Η βροχή κι η ψυχή...

Με ρώτησες τι ήθελα κι είπα... Μόνο εσένα, σαν τη βροχή η γη

και χείλια διψασμένα!

Το χώμα να βραχεί, να ανασάνει

ο κόσμος και εγώ να ανθίσω,

ο έρημος και να γεννώ σαν δυόσμος...

Να δροσιστεί η καρδιά μου

στων ματιών σου τη σιωπή,

να πιώ μια στάλα απ' τη δική

σου την πηγή.

Μόνο εσένα, αγάπη, για να σπάσει

η μοναξιά, να 'ρθει η ευωδιά

η δικιά σου λιακάδα, του αγέρα σιωπή στην αγκαλιά.

Να γίνω ρίζα σε βράχο,

να κρατηθώ απ' το φως

του δικού σου του χείμαρρου...

Να φύγουν τώρα τα πένθη, να 'ρθουν οι πρώτοι καρποί, εσύ

η ευλογία η μεγάλη, η ανάσα

πια κι η ζωή.

Ανθόφορουσα η γη, ήλιο ανάσες και φως.

Χαμόγελα ζεστή γωνιά, άνοιξης λουλούδια η αγκαλιά!

Νίκη Σιγάλα🥀