Λογική συνέπεια. "το γαρ τίκτειν ανάγκης έργον εστί , το δε εκτρέφειν φιλόστοργίας " Το σπουδαιότερο είναι πως παραπονιόμαστε ενοχλημένοι από την ανάρμοστη ,ανεξήγητη και συχνά απάνθρωπη συμπεριφορά αρκετών νεότερων συνανθρώπων μας. Όμως δεν είναι ν' απορεί κανείς ,  μα πιο πολύ να διερωτάται, μη κι είναι φυσιολογική αυτή η συμπεριφορά  άνθρωπων που μεγάλωσαν  θηλάζοντας συνθετικό αγγελαδίσιο γάλα , από μακρουλές γυάλινες φιάλες με σκληρές πλαστικές ρόγες υπό τους ήχους της τ

Το. ποίημα Άτιτλο πήρε έπαινο στον 7ο παγκόσμιο διαγωνισμό Αμφικτυονίας🌹 ΑΤΙΤΛΟ Έτσι θα περάσει και τούτη η νύχτα Όπως δηλαδή οι προηγούμενες Χωρίς κουβέντα! Κανείς δεν έχει να σου πει τίποτα Κι η γη, δεν λέει να στεγνώσει, η βροχή δεν σωπαίνει… Κρύφτηκαν πάλι οι άνθρωποι, τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν Ατέρμονες ώρες έξω λογομαχούνε Ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή; Ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά; Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές! Τα πουλιά καταφύ

Ποιος γνωρίζει τον βαρκάρη που όλη νύχτα λάμνει μέσα σε άγνωστα νερά; Ποιος ανάβει το φεγγάρι το τσιγάρο και το δάκρυ, στο στενό το μονοπάτι και την ερημιά; Μία ξοδεμένη αγάπη σε έναν σκονισμένο χάρτη και τα αστέρια να χορεύουν με σπασμένα τα φτερά. Νύχτωσε και η πίκρα μένει σαν κοιτώντας στον καθρέφτη και χωρίς χαρά... Ένα κέρμα για τον δρόμο μια ευχή πάνω στον ώμο για την μοναξιά... Το φεγγάρι τώρα στέκει και ακίνητο μας βλέπει δίχως πια μιλιά... Κώστας Κούκας 🌹

Κλάμα, χαρά σε αγκαλιά Γεννιέμαι και πεθαίνω Τρελή χαρά ζεστής φωλιάς Κουρνιάζω κι' ανασαίνω. Κρατούν σιγή οι αγκαλιές Τα στόματα σιγούνε Είναι στιγμή που οι καρδιές Έχουν πολλά να πούνε Κοινή ωραία φορεσιά Καθέναν μας δαμάζει Μα είναι κάθε αγκαλιά Ρούχο που μας ταιριάζει. Θεέ μου αν κάποτε χαθώ Σ' ανέμους μνήμης,ζάλης Αχ, κάνε με να ξεχαστώ Σε μια ζεστή αγκάλη. Λευτέρης Σιώμος 🌹

Σαν τον κλέφτη σε κοιτάζω στην σκιά σου εστιάζω μην κοιτάς Μην κοιτάς που σ' αγαπάω και τα χέρια μου κτυπάω να γελάς. Μου χεις λείψει και πονάω μην σκιάζεσαι γερνάω μην πονάς Η ζωή μου στα συντρίμμια Κι αγάπη μου στην γκρίνια να τολμάς. Κόκκαλο 'μαι που λυγάει λυγάει μα δεν σπάει θα στο πω στρατιώτης που γυρνάει στα μετόπισθεν ξεσπάει σ' αγαπώ... Μάτια μου εγώ κερνάω απάνω μου ξεσπάω να μιλάς να μιλάς για τα παλιά μας τα ουράνια φιλιά μας να κοιτάς... Αντριάννα Περικλέους Ονο

Πάρε με Θ ε έ μου, σε παρακαλώ, στ ' όνειρό μου κοντά σου απόψε να το ζήσω, μες τα ουράνια τα πλάτια σου στ' άστρα σου... Με τους αγγέλους σου. Ω σ α ν ά ψάλλοντας, να Σ ε υμνήσω, την καρδιά μου, με Φως Α γ ά π η ς να ντύσω, της ψυχής την Στολή μ ' Ε υ λ ο γ ί α να στολίσω. Τους τρεις μάγους στης Βηθλεέμ την Φάτνη με Ά σ τ ρ ο Φ ω τ ε ι ν ό ν ' ακολουθήσω. Εκεί σε μια γωνιά στην παγωνιά. Σ ' τον Νεογέννητο Χριστό να γονατίσω ... Ταπενά με δάκρυα χαράς να προσκυνήσω

