Ελπίδες ποιητών

.

Σκυφτοί διαβάτες στα σοκάκια

και στα πάρκα.

Οι ποιητές στα δύσκολα πορεύονται,

κι οι στίχοι τους

στροβιλίζονται στον άνεμο,

πλανόδιοι μουσικοί

των δρόμων.

.

Σε σπίτια ποιητών,

σε δωμάτια στίχων έζησα.

Οι τοίχοι ψιθυρίζουν μυστικά,

κι οι λέξεις αναπνέουν αθόρυβα

στους διαδρόμους,

σαν να πάλλεται μέσα τους

ένα άγραφο ποίημα.

.

Κι εκεί, στα ήσυχα στενά,

οι ψυχές γίνονται φως

και ανασαίνουν ξανά,

σαν να βρίσκουν την πρώτη

τους αθωότητα.

.

Το φως της χαραυγής

στολίζει τις σελίδες με καημούς,

κι οι νύχτες φέρνουν έμπνευση

με το απαλό τους άγγιγμα,

ένα χάδι που ξέρει

πόσο να ακουμπήσει.

.

Στα παράθυρα οι κουρτίνες

χαιρετούν τον άνεμο,

κι η σιωπή γεμίζει τον χώρο

με την άυλη παρουσία

των ποιητών.

.

Στο βαθύ βλέμμα της σιωπής

ανθίζει πάντα

μια μικρή προσευχή—

ψίθυρος λεπτός

που δεν σβήνει.

.

Έζησα σε σπίτια ποιητών,

όπου η ρουτίνα

γίνεται τέχνη

με το άγγιγμα μιας πένας,

κι ό,τι απλό

διαστέλλεται σαν φως.

.

Βράδυ.

Με γυμνές πατούσες περπατούν,

στα άνθη ξεψυχούν,

κι από τους ώμους τους

φυτρώνουν φτερά μεγάλα,

σαν να δοκιμάζουν

την ευθύγραμμη σιωπή του ουρανού.

.

Στων άστρων το απάτητο στερέωμα

γράφουν τη μοίρα τους

με βλέμμα καθαρό,

που τίποτα δεν βαραίνει.

.

Ανίσχυροι όταν σταματούν

μετρώντας λέξεις

με θλίψη στην καρδιά·

και δύσκολα,

ηρωικοί και πονεμένοι

στους αιώνες,

να ψάχνουν τις χαμένες μας ελπίδες,

στάλα - στάλα

στα ποιήματα.

.

Κι όταν όλα σιωπούν,

μένει η ανάσα της ποίησης·

ένα φως που χαϊδεύει τις λέξεις

κι ένας ψίθυρος

που ταξιδεύει αργά

ως την καρδιά

του αναγνώστη.

.

© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση