σε μας όλους μοίραζε τα μάγια Στο τριγκ-τριγκ δικού της κουδουνιού Σαν να μας πιάνουν του έρωτα σκάγια Μας μάζευε εκεί σαν νεοσσούς. Οι ματιές μας στάζαν μέλι γαλα Στη γωνία,αραχτοί, στητοί, Μαγικά τα μάτια της μεγάλα Και στο ποδήλατο θεά φτυστή. Γελαστά ερχόταν, λιώναμε όλοι, Αγκωνιές πως πέφταν και σπρωξιές, Ποιος θα μπει στης έυνοιας περιβολι; Ποιος κάνει