Σε θωρώ ως παντεπόπτη οφθαλμό, όταν ανατέμνεται ο κόσμος μου. Κι εσύ εμένα, σαν μέλισσα τραυματισμένη, στο λουλούδι πάνω κρατώντας το ύστατο μέλι της αφαίμαξης με άηχα φτερά. Κι αν σε βαραίνουν οι χειμώνες μου, θα γίνω τζίτζικας πυρπολημένος να φέρω το καλοκαίρι. Η μυρωδιά σου, κυκλική αύρα που αφομοιώνει τα πάντα. Αγάπη. Έρωτα. Ηδονή. Πόθο. Σύμπαν που σβήνει και επανέρχεται μέσα από δίνες σκοτεινές. Κι άλλοτε, αγγίζοντας τα όριά του, εκπέμπει πυρ σε άστρα για τη σάρκα των ζω

Στην άκρη του πέτρινου τοίχου, άνθισε απρόσμενα η πασχαλιά, ανάμεσα στα κιτρινισμένα φύλλα, όταν την ξύπνησαν λίγες ζεστές δεκεμβριανές ακτίνες, σαν να εκπλήρωνε ένα παλιό, κρυμμένο όνειρο. Μπερδεμένη κι ανυπόμονη, χορτασμένη από τη θαλπωρή της χειμερινής ανάπαυσης, άπλωσε τα τσαμπιά των μοβ λουλουδιών της κι ορθώθηκε, τρεμοσαλεύοντας, ξένη στη χριστουγεννιάτικη αναμονή, μα γεμάτη αγαλλίαση, γεμάτη λαχτάρα να ζήσει το θαύμα μιας άλλης γιορτής. Να νιώσει τη χαρά της Γέννησης

Να βρούμε όλοι, ένα αστέρι να κατοικήσουμε ξέρω, τι σας λέω Να ζήσουμε κλεισμένοι, στο φως του είναι η μόνη φυλακή που θα αντέξουμε Να είναι μονάχα, του καθενός γιατί η ψυχή του καθενός, ξέρει Κι η δική μου ξέρει όλοι, φτιαγμένοι από αστέρια είμαστε από μικρές λάμψεις χρυσαφιού Τώρα που θα έρθει, το πιο φωτεινό μας αστέρι Να το διεκδικήσουμε Να ξαναγεννηθούμε μικροί αστερισμοί. Κατερίνα Κυπραίου - "Μικροί αστερισμοί"

Συνέντευξη στην Ιωάννα Σταθοπούλου  1. Το «Καπνός και Έρωτας», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη, μας ταξιδεύει από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας μέχρι την Καβάλα, ακολουθώντας τη διαδρομή μιας γυναίκας από την προσφυγιά στο παρόν και στην εσωτερική της λύτρωση μέσα από την εγγονή της. Από πού γεννήθηκε η πρώτη σπίθα αυτής της ιστορίας ; Αρχικά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση να μιλήσω για το βιβλίο μου. Η ιδέα για το «Καπνός και Έρωτας» γεννήθηκε κυρίως από τ

💕🌹Τού έρωτα η πιο απαλή νότα αναδεύτηκε σαν μυστικός παλμός μέσα στο στήθος μου. Μαζί της άνοιξαν οι δέκτες τής προσμονής, εκεί που οι στιγμές κυλούν ατέρμονα, σμίγοντας το πριν με το μετά, σαν προάγγελμα κάποιας αόρατης –πλην ολόφωτης μοίρας. Στο έαρ τής σαγήνης, όπου οι πλόες των ονείρων χαράζουν ανεμόστρατες στο στερέωμα, είδα την ψυχή μου να αναζητά ανασύσταση · να βρει ξανά διέξοδο μέσα στην αμείλικτη εντροπία των ημερών. Κάποτε, μια ριπή ανέμου πέρασε από πάνω μου σαν

Πως να με νιώσεις; Πώς να με νιώσεις; Πώς να στο πω, πως λιώνω σαν αγιοκέρι σ' άδειο ναό. Νιώθω ξωκκλήσι μακριά απ' τον πιστό.  Χλωμό φεγγάρι που αλυχτά σε μπλαβί ουρανό... Χώμα σ' άνυδρη στέππα που σε διψάει  και δεν του ρίχνεις σταγόνας νερό.  Κι όλο μια λέξη σου πως καρτεράει, μα εσύ σιωπάς σαν 'να βιολί χωρίς νότες νεκρό...  Πώς να με νιώσεις, πώς να στο πω; Πως στη δίνη του Έρωτα για σένανε ζω, μα ψάχνω μια σπίθα σε πόθο σβηστό... Ω! Πεφταστέρι στο θάμπος της αυγής θα χα

Σβήνω τα χρωματιστά φωτάκια σε σχήμα αστεράκια στον χάρτη των ματιών μου, αφήνω μόνο τα άσπρα σε σχήμα μπαλίτσες χιονιού! Υφαίνει ο μήνας την γέννηση του Σωτήρος, ράβουν τ' αστέρια με χρυσή κλωστή, το μεγάλο φωτεινό αστέρι που θα λάμψει πάνω στην Φάτνη της αγάπης, βαδίζουμε καθ' οδόν προς την αυγή της ελπίδας! Κατερίνα Ηρακλέους 🌹

