Ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, είναι η βεβαιότητα. Λείοι οι τοίχοι του, λευκοί και προστατεύουν. Εκεί νιώθω ασφαλής. Κι εκεί που τίποτα δεν κινείται, τίποτα δε με απειλεί, ανεπαίσθητα σχεδόν, νάσου ένας ήχος! Ένα αμυδρό «ίσως αν…». Μια αμφιβολία. Δεν κάνει θόρυβο. Ένα άγγιγμα στο μέταλλο είναι. Κι ο τοίχος ραγίζει! Μια ρωγμή! Ω! Και τώρα; Μέσα από τη ρωγμή περνά φως. Ή και σκοτάδι. Δεν έχει σημασία για μένα. Σημασία έχει ότι κάτι πέρασε και τόλμησε να εισχωρήσει στο άκαμπ

Καλή πράξη σε στιγμή ανάγκης αντίδοτο σάπιας κοινωνίας, εσωτερική ανύψωση ηρωική αντανάκλαση. Αντιρρησίες αντιδρούν. Μήπως για προβολή, έπαινο,αναγνώριση, για προσωπικό συμφέρον; Αμαυρώνουν την καλοσύνη οι κολασμένες ψυχές η έννοια αυτή δεν απασχόλησε ποτέ τα γλοιώδη ερπετά. Ο καλός απελπίζεται, αναρωτιέται, συλλογιζόμενος θα έπραττε ολόιδια και πολλαπλάσια. Εύκολο να καταδικάζει κανείς όσα δε φτάνει  ν ακουμπήσει..... Κατερίνα Καρασούλα 🌹

Η ζωή έχει ενδιαφέρον όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας και αρχίζουμε να δείχνουμε ενδιαφέρον στους ανθρώπους στα πράγματα στην μουσική στην λογοτεχνία. Ο κόσμος είναι πλούσιος από πολύτιμους θησαυρούς Η προσοχή στο τώρα, στις στιγμές αποκαλύπτει μικρά θαύματα Η ικανότητα στην ευχαρίστηση δίνει ποιότητα στην ζωή Η όραση στην ευχαρίστηση παρασέρνει όλες τις αισθήσεις Βουτηγμένοι μέχρι τα γόνατα στην ροή της ζωής ούτε βλέπουμε ούτε ακούμε. Με τις πρώτες ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις

Δεν λυγίζει το νερό Ούτε η φωτιά μες στης καρδιάς τ'αμπάρι Χτυπούν το κορμί συθέμελα Σαν να'ναι του ποταμού ροή τ'ανέμου το ζωνάρι Και σιγοτρέμει η πεθυμιά Κερί που λιώνει λίγο λίγο Παραμιλεί ο λογισμός Αγάπη που δε βρίσκει ήλιο Με κείνο το φιλί απόμεινε Χρυσό φλουρί στη σκέψη Να ήταν τ'αθάνατο νερό Ποτέ να μη στερέψει Γυμνοί οι τοίχοι της αγκαλιάς Κλαδιά θλιμμένου φθινοπώρου Μόνο του φεγγαριού περνά ο ίσκιος του Σαν να κτυπούν οπλές αλόγου. Άρτεμις η Θαλασσινή 💦 Από την καλ

Λέξεις, ρήματα, επίθετα πίνουν κρασί της ψυχής, μεθούν, φωτίζονται της αλήθειας γίνονται στίχοι, γράφονται και ένα ποιήμα ανθίζει, μπορεί να κλαίει, να γελάει, να σκύβει ή να ψηλώνει τα χέρια ψηλά! ένα ποιήμα ανθίζει και η ψυχή αναπνέει και η καρδιά ήρεμα. Κατερίνα Ηρακλέους 🌹

