ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ

Κάθε χρόνο ο μικρός Στέφανος περνούσε τα Χριστούγεννα με τους γονείς του στο χωριό.

Εκεί ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά του και ο Στέφανος ανυπομονούσε πάντα για αυτές τις μέρες.

Έπαιζε με τα ξαδέρφια και τους φίλους του στα χιόνια, γελούσε, χαιρόταν…

Όμως τα τρία τελευταία χρόνια όλα είχαν αλλάξει.

Από τη μέρα που έφυγε η γιαγιά του, ο παππούς σταμάτησε να μιλά. Ο γιατρός είπε πως ήταν από το σοκ, από εκείνο το τελευταίο αντίο. Από τότε, τα Χριστούγεννα δεν ήταν πια ίδια για κανέναν. Πήγαιναν ακόμη στο χωριό για να μην είναι μόνος ο παππούς, αλλά τα γέλια σώπασαν.

Μαζί τους χάθηκαν και οι μυρωδιές από τη γαλοπούλα στον φούρνο και τα γλυκά της μαμάς. Δεν είχε πια διάθεση για τίποτα.

Έτσι και φέτος, με το ζόρι έβαλε στο φούρνο λίγες μπριζόλες για να φάνε και να πάνε για ύπνο. Η μαμά μονολογούσε χαμηλόφωνα «Άντε να περάσει κι αυτή η μέρα να γυρίσουμε…» Ο μπαμπάς κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του. Ο παππούς το πάτωμα.

Κι ο Στέφανος, σε μια γωνιά, έπαιζε με τα παιχνίδια του και αναρωτιόταν πότε θα έρθουν ξανά Χριστούγεννα όπως παλιά.

Μόνο που φέτος κάτι ήταν διαφορετικό. Η μαμά του περίμενε μωρό. Κι εκείνος, που σε λίγους μήνες θα έκλεινε τα έξι, ένιωθε ήδη μεγάλος και έτοιμος να βοηθήσει σε όλα.

Ευχόταν το μωρό να φέρει πίσω τη χαρά. Το σπίτι να γεμίσει γέλια, εκείνοι να χορεύουν δίπλα στο τζάκι και ο παππούς να του λέει παραμύθια ως αργά. Να μυρίζει ξανά μελομακάρονα και κουραμπιέδες και να τον μαλώνουν που τρώει πολλούς, κι εκείνος να τους κρύβει στις τσέπες και να τρέχει πίσω από τον παππού για προστασία. Ο παππούς να γελά και να του υπόσχεται κι άλλους όταν οι μεγάλοι κοιμηθούν.

Αχ… πόσο του έλειπε ο παππούς του όπως ήταν τότε…

Τον κοίταξε. Καθόταν πάλι στην πολυθρόνα, δίπλα στο τζάκι, σκεφτικός, με το κεφάλι κατεβασμένο.

Η μαμά μαγείρευε, ο μπαμπάς έβλεπε τηλεόραση, όταν ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή από την κουζίνα. Ο παππούς σήκωσε το κεφάλι του. Ο μπαμπάς κάλεσε αμέσως τον γιατρό και, πριν προλάβουν να καταλάβουν τι είχε συμβεί, ακούστηκε το κλάμα ενός μωρού από το υπνοδωμάτιο.

Λίγο μετά, ο μπαμπάς βγήκε κρατώντας στην αγκαλιά του τον αδερφούλη του Στέφανου. Έλαμπε από χαρά.

Ήταν ένα στρουμπουλό μωρό, χωρίς μαλλιά, με καστανά μάτια. Ήσυχο… σχεδόν σιωπηλό. Όμως το πιο συγκινητικό από όλα ήταν ο παππούς…. που, με δάκρυα στα μάτια, το πήρε αγκαλιά και… άρχισε ξανά να μιλά.

Γιατί κάποια Χριστούγεννα,

τα θαύματα δεν βρίσκονται κάτω από το δέντρο…

αλλά μέσα στην αγκαλιά.

ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΞΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ 🌹