Πόσες φορές έγραψα για τον έρωτα που σου είχα.. Πόσες φορές σου εκδήλωσα τα συναισθήματα μου; Πόσες φορές; Έχω χάσει το μέτρημα. Έχει σημασία; Δεν έχει σημασία. Ό,τι κι αν έκανα για 'σενα δεν ήταν ποτέ αρκετό. Με κατέστρεψε η όλη στάση σου απέναντι μου. Με κατέστρεψε. Μίσησα τον εαυτό μου γιατί σε αγάπησα. Γιατί ήμουν ολοκληρωτικά δοσμένη σε αυτό που ένιωθα. Κι όμως τρελάθηκα. Έχασα τα λογικά μου. Αυτοκαταστράφηκα. Ήμουν μια ζωντανή νεκρή. Πήγαινα κι ερχόμουν. Ήθελα να απαλλα

Χάθηκαν τα τριαντάφυλλα... Μια απώλεια έγινε αγκαθωτό στεφάνι.  Την άνοιξη σταμάτησα, να μουντίζω τις ηλιόλουστες ημέρες. Κανέναν ερχομό καλοκαιριού δεν προσμένω πια... Ένα καπνό από αναμνήσεις σιγοκαίει ο χειμώνας. Το τζάκι μου θυμίζει τον δικό του ρόλο... Μα δεν μου ζεσταίνει την ψυχή. Καμία ελπίδα δεν νιώθω ώστε να παλέψω να μαζέψω  τις στάχτες... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

I. Θα σε προσεύχομαι και θα σε μελωδώ, κι ετούτο τον άμορφο Δεκέμβρη, αγάπη μου, να έχεις την αίσθηση πως ο αέρας σε κρατά περικέντρο πως το θαύμα της παρουσίας περισσεύει όταν υπάρχει της αγάπης η μοναξιά. Κλεισμένος πίσω από τα παραθύρια, κρυμμένος στα σεντόνια που βασανίζουν την ηδονή, κρατημένος με βία από τα μαξιλάρια που συμβουλεύουν τα όνειρά μου άγρια κι απρόσμενα. Κάθε νύχτα φοβούμενος μην και συναντήσω άστρο μακριά από τη Βηθλεέμ σαν να φοβάμαι την ψυχή που γνωρίζει

Άνεμος δέρνει κατά μέτωπο το σκαρί ταλαντεύεται από όλες τις πλευρές, ακυβέρνητο έχει δική του συμπεριφορά. Αντιδραστικό ανυπάκουο έχει δικές του έννοιες τι ζητά; Ψάχνεται μέσα στα ατίθασα νερά να βρει το δίκιο του. από την μια η υγρασία του νερού από την άλλη τα χαστούκια του ανέμου παλεύει να ορθοποδήσει! Σαν μόρα βολοδέρνει πάνω από τον πνιγμένο τάφο. Τα πνευμόνια του βαριανασαίνουν φουσκώνουν ξεφουσκώνουν σαν τροχοί που κοιτάν να βρουν την ρότα τους. Ο ιστός του σαν βελόν

Τα πολύχρωμα παιχνίδια ήταν παραταγμένα, σαν σιωπηλοί φρουροί, στο ράφι. Ένας ηλικιωμένος άνδρας, με πρόσωπο ροδαλό από τη ζεστασιά του τζακιού, πλησίασε. Τα στρογγυλά γυαλιά του καθρεφτίστηκαν στα γυάλινα, γαλάζια μάτια της πορσελάνινης κούκλας με τις αψεγάδιαστες ξανθές μπούκλες. Η μακριά, λευκή γενειάδα του αντικατοπτρίστηκε στη λαμαρίνα του τενεκεδένιου ρομπότ, που είχε ένα ανοιχτό στόμα και μάτια σαν μαύρα κουμπιά που κοιτούσαν το κενό με μια αλλόκοτη ακινησία. Η αντανάκ

Άλλη  μια μέρα γλυκοχαράζει. Η Αλίκη βγαίνει βιαστικά στο κρύο και σφίγγει πάνω της το φθαρμένο παλτό. Ακόμη μια μέρα αγώνα. Ακόμη μια μέρα επιβίωσης. Έχει φωτίσει ήδη ο δρόμος από τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και οι βιτρίνες προσφέρουν ότι πιο ελκυστικό για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ. Πόσο της λείπει η πατρίδα.. Πόσο της λείπουν οι αγκαλιές των δικών της ανθρώπων, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, οι εορταστικές καμπάνες. ‘’Εδώ μάνα, έχει π

Ευτυχώς γεννιέσαι! Να έχουν τα χείλη μου κάπου να ακουμπήσουν. Χειμώνας έρχεται βαρύς. Τα χέρια μου κρύα, άδεια, φοβισμένα, να ζεσταθούν ζητάνε σε μεγάλο ουρανό- κι αυτό αν το θελήσεις. Τα μάτια μου Χριστέ; Αυτά νικώνται μέσα στο σκοτάδι, μα ανοίγουν σαν πάλλευκο κρίνο μπρος στους ολόφωτους οφθαλμούς σου. Ευτυχώς Κύριε γεννιέσαι! Να στηριχτώ στον ώμο σου, να βαδίζω τη ζωή μου! ©️Αντιγόνη Ηλία