Πυκνό σκοτάδι, απέραντη γαλήνη κι ερημιά. την Χριστουγεννιάτικη τούτη βραδιά. Από το πυκνό πευκόφυτο βουνό, κατηφορίζει δρυμύτατο το ψοφόκρυο να περουνιάζει ως το κόκκαλο. Στα ριζά του βουνού χτισμένο, το μικρό μου χωριό ανάμεσα σε πολλές καρυδιές, εξ 'ου και τ ' όνομά του, Μονοκαρυά ( Μόνο καρυές ) Οι πόρτες όλες και τα παρθύρια των σπιτιών του ερμητικά κλειστά και στα τζάκια τους καίνε χοντροκούτσουρα δέντρων. ασταμάτητα . Η φλόγα τους φωτίζει πιότερο απο το λιγοστό φως της

Λ ί π η . . . Κορεσμένα... Γευστικά μα επιβλαβή...🥀 Όλα τα...λίπη Κι αυτά με ε ι Παγίδα είναι να σου λείπει... Γιατί σέρνει το υ μαζί του Κι ας μην το βλέπεις... Εκεί να δεις φραγμούς στην καρδιά... σπλαχνικές πιέσεις κι έμμονες φλεγμονές...💥 Θα τη νηστέψω τη λέξη με κάθε της γράμμα! Θα τη βγάλω ολόκληρη από το λεξικό κι από το διαιτολόγιο! Δυνατή λ υ π ό - λ υ σ η . . .🌹 Μεγαλώνω... Διακρίνω... Ξεφορτώνομαι... Η Α γ ά π η ζητά ακόρεστα να ρέει... Κι ελεύθερα... Στο

Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι ! Χαρούμενη και ευλογημένη Τρίτη με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές. 🌹 Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα γεμάτα υγεία αγάπη και ευτυχία σε όλες τις Αννούλες του κόσμου 🏵️Το αγγελάκι με την ρωγμή 🏵️ Έμπνευση της ιστορίας αυτής ήταν το αληθινό γεγονός του καστανά της Θεσσαλονίκης που κρίθηκε ένοχος από δικαστήριο της Θεσσαλονίκης όταν είχε συλληφθεί, επειδή δεν είχε άδεια μικροπωλητή και που η επιχείρηση σύλλη

Ναυαγός ο έρωτας σε αλίμενο καρνάγιο, αλιεύει την αγάπη σε ανέβρετο ναυάγιο. Το άγρυπνο φεγγάρι τρυπάει το θόλο του ουρανού!  Μην σπάσουν τα φρένα της καρδιάς στο τρέμουλο της άλιας ερωμένης. Στις δίπλες των κυμάτων πεταλουδίζουν  ανθέμια τα αμάλαγα φιλιά. Ταξιδεύουν τα εύθρυπτα όνειρα με τα μελτέμια στο χόλιασμα της γλαυκής. Οι δειλινές καρδιές αλμυροφιλούν ανεμόσειστα τα κοχύλια και τα κοράλλια στα βάθη του Αιγαίου που λησμονήθηκαν και αγαπήθηκαν αλάρωτα! Τοξότης ο έρωτας σ

Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να λέω , όσα νιώθω , να αδιαφορώ φανερά. Πρέπει να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι. Γιατί; Δεν θέλω . Δεν μ’ αρέσει. Ούτε πρόκειται.   Να κουλουριαστώ κάτω από την κουβέρτα μου. Με κλειστά μάτια να κλείσω τον ανεπιθύμητο έξω. Εγώ και εγώ στο δικό μου σκοτάδι ασφαλισμένη. Ο κόσμος γύρω να γυρίζει χωρίς εμένα πιόνι.   Το δικό μου παιχνίδι έχει βολικούς κανόνες. Τα όρια μου έχουν λυγίσει από χρόνια. Μια μάσκα φορώ μόλις ανοίξω την πύλη. Ν

Κάθε χρόνο ο μικρός Στέφανος περνούσε τα Χριστούγεννα με τους γονείς του στο χωριό. Εκεί ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά του και ο Στέφανος ανυπομονούσε πάντα για αυτές τις μέρες. Έπαιζε με τα ξαδέρφια και τους φίλους του στα χιόνια, γελούσε, χαιρόταν… Όμως τα τρία τελευταία χρόνια όλα είχαν αλλάξει. Από τη μέρα που έφυγε η γιαγιά του, ο παππούς σταμάτησε να μιλά. Ο γιατρός είπε πως ήταν από το σοκ, από εκείνο το τελευταίο αντίο. Από τότε, τα Χριστούγεννα δεν ήταν πια ίδια για

Η πλατεία μας, ο δρόμος από πάνω. Άνθρωποι βιαστικοί, σκοτάδι, σκόρπια λόγια. Ψηλά, το φεγγάρι 🌙 έλαμπε, σαν ασήμι που ανασαίνει μέσα στον ουρανό. Η ανάσα σου τόσο ζεστή… κι ανάμεσα μας, θυμάσαι; Ο έρωτας που γιόρταζε, μεθυσμένος από αγάπη, δίχως φόβο, δίχως όραμα, μόνο αλήθεια. Και τώρα μένει μόνο η ανάμνηση, ένα φως που λάμπει μέσα στην καρδιά μου ❤️ σαν σπίθα που δεν έσβησε ποτέ. Και τα βράδια που θυμάμαι τα φιλιά σου, η μυρωδιά σου μένει πάντα εδώ, σαν χάδι που δεν διάλε

