Θα περάσει η νύχτα...

Έτσι θα περάσει  και  τούτη  η νύχτα

Όπως δηλαδή  οι προηγούμενες.

Χωρίς κουβεντα!

Κανείς δεν   έχει  να σου πει τίποτα

Κι  η γη,  δεν λέει  να στεγνώσει,

η  βροχή δεν σωπαίνει…

Κρύφτηκαν  πάλι   οι   άνθρωποι,

τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν

Ατέρμονες  ώρες  έξω  λογομαχούνε.

Ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή;

Ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά;

Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές!

Τα πουλιά καταφύγιο ψάχνουν, 

τα δέντρα σωριάστηκαν…

Κατάκοπος κι εσύ, σε ένα κλειστό δωμάτιο

Μάκρυναν πολύ τα γένια σου, κατάλευκα πια.

Βαθιά  χαραγμένες  στο πρόσωπο

οι ρυτίδες,

χρόνια πολλά μαρτυράνε…

Σούφρωσες  πάλι τα φρύδια.

Ναι, γιατί  αλλιώς  σου φάνταζε κάποτε ο ήλιος...

Τώρα, παρηγοριά σου  η πρώτη ηλιαχτίδα!

Κάποτε,  προσπερνούσες τις ώρες και 

των αλλονών  τα χρόνια  πίσω  από τα δικά 

σου έτρεχαν.

Τώρα,  πλάι σου η σιωπή

Πίσω σου ...

Μια χούφτα μονάχα  ανθρωπάκια! 

Παρόν  εσύ … 

Με μόνιμη  διεύθυνση, 

κι αυτοί,  αχαρτογράφητοι  στον πλανήτη…

Εύα Γεωργίου 🌹