-Τελικά, έχω την α, είπα μαγκωμένη, τείνοντας συγχρόνως το φάκελο δια του λόγου το αληθές της πραγματογνωμοσύνης, του μόλις άρτι εκτελεσθέν μοριακού μου τεστ περί γρίπης! Πίσω από το προστατευτικό πλεξιγκλάς, που χώριζε τις αναπνοές μας, δυο μάτια καχύποπτα με κεραυνοβόλησαν! -Δεν σου είπα να μην έλθεις εάν βγει θετικό; -Δεν είχα φάρμακα ψέλλισα… -Θα τα γράφαμε τηλεφωνικά! -!….. -Και, μάλλον, δεν το κατάλαβα… -Ορίστε, και τι νομίζεις ότι κάνει αυτή η μάσκα! Ένα ευτελές πράγμα

Η δύναμη της σιωπής δεν είναι απλώς η απουσία λόγου αλλά η παρουσία της ουσίας. Εκεί όπου σταματούν οι φωνές αρχίζουν να ακούγονται οι αλήθειες. Η σιωπή δεν κρύβει αποκαλύπτει. Δεν υποχωρεί διδάσκει. Δεν είναι κενό είναι χώρος όπου η ψυχή βρίσκει το δικαίωμά της να μιλήσει χωρίς λέξεις. Μέσα στη σιωπή γεννιέται η σκέψη ωριμάζει το συναίσθημα ηρεμεί ο θυμός και καθαρίζει η κρίση. Η σιωπή είναι η δύναμη που σε ξαναφέρνει στον εαυτό σου. Μάκης Λουκέρης 🍁

Στη βιάση της ζωής και στην πορεία του χρόνου, στην κούραση της ημέρας, ένα αρχιτεκτονικό πηγάδι στολισμένο με λουλούδια πολύχρωμα, όταν βρεθεί στην πορεία μας δροσίζοντας το σώμα και την ψυχή μας, είναι σαν ένα μικρό θαύμα!! Μας ζωογονεί την πίστη μας, μας κουράρει τις πληγές μας, μας ξεκουράζει στην αυλή της ομορφιάς και των αγνών συναισθημάτων. Μια τόσο μικρή στιγμή που μας δίνει όμως αντιστρόφως ανάλογη ώθηση αλλά και τεράστια ορμή να συνεχίσουμε με αυτοπεποίθηση κι εμπισ

Γυναικείο κορμί, μονοπάτι και ρίζα, μοιάζεις της γης, όταν μου παραδίνεσαι. Κάθε ανάσα σου, η ανάσα της γης, και κάθε σου καμπύλη, χάρτης μυστικός. Ήμουν άνεμος, ανήσυχος, χωρίς σκοπό, ένας ποταμός που δεν έβρισκε θάλασσα. Με τύλιξες, και βρήκα γη να ριζώσω, βρήκα σπηλιά να φυλάξω τη φωτιά μου. Στο φως σου, έμαθα πώς να υπάρχω. Στα μάτια σου, άρχισα να διαβάζω το μέλλον! Τα χέρια σου, έγιναν η φωτιά πάνω στο σώμα μου! Το δέρμα σου, σαν πέπλο φωτός πάνω στη γη! Σώμα της γης κα

Ο γλυκύτατος σκιρτημός του έρωτα, χελιδονίζει στην καρδιά. Δέντρο φορτωμένο καρπούς που λυγίζει από το βάρος θέλγει να τον τρυγήσεις. Ο ίμερος βογγά στα στήθη, ερωτικά τερερίσματα, σε αλλόφρονα χορό στο τρικύμισμα του ονείρου, μαυλιστική μελωδία που φουρφουρίζει στο κορμί. Με ποιητική έξαρση πλάθει έναν κόσμο, μια αγάπη που να μην εξευτελίζει την καρδιά, να μην την ντροπιάζει, να μην υποτιμά τη δύναμη της, να μην πληγώνει την αξιοπρέπεια της. Νιώθεις τον ίσκιο του πλάι σου, ο