Γιατί κάθε τέτοιο σενάριο γρήγορα εκτυλίσσεται σε επίλογο  με τελευταία στιγμή μιά τελεία ; Ήταν κάποιες στιγμές εξαίσιες, που για μας μόνο θέλαμε να κρατήσουμε και να χαρούμε σε χρόνο εναλλαγών αυγής και νύχτας. Κι απόψε το βραδάκι ξανασμίξαμε στο μπαρ της Ρόζας πίνοντας κόκκινο κρασί, μ' ένα φως παράξενο στα μάτια γύρισες ξαφνικά κι αυθόρμητα, μου ψιθύρισες, μωρό μου ... Ίσως να 'ταν το κόκκινο κρασί, η θαλπωρή , η ανοιχτή αγκαλιά της παραλίας , η εφηβική καρδιά που κρύβουμ

Στην μονάκριβή μου κόρη που σαν σήμερα είδε το φως της ζωής, και διπλή γιορτή, για μένα η σημερινή, αφού γιορτάζει κι ο Νίκος μου, το στερνοπαίδι μου, το τρίτο ανθισμένο κλαδί μου , από τα πορτρέτα της καρδιάς μου...! Τυχερή κι ευτυχισμένη που υπάρχετε στο διάβα μου, θεία δώρα ο ερχομός σας, κι ευχαριστώ τη ζωή για την πολύτιμη ύπαρξή σας! Χρόνια σας πολλά, Παιδιά μου! Γενναιόδωρα κι ευλογημένα τα χρόνια σας, με άπλετο φως αγάπης πλουμισμένα!! Σας λατρεύω!! ❤️❤️ Ο κορμός και

Εύθραυστη η ψυχή, από πούπουλο φτιαγμένη, μέσα μας ζεί κι αναπνέει, μα είναι βαθειά κρυμμένη. Όσα κρύβει μέσα της, ποτέ δεν ξεστομίζει, τάχει κάνει φυλαχτό, δικά της και τα ρίζει. Θυμώνει και ωρύεται, όποιος την πλησιάζει, στο άγγιγμα της θλίβεται, λέξη ποτέ δεν βγάζει. Θέλει γλυκά κι όμορφα, θέλει να δεί σημάδι, την πρόθεση σου οσμίζεται, αν θα της δώσεις χάδι. Ιερό πράγμα η ψυχή, δεν μπορείς να περάσεις, αν βγάλεις τα παπούτσια σου, ίσως την δελεάσεις. Πάνω στις μύτες των π

Και πώς μου 'λείψες και πώς σ' έχασα αλλά εσύ εκεί προστάζεις το πουθενά μακρινά φαντάστηκαν όσα θέλησες - Άχρηστο όπλο η συνήθεια, σκοτώνει καί το πιο όμορφο μέρος Και η αβεβαιότητα σαν κάποιο χρώμα μοιάζει Και εάν κάτι κάπως να τρομάζει Κατά πόσο μοιάζει σαν να 'ναί αληθινό Κατά πόσο θές να πιστεύεις εάν όντως υπάρχει. Πάνος Βαρνάβας 🌹

. Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει παιδικά όνειρα έκθετα, το φως άνοιξε μια πόρτα στο γαλάζιο, κι ο κόσμος κύλησε, ήρεμος, σαν πρώτη ανάσα. Τα σύννεφα ψιθύριζαν μυστικά, σαν να ανασαίνει η μέρα μέσα σε κοχύλι. . Άχ, η αγάπη μας που κυλά σαν κύμα, με τρυφερό αφρόπλεκτο αγέρι του γιαλού, κυματιστά τα δροσερά της λόγια, την αμμουδιά χρυσίζοντας, τα πόδια μας φιλούν. . Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει ωραιότατο σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, η άμμος απλώθηκε σαν προσευχή. Ο

Καυτά τα νωθρά λεπτά της προσμονής, Στου νου μου το κοντέρ μέτρησαν χρόνια Αν ήξερα στ' αλήθεια πως θα' ρθείς Μια ζωή θα σε περίμενα, αιώνια. Ψηλά, πολλές όψεις πήρε το φεγγάρι Το πρόσωπο του άλλαξε χρώμα και σκέψεις, Γινόταν φανό,καντήλι, φανάρι, Σαν οι δικές σου σκάρτες υποσχέσεις. Σάλευαν αργά του ρολογιού οι δείκτες Ως γίνανε του χρόνου μαχαίρια κοφτερά, Να έκοβαν πάλευαν τάματα αγύρτες, Σαν απιστία να κόβανε σε φέτες νυχτιά. Σε πίστεψα κι' έμεινα στη νύχτα μια σκιά,

