Χωρίς εμένα...

Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.

Να λέω , όσα νιώθω , να αδιαφορώ φανερά.

Πρέπει να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι.

Γιατί; Δεν θέλω . Δεν μ’ αρέσει. Ούτε πρόκειται.

Να κουλουριαστώ κάτω από την κουβέρτα μου.

Με κλειστά μάτια να κλείσω τον ανεπιθύμητο έξω.

Εγώ και εγώ στο δικό μου σκοτάδι ασφαλισμένη.

Ο κόσμος γύρω να γυρίζει χωρίς εμένα πιόνι.

Το δικό μου παιχνίδι έχει βολικούς κανόνες.

Τα όρια μου έχουν λυγίσει από χρόνια.

Μια μάσκα φορώ μόλις ανοίξω την πύλη.

Να δείξω , να όλα καλά, πάλι έξω στον κόσμο.

Το βράδυ όμως πίσω στο δικό μου κόσμο.

Ταξιδεύω σε όνειρα που δεν φτάνω στη γη .

Γεννώ φιλίες που χάνονται στο ξημέρωμα.

Σκαλίζω σενάρια αγάπης με κακό τέλος .

Ανάγκη για να ξυπνήσει η νεκρή ψυχή μου.

Τυραννάει το ζωντανό έξω μου καιρό τώρα.

Πώς μια ψυχή που ξεψυχάει, μπορεί να σωθεί;

Ακόμα το φάρμακο δεν έχω βρει , ψάχνω κουμπί.

Μα δεν υπάρχει για μένα επιστροφή.

Μαρίνα Παπαδοπούλου 🌹