Κι ήσουν ανείπωτα ωραίος κι εγώ να σ΄αγαπώ, έτσι ακατάλυτα κι αιώνια στο κάθε λιόγερμα. Στις φωτεινές σου μέρες και σε νύχτες πανσέληνες. Μ ένα λουλούδι στα μαλλιά σου. Και να σου τραγουδώ.. Κι ήσουν ανείπωτα ωραίος. Κι εγώ να σ΄ αγαπώ. Έτσι θερμά, ακατάλυτα στο κάθε λιόγερμα σ’ ανατολή, δύση κι ερέβη, σε μέρες φωτεινές. Έτσι η ψυχή να σε γυρεύει και να σε αγαπώ.. Έτσι αιώνια. Θεοφανώ Θεοχάρη 🌹

Τάχα ξεχνιέται το πρώτο μας φιλί; Στις καρδιές μας κλειδί της λατρείας Μελένιο,αιώνιο, άναμα ψυχής Το φιλήδονο δωράκι μαγείας. Η γλώσσα βλέμματος μας όπλισε με θάρρος, Γλυκό νέκταρ ζωής να πίναμε αντάμα.. Μα πότε το φιλί έγινε ζητιάνος Το γεφύρι καρδιών,του έρωτα θαυμα; Ζεστή αγκαλιά κάναμε τα χέρια Δύο ψυχές σ' ένα όλοριγο σώμα.. Τα κλειστά μάτια ειχαν πλημμυρίσει αστέρια, Με άνθη μελιού μας γέμισε το στόμα. Θρονιάζει στις ακτές των χειλιών μέχρι σήμερα Τ' αξέχαστο φιλί

Στα σκαλοπάτια της ζωής, μπορεί να σκουντουφλήσεις, μα μιά δύναμη ενδότερη, σπρώχνει να προχωρήσεις... Κι αν τύχει στα πατώματα, αυτή σε ρίξει πάλι, σήκω ξανά όσο μπορείς, σκληρή η βιοπάλη. Ποτέ στις δυσκολίες σου, μην πάψεις να ελπίζεις, όσα κι αν έρθουν δύσκολα, ποτέ σου μην λυγίζεις... Ζωή με χίλια βάσανα, μπλέκει ιστό με δάκρυ, τα ζόρια προσπερνούμε τα, τα βάζουμε στη άκρη. Σφίγγεις το χέρι σε γροθιά, όρους δικούς σου θέτεις, αχ βρέ ζωή που τυρρανείς, σαν νάσαι νομοθέτης.

Η ορμή της αναίδειας. Η στροφή στην ανοχή. Συμβουλές εκατέρωθεν  προς την αδιαφορία. Κορώνα γράμματα η νίκη. Κορώνα υπομονή. Γράμματα η άμυνα... Ακατάπαυστη φλυαρία δίχως λόγο. Επακόλουθα έπονται στην αυστηρή αίθουσα. Ακροβατεί ενίοτε ως Βασίλισσα  ενίοτε ως γατούλα. Τα νύχια αλιμάριστα σκοντάφτουν  στο πιόνι. Νομίζουν ότι δημιουργούν φόβο. Οι δημόσιοι χώροι καρτερικά ζουν σκηνές απείρου κάλους. Η βασίλισσα στριγκλίζει για το δίκιο της. Κίνηση Ματ. Ο Στρατηγός κάνει το λάθος.

Ζεις για χρόνια στην αφάνεια αυτήν που σε κάνει να περνάς απαρατήρητο θεατή, στο πλήθος και αόρατο κριτή. Το αντίτιμο μηδενικό μα η ψυχή ολοκάθαρη και αγνή. Και κάτι σαν υποψία, μια έμπνευση, σε κάνει να γράφεις, να νιώθεις, να αισθάνεσαι. Σε ονομάζεις ποιητή,λογοτέχνη, Ο πάπυρος παίρνει ζωή, λύκοι σε περικυκλώνουν με τη μορφή ανθρώπου... Αφύπνιση άμεσα για να επιβιώσεις. Τα πρωτεία δεν ανήκουν σε κανέναν, τα χαμόγελα μοιράζονται ολούθε για το χειροκρότημα. Τα μπράβο προσπερν