Στοχασμοί από ένα φθινοπωρινό περίπατο στην Πλάκα της Νάξου. Αφορμή η λήψη μιας εγκατάλειψης στις αμμοθίνες...  Το σκαρί της λήθης  Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,  μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...  Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της. Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει.. Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα  πλάτη. Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του

Με  την  ελπίδα να  μην  παίζεις. Είναι  η  μόνη  που  στα  δύσκολα  πιστεύει  στη  ζωή.   Σε  άκουσα  να  πικραίνεσαι. Για  ποιόν; Αυτόν  που  τρέφεται  από  την  πίκρα  σου;   Άκυρο.  Μη  πιστέψεις  όσα  ακούγονται  τριγύρω. Υπάρχει   ηχορύπανση.   Σ' αγαπάω.  Μην  κρύβεσαι  από  μένα. Εγώ  είμαι  μόνιμος  οπαδός  σου...  Κων σταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Πρόσωπο απρόσωπο, μάτια δίχως βλέμμα.. Κρύα αγκαλιά, αδιάφορα φιλιά Αμαρτία, πράξη αξιόμεμπτη, ευθύνεται για όλα. Ζωντανό συναίσθημα πλέον μόνο το ψέμα.   Το κερί της συγχώρεσης αναζητάς στην εκκλησιά, με ένα μικρής αξίας κέρμα . Θα προσκυνήσεις τυπικά , χωρίς ευλάβεια, δίχως μετάνοια.   Πρόσωπο απρόσωπο, μάτια δίχως βλέμμα. Το χρυσάφι όλου του κόσμου δεν αρκεί η αγάπη μας ν' αναστηθεί... Αγγελική Σταύρου 🌹

Προς τα τέλη του Νοέμβρη, αγκαλιά με φύλλα πράσινα και κόκκινα θαρρώ, διαλέξαμε την έκλειψη. Κι ήμασταν δίπλα στη θάλασσα, σαν βράχοι που χάνονται στην άμμο. Θυμίζαμε λαμπτήρες άγρυπνους, διψασμένους για λίγο φως. «Λίγο φως ακόμα», σε θυμάμαι να ψελλίζεις, νεύοντας στον ήλιο να σου δώσει μια στάλα ακτίνας. Κι εγώ, φύλαγα τον ορίζοντα, μην και γείρουν τα σύνεφφα πάνω του. «Στην οργή πια», είπες. Τόσος κόπος, κι ήταν όλα ένα ψήγμα λήθης. Ένα άτακτο κρεβάτι η ζωή, κι η πλεύση τη

Αμαρυλλίς και πατσουλί μολόχα κι αζαλέα ας έχουν λάμψη φευγαλέα σ'αυτόν το δακρυφόρετο ντουνιά.  Μα δες πως εξαντλούν λυσιτελώς την σφριγηλή ανασαιμιά τους  από τον άμβυκα της ευφροσύνης για να μπορείς εσύ λιτά ν' αρωματίζεις την πράσινη χολή της κοσμοσύνης! Μην τύχει κι αποκαρδιωθείς  από την παλινδρομική πικρία της πολυτάραχης πορείας.  Τραγούδα τώρα τρανταχτά  το πιο αλέγρο ντιρλαντά μες στην αβυσσαλέα σκοτία.  Με νάρδο και λεβάντα μύρωνε σφουγγάρι μαύρο διασωθέν από λοιμό

Χρόνος αλύπητος φρουρός, κλωθογυρίζει αναμνήσεις, σμιλεύει ονειροπαιχνιδίσματα, ημερολόγια ξετυλίγονται ανελέητα, ξεπηδά ηλικιωμένος στο λεπτό. Τα νιάτα ξεγελάστηκαν, νόμιζαν θα διαρκέσουν αιώνια. η σκέψη αρνιόταν μακρόπνοες βουλές. Τώρα ανήμπορος, χωλαίνει το θάρρος, ένα βήμα ο  θάνατος βουνό η ζωή. Τα λόγια φλογερές πληγές, εγωιστής,παράξενος,σκληρός. Ελάχιστα τον περιμένουν, ψίχουλα που απέμειναν, φωτιές που δεν τον ξεσήκωσαν, κομμάτια που αθέλητα ράγισαν, απαισιόδοξη θεώρ

Πώς είναι να φεύγεις στα δεκαεννιά σου χρόνια, για μακρινό ταξίδι χωρίς επιστροφή στο έμπα του Χειμώνα; Ειμαρμένη ή τραγωδία; Τι κρίμα να μην προλάβεις τα φετινά Χριστούγεννα με το φωταγωγημένο δέντρο, τη γαλοπούλα στο τραπέζι, τα μελομακάρονα στην μεγάλη πιατέλα και τα γιορτινά χαμόγελα, να αιωρούνται στο σαλόνι... Πάντα σου άρεσαν οι γιορτές... Το χαρούμενο διάλειμμα της ζωής έλεγες, και η πολύχρωμη φορεσιά της... Έκλεινες τότε ερμητικά τα βιβλία, και χουχούλιαζες στον καν