Απουσία...

Πώς είναι να φεύγεις στα δεκαεννιά σου χρόνια, για μακρινό ταξίδι χωρίς επιστροφή στο έμπα του Χειμώνα;

Ειμαρμένη ή τραγωδία;

Τι κρίμα να μην προλάβεις τα φετινά Χριστούγεννα με το φωταγωγημένο δέντρο, τη γαλοπούλα στο τραπέζι, τα μελομακάρονα στην μεγάλη πιατέλα και τα γιορτινά χαμόγελα, να αιωρούνται στο σαλόνι...

Πάντα σου άρεσαν οι γιορτές...

Το χαρούμενο διάλειμμα της ζωής έλεγες,

και η πολύχρωμη φορεσιά της...

Έκλεινες τότε ερμητικά τα βιβλία, και χουχούλιαζες στον καναπέ σαν τεμπέλα

σπιτόγατα..

Και μετά έσκαγε μύτη ο καινούριος χρόνος, και τότε φορούσες τα καλά σου , τον καλωσόριζες με ενθουσιασμό

και τον έντυνες με πολύχρωμα όνειρα και ελπίδες.

Τώρα το ρολόι σταμάτησε σε μια άτυχη στιγμή, και ο χρόνος σου πάγωσε στους

δεκαεννιά Μαΐους της ζωής σου, να στάζουν

δροσιά και νιάτα στο κενό.

Μια άτυχη στιγμή τα ανέτρεψε όλα και ο κόσμος σου σκοτείνιασε

μέρα μεσημέρι...

Και έμειναν να σε περιμένουν μάταια οι φίλοι σου στο γωνιακό καφέ και το κορίτσι σου, να στέλνει μηνύματα χωρίς ανταπόκριση...

Τι κρίμα!!!

Και έκανες τόσα όνειρα και κεντούσες τόσες ελπίδες και Απριλομάηδες

στην καρδιά του Χειμώνα.

Τώρα τα μελιά μάτια σου ερμητικά κλειστά και ολοτρίγυρα

σκοτάδι και πένθος.

Έφυγες, και η απουσία σου, μαύρο σεντόνι, σκέπασε το αύριο και έμεινες για πάντα στο χτες, να στάζεις νιάτα και δροσιά στο κενό, για πάντα νέος...

Τόσο νέος στην άγουρη νιότη σου, που σπαράζει η μάνα σου...

Δεκαεννιά μέρες μόνο σε έζησα παιδί μου...

Εντελώς άδικος ο πρόωρος θάνατος, σχοινοβατεί ανάμεσα στην

αντίφαση και το αδιανόητο..

Ο χάρος έρχεται να ανακουφίζει τα γηρατειά και όχι να θερίζει τα νιάτα...

Έχω πλάνα ζωής και σχέδια έλεγες, αλλά δεν πρόλαβες..

Μάζεψες βιαστικά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες σου τις καθημερινές και τις Κυριακές σου, τα έριξες άτσαλα στην βαλίτσα σου και έκλεισες οριστικά και αμετάκλητα τα τεφτέρια σου με τη ζωή και πήρες τον άλλο δρόμο.

Το ρολόι σταμάτησε στο χτες... Αύριο κενό, μέλλον κενό...

Απο δω και στο εξής απουσία...

Η μάνα σου σπαράζει...

Ο κόσμος ορφανεμένος απο νιάτα μοιάζει φτωχότερος,

και ένα αστεράκι ψηλά στον ουρανό, ξόδεψε όλο το φως του και σκοτείνιασε...

Λιάνα Πουρνάρα 🧡