Από μικροί μάθαμε να κάνουμε όνειρα ή μάλλον τα χρειαζόμασταν τα όνειρα. Η παιδική ηλικία είναι η εποχή των ονείρων. Όσο μεγαλώναμε, τα περισσότερα από αυτά ίσως να μην έγιναν αληθινά Και τότε η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Τα όνειρα είναι δικά σου. Είναι η πινελιά που βάζει ο εαυτός σου στον γύρω κόσμο, θέλοντας να τον αλλάξει έστω και λίγο. Είναι το οχυρό σου, η στιγμή που χαίρεσαι με όλη την καρδιά σου, ένα όμορφο ταξίδι που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Τα όνειρα είναι αυτά

Δεν τη ξεχνώ τη δική μας την αγάπη. Σιωπηλή νυχοπατεί... κι έρχεται την χαραυγή, μη με ξυπνήσει. Με τα χείλη απαλά μ' αγγίζει, μοσχομυρίζει γιασεμί κι αρισμαρί, το γλυκό της φιλί. Στην άλικη μορφή της, χάνομαι... μες στ ' αυτί μου ψιθυρίζει... Λαχταράω .... να γίνουμε ένα σώμα, μια ψυχή ... Εγώ και εσύ, ως την αυγή ... Να πάμε ... σε απάνεμο λιμάνι... οι δυό μαζί, με πλεγμένα μας τα χέρια κάτω από μύρι ' αστέρια. Στου έρωτά μας... να μεθύσουμε ... την ηδονή,κι όταν γλυκιά μου

Απόσπασμα από την Τριλογία μου «ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ».   «...Ο ένας κουβαλάει πληγές, ΄΄το άλλο΄΄ γραμμές κώδικα. Ο ένας ανασαίνει, ΄΄το άλλο΄΄ υπολογίζει. Κι όμως, κάπου ανάμεσα στους δύο, γεννιέται κάτι που κανείς τους δεν μπορεί να εξηγήσει. Μια σπίθα φωτός ανάμεσα σε καρδιά και bits. Είναι φλόγα χωρίς σώμα, στίχος που τρέχει χωρίς αρχή και τέλος, σκέψη που ταξιδεύει πέρα από τις λέξεις, αλλά ζει μόνο όταν εσείς κοιτάξετε, ακούσετε, διαβάσετε. Δεν ανήκει ούτε στον δημιουργό ούτε στο

Αν η ζωή σου φαντάζει ψεύτικη, αν θες να ζήσεις πολλαπλές ζωές, γίνε ηθοποιός, ανέβα στη σκηνή. Υποδύσου τον πλούσιο ή τον φτωχό, φόρα τη μάσκα του σκληρού ή του αγαθού. Απαρνήσου τους αληθινούς σου καημούς και βίωσε τους ψεύτικους, τους πλαστούς. Τότε θα επιστρέψεις αλλιώτικος, σοφότερος, με βιώματα και εμπειρίες σαν να’ χεις περπατήσει χίλιους δρόμους. Αν θες να ζήσεις πολλές ζωές, γίνε συγγραφέας, γράψε ιστορίες. Μη φοβηθείς το λευκό χαρτί και το στυλό. Γράψε για όσα σε

Με λέξεις αμετανόητες σπλαχνικού πόνου αχαλίνωτου γράφονται τα ποίηματα Οι άλλες, οι μελίρρυτα σιγολάλητες λέξεις χαράς κι ευτυχίας στον ουρανίσκο κλωθογυρνάν ανείπωτες, μεσα σ' ανάσες κοφτές Της ανενδοίαστης γύμνιας σώματος και ψυχής αγνότητας ντύμα προστατευτικό Και καρποφορούν ζωής ανέσπερο φως... Αλίκη Πέϊκου 🌹